Η αυτοκτονία σε σχολείο είναι τραγωδία.
Δύο αυτοκτονίες στο ίδιο σχολείο, σε λιγότερο από δύο μήνες, είναι μια βαθιά θεσμική αποτυχία.
Αλλά πιο τραγικό από τα ίδια τα γεγονότα, είναι η σιωπή. Είναι η έλλειψη ηθικής ευθύνης. Είναι το πένθος που λείπει, ο προβληματισμός που δεν συμβαίνει, η αντίδραση που δεν έρχεται.
Πόσες ζωές πρέπει να σβήσουν για να βγει ένας ηγέτης τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στη συνοικία του Αργυροκάστρου και να πει: «Έχουμε αποτύχει;» "
Πόσες οικογένειες πρέπει να περνάνε το πένθος, για να βάλει κάποιος στην άκρη "θέσεις Υπουργείου" και να μιλήσει για την πραγματική ζωή των μαθητών σε αυτό το σχολείο;
Πόσες Βεϊπί και Ίρσα πρέπει να σιωπήσουν για πάντα, για να καταλάβει κάποιος ότι το σχολείο δεν είναι γραφείο τύπου, αλλά το πρώτο και τελευταίο καταφύγιο κάθε παιδιού;
Όταν ένα σχολείο υφίσταται δύο βαριές απώλειες σε 60 μέρες και κανένας θεσμός δεν απολογείται, δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη, τότε δεν έχουμε πια εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά διοίκηση που τηρεί χρονοδιαγράμματα.
Η ηθική ευθύνη δεν απαιτεί μόνο νόμους. Απαιτεί καρδιά, απαιτεί θάρρος, απαιτεί συνείδηση. Και αν λείπουν, τότε, για να είμαστε ειλικρινείς, θα πρέπει να ρωτήσουμε:
Ποιο θα είναι το επόμενο θύμα που θα μας αναγκάσει να κοιτάξουμε από μέσα μας; Ή θα συνεχίσουμε να δημοσιεύουμε ειδοποιήσεις και σιωπή πάνω από τάφους;
Μετάφραση / apenadi.blogspot.com
Διαβάστε ακόμη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών