Κανείς δεν δικαιούται να αρνηθεί τις θυσίες των Ελλήνων κατά του φασισμού, ειδικά στο αλβανικό ΕΑΜ

Την προηγούμενη Κυριακή, στις 29 Νοεμβρίου, η Αλβανία γιόρτασε την επέτειο απελευθέρωσης από τους ναζί!

Η εθνική ελληνική μειονότητα απώλεσε και τη μεγάλη αυτή θυσία για τις τύχες της σε μερικά επίπεδα.
Αναλογικά με τον αλβανικό πληθυσμό δέχτηκε τις μεγαλύτερες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και υλικές ζημιές.

Οι Έλληνες έδωσαν στον αγώνα κατά του φασισμού στο αλβανικό ΕΑΜ περίπου 1500 αγωνιστές. 140 εξ΄αυτών έχασαν τη ζωή τους στα χαρακώματα του πολέμου. 180 ανυπεράσπιστοι Έλληνες (αθώοι) σκοτώθηκαν , 175 οδηγήθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Χιλιάδες οικογένειες Ελλήνων λεηλατήθηκαν.

Περισσότερα από 800 σπίτια πυρολύθηκαν και καταστράφηκαν. Σε 500 ανέρχονται οι καταστραμμένοι βοηθητικοί αγροτικοί και κτηνοτροφικοί χώροι. Αρπάχτηκαν περισσότερα από 8 500 αιγοπρόβατα, περισσότερα από 350 βοειδή, πάνω από 145 άλογα και μουλάρια πάνω από 8 000 κιλά σιτηρά.

Ο Ελληνισμός της Αλβανίας δέχτηκε στον πόλεμο αυτό την μεγαλύτερη και βαρύτερη αδελφοκτονία, εμπνεόμενη και στηριζόμενη από το ελληνικό και αλβανικό ΕΑΜ, που έφερε στη συνέχεια τη βαθύτερη διάσπαση και απώλεια της εθνικής αξιοπρέπειας και ταυτότητας των Ελλήνων. Μια τραγική αιματοβαμμένη πορεία που διήρκησε μισό αιώνα.

Στον πόλεμο αυτό, οι Έλληνες ενταγμένοι κυρίως σε τρία γηγενή τάγματα (μόνο από Έλληνες) που αποτέλεσαν την καρδιά μιας ολόκληρης ταξιαρχίας κρούσης, όπως και σε δεκάδες άλλα στρατιωτικά σώματα του αλβανικού ΕΑΜ, πολεμούσαν χωρίς κομμουνιστικά και αλβανικά σύμβολά και με μοναδικό στόχο «να κυματίζει ελεύθερα στο παράθυρό τους η γαλανόλευκη» όπως έλεγαν, εννοώντας τα όσα αναφέρονταν στο Χάρτη του Ατλαντικού για αυτοδιάθεση των μειονοτήτων μετά τον Πόλεμο.

Οι θυσίες τους πέρασαν από το μακελειό της Γλύνας και της Λειβαδιάς, στο Συνέδριο της Μεμόραχης και στο Στρατηγείο της Ε.Ε.Μειονότητας στο θεολόγο, για να χαθεί το όνειρό τους (επειδή έτσι το ήθελαν οι Γιουγκοσλάβοι και οι Άγγλοι) στις συνδιασκέψεις της Νεπράβιστας, της Πολύτσανης με αποκορύφωμα το Συνέδριο της Πρεμετής το 1944.

Σε όλη αυτή την πολεμική πορεία οι Έλληνες από την μία δέχονταν την εξαφάνιση των δικών της παιδιών, όπως του Βασίλη Σαχίνη, από την άλλη βίωναν τις ωμές δολοφονίες των ομοιδεατών που πίστεψαν στην αυτοδιάθεση, όπως ο Λευτέρης Τάλλιος και με τη σειρά όσοι άλλη αντιστάθηκαν στην κομμουνιστική λαίλαπα όπως ο Μιλτιάδης Παπάς, ο Μιχάλης Γιώργης και άλλοι.

Οι θυσίες αυτές της γενιάς των πατεράδων και παππούδων μας σφράγισαν με αίμα τη διεκδίκηση όλων των εθνικών μας δικαιωμάτων, κατοχυρωμένων στα διεθνή ντοκουμέντα, ανεξαρτήτως που στη Συνδιάσκεψης Ειρήνης των Παρισίων του 1945, η Ελλάδα για μια ακόμη φορά δεν μπόρεσε να πείσει και να στηρίξει το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού.

Ωστόσο, τα θλιβερά γεγονότα και μαρτύρια που δοκιμάσαμε στα χρόνια της κομμουνιστικής δικτατορίας δεν μας δικαιολογούν, κυρίως τις αρχές μας και τους εκπρόσωπους μας, να αρνούμαστε τις θυσίες αυτές που μας κατοχυρώνουν ακλόνητα σε κάθε μας εθνικό δικαίωμα και διεκδίκηση. Δεν πρόκειται απλώς για αμνησία, αλλά για φόβο, για τη γνωστή δουλοπρέπεια, επειδή όλοι μας γνωρίζουμε, όπως κι αυτοί, ότι ορίζονται ως εκπρόσωποί μας από τις αλβανικές κομματικές αρχές! Αποτελεί όμως μια ακόμα ντροπή και εθνικό έγκλημα στην πορεία που αυτή έχουν χαράξει για να σβήσουν τον εδώ Ελληνισμό !

Παναγιώτης Μπάρκας

1 Δεκεμβρίου 2020

Αναδημοσίευση από τη σελίδα: facebook.com/panibar2011