Η Ελληνική Μειονότητα τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης του Αλβανικού κράτους

Στις αρχές του 20ου αιώνα, κρίσιμη και σημαδιακή, αποδεικνύεται για την Ήπειρο, η δεύτερη δεκαετία του. Στις 5 του μηνός Νοεμβρίου, ο Σπύρος Σπυρομίλιος, υψώνει την κυανόλευκη σημαία στη Χιμάρα και στα τέλη του ίδιου μήνα (28/11/1912), ο Ισμαήλ Κεμάλ Βλιώρας, υψώνει την πορφυρή σημαία με τον αυτοκρατορικό δικέφαλο στον Αυλώνα. Οι επάρσεις των σημαιών, αποτελούσαν σεβαστές και προσυμφωνημένες οριοθετήσεις.

Οι δυνάμεις της Τριπλής Συμμαχίας (Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Ιταλία) επιβάλουν το 1913 στην Συνδιάσκεψη του Λονδίνου, την αποχώρηση του ελληνικού στρατού από το βόρειο τμήμα της Ηπείρου που ήδη είχε απελευθερώσει.  Η περιοχή εντάχθηκε στο νέο αλβανικό κράτος με την απόφαση της 15ης συνεδρίασης, στις 17 Δεκεμβρίου 1913, από την Συνδιάσκεψη στην Φλωρεντία.

Τα δεδομένα που οδηγούν στον σχηματισμό αλβανικού κράτους με διευρυμένα προς το νότο σύνορα, κατευθύνουν τους ντόπιους σε μια κοινή στάση η οποία εκφράζεται με την «εν όπλοις» αντίθεσή τους. Η προσωρινή – Ηπειρωτική – κυβέρνηση κηρύσσει την Ανεξαρτησία και οργανώνει στρατό ώστε να εμποδιστεί η κατάληψη των διαφιλονικούμενων εδαφών από τις δυνάμεις του νέου κράτους. Ακολουθούν βίαιες συγκρούσεις, αποτέλεσμα των οποίων είναι η διαπραγμάτευση. Στις 17 Μαΐου 1914, με την υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας, αναγνωρίζονται οι νομοί Αργυροκάστρου και Κορυτσάς «Αυτόνομοι», υπό την επικυριαρχία του ηγεμόνα της Αλβανίας. Οι εχθροπραξίες θα εξακολουθήσουν και ένα ισχυρό διπλωματικό χαρτί προστίθεται στη φαρέτρα των επαναστατών, όταν στις 23 Ιουνίου του 1914, απελευθερώνεται η πόλη της Κορυτσάς.

Η αδυναμία της αλβανικής κυβέρνησης να ελέγξει τα εδάφη της, κατά την έναρξη του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ωθούν τις Δυνάμεις της Αντάντ να καλέσουν το ελληνικό κράτος ώστε να επανεγκαθιδρύσει τις αρχές του στην διαφιλονικούμενη περιοχή. Αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης είναι να παραδώσει η Ηπειρωτική Κυβέρνηση την εξουσία στον Ελληνικό Στρατό και να παραιτηθεί.

Στις 6 Ιανουαρίου 1916, βόρειοι Ηπειρώτες βουλευτές εισέρχονται στο ελληνικό κοινοβούλιο «με την ειδική εντολή να ζητήσουν την ένωσιν», ενισχυμένοι και από την απόφαση των μελών της Αντάντ να αναγνωρίσουν τα δικαιώματα της Ελλάδας στη βόρεια Ήπειρο (Συμφωνία του Λονδίνου στις 26 Απριλίου 1915). Όμως ο διχασμός θα δώσει την ευκαιρία στην Ιταλία και την Γαλλία να καταλάβουν μεγάλα κομμάτια της Ηπείρου. Η πρώτη από τον Αυλώνα έως τα Ιωάννινα και την Πάργα και η δεύτερη την Κορυτσά. Εγκαθιδρύουν σε κατεχόμενες από αυτές ζώνες, αλβανικές κρατικές δομές και το ζήτημα θα οπισθοδρομήσει εκ νέου. Η Ιταλία προσπαθούσε με τον τρόπο αυτό, να εξυπηρετήσει την πάγια πολιτική της για έλεγχο των ακτών της Αδριατικής, ενώ η Γαλλία θεωρούσε ότι ασκεί ένα είδος πίεσης ή καλύτερα ότι λάμβανε αντίμετρα απέναντι στο γερμανόφιλο αντιβενιζελικό κράτος των Αθηνών, που διστάζει να εισέλθει στον συνεχιζόμενο πόλεμο.

Όσον αφορά τον ηπειρωτικό πληθυσμό, αυτός θα υποστεί τις συνέπειες. Κακοποιά στοιχεία εγκληματούν συστηματικά εις βάρος των ομογενών και προβαίνουν σε δολοφονίες, ληστείες, βιασμούς, εμπρησμούς κλπ. Από την πλευρά τους, οι ιταλικές αρχές κατοχής συλλαμβάνουν, φυλακίζουν και εξορίζουν εκατοντάδες στελέχη των Ηπειρωτών, απαγορεύουν την ελληνική γλώσσα και προωθούν με ποικίλους τρόπους την αλβανική και ιταλική.

Με το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Μ. Βρετανία και η Γαλλία και στην συνέχεια οι ΗΠΑ ικανοποιούν την βούληση των ντόπιων και κρίνουν άδικο για την βενιζελική και πάλι Ελλάδα, τον συνοριακό διακανονισμό του 1913. Και η Ιταλία θα συμφωνήσει για αλλαγή των συνόρων υπέρ της Ελλάδας, αφού πρώτα παίρνει ανταλλάγματα που θα την ικανοποιήσουν στο θέμα του ελέγχου της Αδριατικής. Στις αρχές του 1920 το Ηπειρωτικό ζήτημα δείχνει να βαίνει προς οριστική επίλυση με τον τόπο να ενσωματώνεται ενιαίος στην Ελλάδα, αφού και το Ανώτατο Διασυμμαχικό Συμβούλιο αποφασίζει την επιστροφή του Αργυροκάστρου και της Κορυτσάς. Δυστυχώς, στις 14 Νοεμβρίου ο Ελευθέριος Βενιζέλος κερδίζει στις εκλογές αλλά χάνει την πλειοψηφία του βουλευτικού σώματος και οι Σύμμαχοι αλλάζουν άρδην τη στάση τους απέναντι στην Ελλάδα. Η νέα κυβέρνηση δεν καταφέρνει να παρακολουθήσει τις εξελίξεις επί του ζητήματος, με συνέπεια η Ήπειρος να διχοτομηθεί επίσημα και πανηγυρικά κατά την Πρεσβευτική Διάσκεψη του Λονδίνου στις 9 Νοεμβρίου του 1921. Εκεί αποφασίζεται ότι «κατακηρούται η Βορ. Ήπειρος οριστικώς εις την Αλβανίαν επί τη βάση των ορίων της Διασκέψεως του Λονδίνου 1913 άνευ των δικαιωμάτων του Πρωτοκόλλου της Κερκύρας».



Κώστας Δημητρόπουλος 
Δρ.  Κοινωνιολογίας  
Πάντειο Πανεπιστήμιο