Η ιστορία των «Άνω Ηπειρωτών» αγωνιστών του 1821

Ε Λ Λ Α Δ Α !

ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΤΩΝ

ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ!

Είναι το εξώφυλλο και ο τίτλος του προς έκδοση κριτικό-ιστορικού βιβλίου μου, στο περιεχόμενο του οποίου συνοψίζονται η συμμετοχή και ο αγώνας των δικών μας «άλλοτε Άνω Ηπειρωτών» αγωνιστών στην Επανάσταση του 1821. Προς έκδοση μεν αλλά το καθυστερώ, καθώς εμείς οι νυν Βορειοηπειρώτες, οι μεσήλικοι και άνω, δεν ενδιαφερόμαστε για να μάθουμε την ιστορία των προγόνων μας, οπότε δεν αγοράζουμε και αυτού του περιεχομένου βιβλία. Ίσως δικαιολογημένα γιατί ήμαστε ανασφάλιστοι, ίσως και αδικαιολόγητα γιατί μείναμε προσκολλημένοι στην Ιστορία της Αλβανίας. Το κακό είναι ότι και οι ενήλικες τελειόφοιτοι στην Ελλάδα, ούτε διδάχτηκαν και ούτε που ενδιαφέρονται για την Ιστορία μας. Ερωτώ λοιπόν:

Πόσοι από τους άλλοτε δικούς μας ιστορικούς και διανοούμενους γνώριζαν ότι στην εν λόγω Επανάσταση (περίπου) 5.000 προπάπποι μας έτρεξαν και ενσωματώθηκαν στις γραμμές των αγωνιζόμενων Ελλήνων σε κάθε γωνιά της επαναστατημένης Ελλάδας; Γνωρίζουν π.χ. ότι περίπου 1.000 από αυτούς έπεσαν μαχόμενοι στα πεδία μαχών;

Δεν διανοούμαι ότι οι Αλβανοί είχαν χρέος να συμπεριλάβουν στην ιστορία τους και την δικιά μας ιστορία! Εφόσον το 1912-14 οι «ταγοί» του δικού μας έθνους μας είχαν εκχωρήσει στην επικράτειά τους (των Αλβανών), μάλιστα χωρίς την συγκατάθεσή μας, φυσικό ήταν να μας πότιζαν με κουτόχορτο για να παραιτούμασταν από διεκδικήσεις. Οι Έλληνες όμως; Αφού καρπώθηκαν την αμέριστη συμμετοχή στον αγώνα και τις θυσίες μας, κανένα χρέος απέναντί μας. Απεναντίας καταχώνιασαν και την ιστορία μας.

Ποιος γνωρίζει ότι ο Χατζημιχάλης Νταλιάνης Αργυροκαστρίτης με 335 συμπατριώτες του, εννοείται από το Αργυρόκαστρο και τα περίχωρα, Δρόπολη, Πωγώνι, Λιουντζουριά κ.α., το 1828 έπεσαν όλοι μαχόμενοι, στο Φραγκοκάστελλο της Κρήτης, για να εντάξουν και το νησί εντός των ορίων του αναμενόμενου νεοσύστατου κράτους; Αφού πρωτίστως θυσίασε για τον αγώνα και την τεράστια περιουσία του, αφού πρωτίστως με όλους τους συμπατριώτες του (τους προπάππους μας) συμπαραστάθηκε στους Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη και σε όλους τους άλλους ήρωες της Επανάστασης.

Ποιος γνωρίζει ότι ο Γρηγόριος Αργυροκαστρίτης, τότε αρχιεπίσκοπος Εύβοιας, ήταν ο πρωτοστάτης που ευλόγησε το λάβαρο της Επανάστασης στην Εύβοια και στο κάλεσμά του ανταποκρίθηκαν 300 Άνω Ηπειρώτες, οι πιο ξακουστοί οπλαρχηγοί της ιδιαίτερης πατρίδας μας, πολλοί από τους οποίους, το 1823, έπεσαν μαχόμενοι στα Ανδριαλά παρά τον Παγώντα; Μαζί τους και οι Σελλιώτες, καπετάν Χαλάστρας, ο αδερφός του, ο Κώτσιος, και άγνωστο πόσοι άλλοι συμμετέχοντες, Σελλιώτες, Κλεισαρίτες και από τα γύρω χωριά.

Ποιος γνωρίζει για τους Κυριακούλη Αργυροκαστρίτη, Λιάκο και Ευαγγελινό, για τον Αναστάσιο Αργυροκαστρίτη, για τον Γιαννικώστα από την Γράψη, για τον 10ετή αγώνα του Ευαγγέλου Ζάππα, πριν ξενιτευτεί και ευεργετήσει το κράτος της Ελλάδας με την τεράστια περιουσία του;

Ποιος γνωρίζει για τους εμπειροπόλεμους Χορμοβίτες οι οποίοι έδωσαν το παρόν από την πρώτη μέρα της κήρυξης της Επανάστασης, για τον Κώστα Δαλλαρόπουλο όπου χάρη σε αυτόν συνεχίζει να υψώνεται αγέρωχα ο βράχος της Ακρόπολης με τα μνημεία του; Και ποιος γνωρίζει λεπτομέρειες για τους αγωνιστές της Χιμάρας και των παραθαλάσσιων χωριών, για τον Σπυρομήλιο και τα αδέρφια του, για τον Καμπούτση και τους λοιπούς οπλαρχηγούς;

Έ λοιπόν! Όλοι αυτοί οι επώνυμοι και οι ανώνυμοι, οι οποίοι είναι άγνωστο αν έχουν ενταφιαστεί και που, δεν έχουν τιμηθεί από την Ελλάδα μας, μάλλον τους θεώρησε ετερόχθονες, όπως και εμάς σήμερα. Όλοι αυτοί οι οποίοι για να αποφευχθεί τυχών εκδίκηση από τους Τούρκους δεν δήλωναν ούτε την πραγματική γενέτειρά τους, όλοι αυτοί για τους οποίους οι καμπάνες δεν χτύπησαν λυπηρά, οπότε οι μανάδες, οι αδερφές και οι συγγενείς τους δεν τους έκλαψαν, όλοι αυτοί που πέρασαν στην λησμονιά, όπου δυστυχώς σαν να ήμαστε μικρόψυχοι τους αγνοούμε και εμείς.

Τέτοια στοιχεία έχω συμπεριλάβει στο βιβλίο μου, ασχέτως αν καθυστερήσει για λόγους που ανέφερα πιο πάνω. Οπότε ας στοχαστούν όσοι εκφράζουν αδικαιολόγητη εμπάθεια στο άρθρο του Παναγιώτη Μπάρκα, «Ο σκιώδης χαρακτήρας του σύγχρονου Έλληνα Βορειοηπειρώτη»! Αυτή είναι η αλήθεια αυτή καθρεπτίζει και τον χαρακτήρα μας! Χωρίς να είχαμε γνώση κληρονομήσαμε από τους προγόνους μια ένδοξη ιστορία και αντί να την φέρουμε στην επιφάνεια από το σκοτάδι με την συμπεριφορά μας σφραγίζουμε την λησμονιά της. Και πότε; Τώρα που μας δίνεται η ευκαιρία να γεφυρώσουμε το χάος, τώρα που μας δίνεται η ευκαιρία να διεκδικήσουμε από την Ελλάδα την ιστορία των προγόνων μας, τώρα που μας δίνεται η ευκαιρία να καταρρεύσει και ο «μύθος» της αλβανικής ιστοριογραφίας, βάση του οποίου στις «πατρογονικές μας εστίες» ήρθαμε ως κολίγοι επί Αλί πασά.

Άραγε είναι αδύνατον να αφιερώσουμε στους δικούς μας αγωνιστές ένα σύνθετο Μνημείο, ίσως στο κέντρο της Δρόπολης, εννοείται μετά από συνεννόηση με τους Αλβανούς, επειδή όπως ο αγώνας των προγόνων μας είχε εμπνευστεί από τον αγώνα του Γεωργίου Καστριώτη εναντίον του Τούρκου καταχτητή έτσι και ο μετέπειτα αγώνας των Αλβανών είχε εμπνευστεί από τον αγώνα των προγόνων μας. Αν όχι στο Κέντρο της Δρόπολης κάπου στο τελωνείο της Κακαβιάς ώστε να παραβρεθεί στα εγκαίνια και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Τηλέμαχος Λαχανάς