Όταν η εξουσία διαρκεί πολύ εκδικείται την αθωότητα

Του Telnis Squqi 

Στο Αργυρόκαστρο, ο υποψήφιος του Σοσιαλιστικού Κόμματος, Piro Dhima, επέλεξε να δημοσιεύσει στα κοινωνικά δίκτυα ένα βίντεο όπου ένα 10χρονο παιδί δηλώνει περήφανα ότι είναι «μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος». Ο Dhima, με ένα παγωμένο χαμόγελο, το παρουσιάζει ως «success story», ένα ακόμα τρόπαιο που θα υπηρετήσει στην εκστρατεία του.

Αλλά αυτό δεν είναι ούτε επιτυχία, ούτε σύμπτωση. Αυτό είναι το είδος της ταπείνωσης. Προγραμματισμένο. Επιτηδευμένο.

Ένα παιδί δεν γεννιέται ούτε σοσιαλιστής ούτε δημοκράτης. Δεν γεννιέται με κάρτες κόμματος. Γεννιέται ελεύθερο.

Και όποιος χρησιμοποιεί λέξεις που το ίδιο το παιδί δεν καταλαβαίνει, μόνο και μόνο για να κερδίσει κάποια πολιτικά σημεία, δεν είναι απλώς χειριστικός, αλλά παραβιάζει σοβαρά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Το χειρότερο σε αυτή την ιστορία είναι οι γονείς. Γιατί ένα παιδί δεν συμμετέχει στην προπαγάνδα εν αγνοία τους. Και όταν μια οικογένεια αποδέχεται, ή χειρότερα, ενθαρρύνει το παιδί της να χρησιμοποιηθεί για πολιτική διαφήμιση, αυτή η οικογένεια απέτυχε στην πιο ιερή αποστολή της: να προστατεύσει το παιδί.

Ο Piro Dhima δεν είναι καθαρή υποψηφιότητα, ούτε επιχειρηματίας, ούτε πολίτης. Είναι ένα κλασικό προϊόν εξουσίας που δεν γνωρίζει σύνορα. Μετά από 12 χρόνια στην εξουσία, έχοντας καταναλώσει όλα τα άλλα, τώρα τρέφεται με την αθωότητα. Είναι το σύμβολο ενός συστήματος που, έχοντας καταστρέψει οτιδήποτε άλλο, επιδιώκει να αναβιώσει τον εαυτό του μετατρέποντας την παιδική αθωότητα σε προϊόν για την εκστρατεία του.

Όταν η εξουσία αρχίζει να εμπλέκει παιδιά στο δίκτυο προπαγάνδας, δεν δείχνει δύναμη, αλλά κούραση. Δεν δείχνει όραμα, αλλά απώλεια. Και αυτό την κάνει πιο επικίνδυνη από ποτέ. Γιατί όταν ένα παιδί χρησιμοποιείται για πολιτικούς σκοπούς, δεν μαθαίνει την ελευθερία, διδάσκεται την υποταγή. Μαθαίνει ότι το όνομα ενός κόμματος είναι πιο σημαντικό από την ταυτότητά του.

Και όταν μεγαλώσει, αυτό το μικρό αγόρι θα πιστέψει ότι για να επιτύχει την ελευθερία, πρέπει να αψηφά κάθε κανόνα που του επιβάλλεται από την παιδική του ηλικία. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το μέλλον. Μεγαλύτερο από οποιαδήποτε οικονομική ή πολιτική κρίση.

Γιατί όταν η αθωότητα καταστρέφεται, δεν μένει τίποτα να ξαναχτίσουμε πάνω της.

Σε περίπτωση που κάποιος ρωτήσει:

Πού φτάσαμε μετά από 12 χρόνια σοσιαλιστικής διακυβέρνησης;

Η απάντηση δεν χρειάζεται μακροσκελείς αναλύσεις ή στατιστικές.

Αρκεί να βλέπεις ένα 10χρονο παιδί να εμφανίζεται στην εκστρατεία, ως «μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος», και όλα γίνονται κατανοητά.

Φτάσαμε στο σημείο όπου η εξουσία, αφού καταναλώσει οτιδήποτε άλλο, αρχίζει να να καταναλώνει και την αθωότητα.

Μετάφραση/ apenadi.blogspot.com