Είμαστε υπερήφανοι για το κομμάτι του Ελληνικού Έθνους που λέγεται Βόρεια Ήπειρος

Με αφορμή την επέτειο της αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου του 1914, όπου με τον έναν τρόπο ή τον άλλο (θέλεις πούλημα θέλεις αντάλλαγμα) οι τότε κυβερνήτες αναγκαστικά μας ενέταξαν στην Αλβανία. Οι μεγάλες δυνάμεις καθόρισαν τα σύνορα όπου ήθελαν και όπως ήθελαν, χώρισαν χωριά και οικογένειες στην μέση, ένας αδελφός Έλληνας και ο άλλος Αλβανός.

Ο λαός λέει υποφέρω του Χριστού τα πάθη.. εμείς λέμε τα διπλά πάθη του Χριστού και ο λαός λέει και το άλλο «γλωσσά μου γλυκιά μου γλώσσα άνοιξε και πες καμπόσα» Ακούστε λοιπόν, τούτα τα λίγα από τα πάρα πολλά να μην σας κουράσω..

Στα 45 χρόνια κλεισμένοι στα συρματοπλέγματα της Αλβανίας χιλιάδες φυλακίστηκαν , εκτελέστηκαν, βασανίστηκαν, ταλαιπωρήθηκαν και όλα αυτά γιατί ήμασταν Έλληνες.
Πέρασαν 106 χρόνια, εμείς δεν λυγίσαμε σταθήκαμε όρθιοι στη μητρική μας γλώσσα στα ήθη και έθιμά μας, δείξαμε και εκεί και εδώ ποιοι είμαστε. Ο δικτάτορας προσπάθησε με χίλιους δύο τρόπους να μας αλλάξει τη γλώσσα, την θρησκεία τα ήθη και έθιμα, αλλά δεν μπόρεσε .

Σήμερα λέμε ΟΧΙ σε όλους τους κυβερνήτες που προσπάθησαν να μας χωρίσουν από την μάνα Ελλάδα. Όπως εκεί έτσι και εδώ , ο λαός λέει το αίμα νερό δεν γίνεται και αν γίνεται δεν πίνεται, αυτό το έδειξε το γεγονός του 1989 όπου άνοιξαν τα σύνορα για 5 ώρες και σαν χείμαρρος από τις δύο πλευρές, ο λαός αντάμωσε. Έσμιξε η μάνα με το γιο, ο αδελφός με τον αδελφό! Το δάκρυ και το γέλιο ακατάπαυτο (ο ένας Αλβανός και άλλος Έλληνας, τι να σου δουν τα μάτια!)
Πριν το 1940 υπήρχε αλληλοβοήθεια, Βορειοηπειρώτες είχαν πολεμήσει στις μάχες μέχρι το Μεσολόγγι, την Εύβοια και σε πολλά άλλα μέρη, που αν απαριθμηθούν, κάθε πρόταση είναι και ένα βιβλίο.

Στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η Ιταλία μπήκε στην Κακάβια δεν πρόλαβε να πάει μέχρι το Καλπάκι, ο ηρωικός ελληνικός στρατός τους κατατρόπωσε. Οι Β. Ηπειρώτες γυναίκες και άντρες έγιναν ένα σώμα, μάχη με μάχη βουνό το βουνό μαζεύοντας τους τραυματισμένους και τους πήγαιναν στο προσωρινό νοσοκομείο, τους σκοτωμένους τους ενταφίαζαν σε ξεχωριστό νεκροταφείο, το οποίο το κράτησαν με νύχια και δόντια επί 45 χρόνια από το δικτάτορα…..
Λέμε στο λαό, στα αδέλφια μας, χίλια ευχαριστώ για τη φιλοξενία, την αγάπη και τη βοήθεια μέχρι να ορθοποδήσουμε.
Οι κυβερνώντες όλων τον εποχών στάθηκαν αντάξιοι ( ο λαός λέει τη να σου πω κρεμμύδι μου κάθε χαψιά και δάκρυ)
Για να μπούμε στην πατρίδα μας νόμιμα έπρεπε μια εβδομάδα στην πρεσβεία στα Τίρανα να πάρεις ΒΙΖΑ για 6 μήνες, να καθίσεις στη Κακαβιά, ουρές ατελείωτες, στη συνέχεια θα πήγαινες στο τμήμα..εκεί να δουν τα μάτια σου, τσουβαλιασμένος ο κόσμος, λέγαμε στον αστυνόμο «είμαστε Έλληνες», αλλά άκουγες μόνο μια λέξη «στην ουρά», αυτό συνεχίστηκε επί 15 χρόνια. Αναρωτιόμασταν και αναρωτιόμαστε γιατί αυτή η άδικη τιμωρία και ταλαιπωρία.

Γιατί το λέω αυτό, διότι για μια περίοδο οι κυβερνήτες λειτούργησαν σωστά απέναντι στους υπερήλικες, που έδωσαν μάχη στο πόλεμο, και τους δόθηκε μια σύνταξη 350 ευρώ. Αυτό κράτησε για λίγα χρόνια και έρχεται μια μέρα καλή (μαύρη) και από τα 350 πάνε στο 0. Από το 2013 μέχρι σήμερα ταλαιπωρούν τους παππούδες, τους λίγους, που έμειναν, να μαζεύουν χαρτιά επί 7 χρόνια. Οι μισοί πέθαναν στους δρόμους. Ύστερα από πολλά αιτήματα και παρεμβάσεις ακούσαμε το σημερινό πρωθυπουργό στη Βουλή πριν 6 μέρες να λέει για την αδικία προς τους Β. Ηπειρώτες ότι θα το εξετάσει η κυβέρνηση και Ρωτώ γιατί θα το δει τώρα; 8 μήνες δεν το είδε: και να το βάλει προς ψήφιση μαζί με το νέο νομοσχέδιο στις 17 .2.2020? Το «ΘΑ» ξέρουμε πόσο τραβάει!

Το τραγικότερο είναι ότι και στα παιδιά μας που εργάστηκαν κανονικά και πλήρωναν τις εισφορές τους στο κράτος, τους ζητά 40 χρόνια διαμονή στην Ελλάδα, πράγμα αδύνατο εφόσον τα σύνορα ήταν κλειστά!! Εκεί ήμασταν ξένοι κι εδώ ξένους μας θεωρούν ακόμα.

Ήθελα χαριτολογώντας να πω στον πρωθυπουργό όταν είχε έρθει ο αείμνηστος πατέρας του Κωνσταντίνος Μητσοτάκης στη Δερβιτσάνη τον περίμενε ο πρωθυπουργός της Αλβανίας εφόσον τον καλωσόρισε άρχισε να του λέει ότι σαν λαός «καλοπερνάμε» και τότε όλοι μας σύσσωμοι φωνάζαμε δυνατά «σου λέει ΨΕΜΑΤΑ» αυτό συνέχισε για λίγα λεπτά, ο Αλβανός πρωθυπουργός επειδή δεν ήξερε ελληνικά χειροκροτούσε και εκείνος κατάλαβε και με νεύμα μας έλεγε «ηρεμία».
Θυμάμαι τα πρώτα λόγια που είπε «ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΑΣ, να πού ήρθε η ώρα και σμίγουμε ξανά. Να έρθετε να εργαστείτε στη μάνα πατρίδα και να σπουδάσετε, ενώ τους υπερήλικες τους παρότρυνε να μείνουν στα πάτρια εδάφη και θα είχαν βοήθεια ώστε να μην ερημωθεί αυτός ο τόπος, διότι είναι τόπος ελληνικός!

Συνιστώ σε όλους τους Β. Ηπειρώτες να αφήσουμε κάθε μικροδιχόνοια, να γίνουμε όλοι μας μια γροθιά και ένα σώμα μια φωνή και να φωνάξουμε δυνατά και υπερήφανα είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ ώστε να ακουστεί η φωνή μας μέχρι σε αυτούς, που δεν ξέρουν από ιστορία. Τους λέμε, λοιπόν, να ρωτήσουν τους παππούδες τους, που στο σχολείο το πρώτο τραγούδι, που μάθαιναν ήταν:

«Έχω μια αδερφή
Κουκλίτσα και τρανή
Την λένε Βόρειο Ήπειρο
Την αγαπώ πολύ»

Ήμασταν και θα είμαστε υπερήφανοι για αυτό το πονεμένο κομμάτι του Ελληνικού έθνους που λέγεται ΒΟΡΕΙΑ ΗΠΕΙΡΟΣ.

Ευάγγελος Φράγκος