Καλώς τα πανηγύρια στην ιδιαίτερη πατρίδα! Το χρέος μας όμως;

Αφορμή για να γράψω το κείμενο έγινε το βιβλίο του γνωστού και αξιόλογου δικηγόρου Θαλή Καραγιαννόπουλου με τίτλο «ΤΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΩΝ 1941-1945. Ένα βιβλίο το οποίο αξίζει να γίνει γνωστό από όσους αγωνιούν για τις τύχες της ιδιαίτερης πατρίδας μας και κυρίως από την νέα γενιά η οποία, είτε βρίσκεται στην Ελλάδα ή στην ιδιαίτερη πατρίδα, οφείλει να το μελετήσει, κομίζοντας και τα αναγκαία συμπεράσματα.

     Φυσικά είναι δύσκολο να το διαφημίσεις με ολίγες σειρές καθώς όλο το περιεχόμενο, σελίδα, σελίδα, διαπερνάται από ενθυμίσεις και αναλύσεις ιστορικών γεγονότων, αρκετά και άγνωστα για πολλούς, συμπεριλαμβάνοντας και κριτικές σε φορείς, δώθε και εκείθε συνόρων, οι οποίοι ευθύνονται για το χθες και για το σήμερα.

     Γνώστης του περιεχόμενου του βιβλίου απ’ αρχής μου κέντρισε το ενδιαφέρον το εν συνέχεια απόσπασμα το οποίο και αναφέρω ως έχει, κομίζοντας και εγώ τα αναγκαία συμπεράσματα μέσα από τα οποία προτρέπω την νέα γενιά να αφυπνιστεί, επωμιζόμενη και τις ευθύνες της.

     …«Είναι χρήσιμο να θυμηθούν ή και να μάθουν, ειδικά αυτοί οι τελευταίοι και μάλιστα οι νεώτεροι, μέσα κι από αυτές τις σελίδες, ότι κάποτε στα χώματα αυτής της τόσο βασανισμένης και αδικημένης ελληνικής γωνιάς, ψυχωμένοι μαχητές της ελευθερίας, υπερασπιστές της ζωής, της τιμής και της περιουσίας των πληθυσμών της συνέχιζαν την παράδοση της κλεφτουριάς και του αυτονομιακού αγώνα του 1914. Την εποχή εκείνη αντηχούσαν οι γκράδες και κροτάλιζαν τα πολυβόλα σε άξια χέρια. Το λίκνισμα στους ήχους του κλαρίνου ήταν τότε μια σύντομη ανάπαυλα από τον σκληρό αγώνα για την φυλή και όχι αυτοσκοπός, όπως συχνά αυτοσαρκάζονται οι σημερινοί Βορειοηπειρώτες, που δεν χάνουν χορό και πανηγύρι, την ώρα που στην γενέτειρά τους ο έποικος και ο παρακρατικός μαφιόζος καταπατούν την γη τους»…

     Θεωρώντας όμως ανάπαυλα και την παρουσία της νέας γενιάς σε χορούς και πανηγύρια στην ιδιαίτερη πατρίδα μας, καθώς 4-5 μέρες διαρκεί η παρουσία των νέων εκεί, εκ πρώτης όψεως κάποιος μπορεί να μην κατανοήσει την διαφορά της ανάπαυλας του «χθες» υπό άλλες προϋποθέσεις και σκοτούρες, και αυτής του σήμερα, ξένοιαστοι οι νέοι από τα προβλήματα για τα οποία αναφέρεται ο συγγραφέας. Δηλαδή τα λικνίσματα τριών ή τεσσάρων ημερών, χωρίς καν να ανησυχούν για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εναπομείναντες στην ιδιαίτερη πατρίδα, και μετά μαύρη πέτρα μέχρι την επόμενη χρονιά, μεταφράζονται ως τελική εγκατάλειψη. Παρόλο που ο συγγραφέας θεωρώ έχει υπόψη του τα λικνίσματα σε χορούς και πανηγύρια ανά την Ελλάδα και με το δίκιο του.

     Άποψή μου είναι ότι όσο δύσκολοι και αν είναι οι καιροί για τα οικονομικά, όσο και η νέα γενιά είναι αγνοημένη, από Αλβανία και από Ελλάδα, δεν πρέπει να πτοηθεί από έλλειψη συμπαράστασης και ηγετικής καθοδήγησης, από διχόνοιες και διχασμούς που μας επεβλήθησαν από την ιδιαίτερη πατρίδα μέχρι εδώ. Απεναντίας πρέπει να βρει την πυξίδα. Και βέβαια θα συμμετέχει σε χορούς και πανηγύρια μη ξεχνώντας όμως το χρέος της προς την ιδιαίτερη πατρίδα, το χρέος της να τιμάει και αυτούς που την άφησαν κληρονομιά.

     Η οργάνωση νεολαίας πρέπει να διευρυνθεί χωρίς διακρίσεις, υπόψη υπεράνω κομμάτων, να θεσπίσει σωστά κριτήρια για τις επιλογές της ηγετικής της καθοδήγησης, να αρχίσει την ομαδική διαπαιδαγώγηση με ιστορικά βιβλία που να τεκμηριώνουν την αλήθεια, κυρίως για το τι συνέβηκε από το 1912-1920, τι συνέβηκε το 1940-1945 κ.λ.π. Μάλιστα σε πλήρη ταύτιση και συνεργασία με την εναπομείναντα νέα γενιά στην ιδιαίτερη πατρίδα πρέπει να θέσει ως στόχο την παρουσία μας εκεί, στις δύσκολες αλλά και τις ομαλές περιστάσεις.

     Δεν είναι δύσκολη π.χ. η συνεχή παρουσία νέων εκεί μια φορά στις 15 μέρες, εναλλάξ από ένα ή περισσότερα χωριά, έστω και μια φορά το μήνα, οργανώνοντας μάλιστα και εκδρομές, συζητήσεις, ακόμα και παραστάσεις.

     Δεν είναι δύσκολο η νεολαία να ζητήσει από την ηγεσία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ πλήρη ενημέρωση για τα «κακώς κείμενα» που διαπράχθηκαν ή αποφεύχθηκαν από το 1991 και μετά, κυρίως για τις ιδιοκτησίες και την αλλοίωση του χώρου και του πληθυσμού, γνωρίζοντας μάλιστα ότι τείνουν να διαγραφούν και να καταχωνιαστούν τα πάντα.

Τηλέμαχος Λαχανάς