Σήμερα η Ήπειρος σιωπά. Το κλαρίνο, αυτό το αρχέγονο όργανο που έκλαιγε, γελούσε και τραγουδούσε μέσα από τα χέρια του, έμεινε βουβό. Ο Πετρολούκας Χαλκιάς, ο άνθρωπος που μετέτρεψε τη μουσική σε προσευχή και την παράδοση σε παγκόσμιο βίωμα, έφυγε από τη ζωή στις 15 Ιουνίου 2025, σε ηλικία 91 ετών. Μαζί του κλείνει ένα μεγάλο κεφάλαιο της ελληνικής δημοτικής μουσικής.
Ένας Μύθος Γεννιέται στο Δελβινάκι
Γεννημένος το 1934 στο ιστορικό Δελβινάκι της Ηπείρου, ο Πετρολούκας μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον γεμάτο ήχους, πανηγύρια και ψυχή. Από μικρός έδειξε πως δεν ήταν απλώς ένα παιδί που ήθελε να μάθει κλαρίνο — ήταν προορισμένος να το ζήσει, να το νιώσει, να το υπηρετήσει.
Σε ηλικία 11 ετών μαθήτευσε δίπλα στον Φίλιππα Ρούντα, τον «καλύτερο κλαρίνο του Ζαγορίου», και έκανε την πρώτη του εμφάνιση σε γάμο στα Δολιανά. Από εκεί ξεκίνησε ένα ταξίδι που δεν έμελλε να είναι μόνο γεωγραφικό, αλλά και πολιτισμικό.
Από τη Νέα Υόρκη στην Ήπειρο — Μια Ζωή στο Κλαρίνο
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’60 και του ’70, ο Πετρολούκας έζησε και εργάστηκε στη Νέα Υόρκη, μεταφέροντας την ηπειρώτικη μουσική στους Έλληνες της διασποράς και σε ένα ευρύτερο διεθνές κοινό. Το 1979 επέστρεψε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, χωρίς ποτέ να απομακρυνθεί πραγματικά από τις ρίζες του.
Με συνεργασίες που ξεπερνούσαν τα σύνορα της παραδοσιακής μουσικής – από ρεμπέτικο και λαϊκό μέχρι πειραματισμούς με τζαζ και ινδικές μουσικές κλίμακες – ο Χαλκιάς δεν ήταν απλώς ένας παραδοσιακός μουσικός. Ήταν ένας αυθεντικός καλλιτέχνης που δεν φοβήθηκε να εξερευνήσει, να συνομιλήσει και να παντρέψει ήχους.
Πετρολούκας: Ο Άνθρωπος και ο Μύθος
Ο Πετρολούκας δεν ήταν απλώς ένας δεξιοτέχνης του κλαρίνου. Ήταν η ίδια η φωνή της Ηπείρου. Με κάθε νότα, με κάθε αυτοσχεδιασμό, έφερνε στη μνήμη γενιές, ιστορίες, πόνους και χαρές. Ήξερε να συγκινεί χωρίς να μιλάει. Το κλαρίνο του μιλούσε για εκείνον – με αλήθεια, πάθος και βαθιά ψυχή.
Ο ίδιος συνήθιζε να λέει: «Όταν παίζω, ξεχνάω τον εαυτό μου. Γίνομαι η μουσική.» Και πραγματικά, αυτό ήταν. Δεν έπαιζε απλώς. Ένιωθε.
Ένας Αποχαιρετισμός Γεμάτος Ευγνωμοσύνη
Η απώλεια του Πετρολούκα Χαλκιά δεν είναι μόνο απώλεια για την Ήπειρο ή για την παραδοσιακή μουσική. Είναι απώλεια για την ελληνική ψυχή, για τον πολιτισμό μας, για ό,τι μάς συνδέει με το παρελθόν και μάς εμπνέει για το μέλλον.
Όμως ο μύθος του δεν θα σιγήσει. Θα ζει στα πανηγύρια, στις ηχογραφήσεις, στις ψυχές των μουσικών που εμπνεύστηκαν από αυτόν, στα παιδιά που θα μαθαίνουν να παίζουν κλαρίνο με τη μορφή του Πετρολούκα οδηγό.
Το Κλαρίνο Έχασε τη Φωνή του — Μα Όχι τη Ψυχή του
Σήμερα μπορεί το κλαρίνο να σιώπησε, αλλά η ψυχή του Πετρολούκα Χαλκιά θα ηχεί για πάντα. Στις πλαγιές της Πίνδου, στις αυλές των χωριών, στις σκηνές του κόσμου ολόκληρου. Η μουσική του δεν πεθαίνει. Γίνεται φως, μνήμη και συνέχεια.
Αντίο, Πετρολούκα. Και ευχαριστούμε.
Διαβάστε ακόμη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών