Γράφει ο Παναγιώτης Μπάρκας Το 1999-2000, τα πρώτα χρόνια που η Δρόπολη καίγονταν μαζικά και κυριολεκτικά, έθεσα το φαινόμενο ως θέμα έκθεσης στους πρωτοετείς εισαχθέντες φοιτητές στο Τμήμα Ελληνικών. Υπήρξαν αντιδράσεις διότι έβλεπα τις πυρκαγιές ως φαινόμενο και όχι τυχαίες. Σημασία για μένα έχει τώρα τα συμπεράσματα των τότε φοιτητών. Ότι πρόκειται για εμπρησμούς και για εφιάλτη που μας αναγκάζει να εγκαταλείψουμε τα σπίτια μας. Αυτό μου επαναλάβαν δύο κυρίες αυτές τις μέρες στη Δρόπολη. Η πρώτη με σημαντικές επιχειρηματικές επενδύσεις στο χώρο της εστίασης και του τουρισμού και η άλλη νέα νοικοκυρά η οποία αναγκάστηκε να εγκαταλείψει μαζί με τα παιδιά το νεόκτιστο σπίτι της που άγλειφαν οι φλόγες. ΕΓΚΑΤΑΛΕΛΕΙΜΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ Αλήθεια, αν υπολογίσει κανείς και τα άλλα σημαντικά εμπόδια στις περιοχές μας, τάξη, ασφάλεια, έλλειψη νερού, ηλεκτρικού, υποδομών, εργασία, προοπτική για τα ελάχιστα παιδιά, τότε, ΤΙ ΝΟΗΜΑ ΕΧΕΙ Η ΖΩΗ. Αυτοί όμως επιμένουν! Μπορεί ανεπιφύλακτα να τους απο
- Λήψη συνδέσμου
- Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
- Άλλες εφαρμογές