12 Δεκεμβρίου 1990: Η ημέρα που σημάδεψε την Ε.Ε.Μ.

12 Δεκεμβρίου 1990 ‘’Ημέρα Μαρτύρων της Δημοκρατίας’’.

Ήταν Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 1990 , μια ομάδα νέων από το Αλύκο και τη Γέρμα θέλησαν να σπάσουν τα δεσμά τους δραπετεύοντας προς την ελευθερία.

Στα ελληνοαλβανικά σύνορα για κακή τους τύχη γίνονται αντιληπτοί από τους αλβανούς φρουρούς, οι αιμοδιψείς φρουροί πυροβολούν εν ψυχρώ , 3 παλληκάρια από το Αλύκο: Θύμιο Μάσσιο, Αηδόνη Ράφτη, Θανάση Κώτση και 1 από τη Γέρμα: Ευάγγελο Μήτρο, περνούν στην αιωνιότητα ως ‘’4 Αγγέλοι’’ όπου έχασαν τη ζωή τους για δημοκρατία,ελευθερία και εθνική δικαίωση.

Το πρωί της επόμενης ημέρας , Τρίτη 11-12-1990, γίνεται γνωστή η θλιβερή είδηση στο χωριό . Ο πόνος και το μίσος κυρίευε τις καρδιές όλων, ιδιαιτέρως στις οικογένειες των θυμάτων όπου ο θρήνος και οι κραυγές απελπισίας ηχούσαν παντού.Δεν τους αρκούσε όμως αυτό, η ιστορία φρίκης και τρόμου έμελλε να συνεχιστεί, καθώς ούτε τα νεκρά σώματα των αδικοχαμένων μας παιδιών , δεν ήθελαν να μας δώσουν. Ο ‘’κύβος ερρίφθη ‘’ πια το τραγικό τέλος των 4 νέων ήταν αρκετό να προκαλέσει την αρχική δόνηση στα θεμέλια τους , πλήθος εξοργισμένων όδευε προς στα σύνορα να πάρουν πίσω ότι μας ‘’ ανήκει’’ . Οι αρχές γνώστες της κατάστασης που επικρατούσε, μετέφεραν τα άψυχα σώματα στη γέφυρα του Μπουγάζι φοβούμενοι μεγάλης εξέγερσης.

Την Τετάρτη 12-12-1990, έγινε κάτι το πρωτοφανές , 3.000 κάτοικοι του Αλύκου και των γύρω χωριών , με λάβαρα τα φέρετρα των νεκρών παιδιών και κρατώντας ελληνικές σημαίες στα χέρια, ξεκίνησαν με πορεία προς τους Αγ. Σαράντα .

‘’Τραγική φιγούρα οι οικογένειες των θυμάτων όπου οι αναμνήσεις των παιδιών , τους συντρόφευαν καθ’ όλη τη διαδρομή της διαδήλωσης δίνοντάς τους τη δύναμη στην καρδία και στην ψυχή ,να κομματιάσουν το δαιμονικό καθεστώς που μας κατασπάραξε τα σωθικά.’’

Για πρώτη φορά μετά από 45 χρόνια δικτατορίας στην Αλβανία, το αίμα των 4 νέων έγινε αφορμή να πνίξει το κομμουνιστικό καθεστώς , με μαζική διαδήλωση και γραπτά συνθήματα όπως: <<ΡΑΜΙΖ Αλία είσαι δολοφόνος >>,<<Κάτω η δικτατορία>>,<<Ζήτω η Ελλάδα>>,<<θέλομε δημοκρατία>>,<<θέλομε ελευθερία>> κ.α.

Φτάνοντας στο Μετόχι και στη Γκιάστα συγκρουστήκαμε με την αστυνομία και το στρατό , που είχαν οργανώσει τα όργανα της Κομμουνιστικής Δικτατορίας ,καθώς η δύναμη μας τους υπέρβαινε , άρχισαν τα πυροβολούν ανεξαρτήτως ,με αποτέλεσμα να τραυματιστούν αρκετοί ,παρ’όλα αυτά το πλήθος δεν υποχωρούσε.Μέτα τον σοβαρό τραυματισμό του Δημήτρη Μάνου, πάρθηκε η απόφαση για υποχώρηση για να μην θρηνήσουμε και άλλα αθώα θύματα.

Αφού ο σκοπός διαμαρτυρίας επιτεύχθηκε, επιστρέψαμε στο χωριό μας με πόνο ψυχής, για να κηδεύσουμε τα παλληκάρια μας που χάσανε τη ζωή τους τόσο άδικα δίχως να κατακτήσουν τα όνειρα τους.


Ποιήματα αφιερωμένα στους τέσσερις Αγγέλους του Αλύκου

ΑΣΤΕΡΙΑ ΝΑ ΦΩΤΙΖΟΥΝ (‘’Ομορφιές και πόνος’’ σελ.56-57, ποιήματα κ.Νίκου Μπαλκώνη)

Τέσσερα φέρετρα μπροστά
Κόβουν τις αλυσίδες
Και από πάνω η Λευτεριά
Ξεπλέκει τις κοτσίδες.

Τέσσερα φέρετρα ανοιχτά,
Μέσα τους λεβεντάδες
Και πίσω τους ακολουθούν
Χιλιάδες και χιλιάδες.

Τέσσερα φέρετρα κρατούν
Στα χέρια οι αδελφάδες,
Άνθη τους ρίχνουν, σαν περνούν
Χωριά και μαχαλάδες.

Νάτα τα φέρετρα περνούν
Τους κάμπους τις κοιλάδες
Και πίσω τους χειροπιαστοί
Λεβέντες πατεράδες.

Τώρα τα φέρετρα πατούν
Βουνά χιονοστιβάδες
Και μαυροφόρες πίσω τους
Βουρκιώτισσες μανάδες.

Και νάτα πάλι που περνούν
Του ήλιου τις κορφάδες,
Πίσω Ελληνίδες αδελφές,
Κορίτσια και νυφάδες.

Τούτα τα φέρετρα, σκυλιά,
Δεν τα πετροβολούνε,
Τα βλέπουνε και προσκυνούν,
Ανοίγουν και περνούνε.

Τέσσερα φέρετρα ψηλά
Σηκώστε λεβεντάδες,
Σημαίες της ελευθεριάς,
Φωτιά στους αφεντάδες.

Σηκώστε τα και πιο ψηλά
Ως τα ουράνια, ακόμα,
Τούτα τα τέσσερα παιδιά
Δεν τα σκεπάζει χώμα.

Ας ανεβούν και πιο ψηλά,
Στον ήλιο,στο φεγγάρι,
Ο Άγιος Πέτρος να τα βρει
Αγγέλους να τα κάνει.

Και πιο ψηλά και πιο ψηλά
Αστέρια να φωτίζουν
Και τη γλυκιά Ελλάδα μας
Απ’ εκεί να αντικρίζουν.


...........................................


ΤΟΥ ΑΛΥΚΟΥ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ (Ποιήματα κ.Σωτήρη Κρομμύδα,σελ.41)

Μας είχαν κλείσει σε κλουβί
Και θέλαμε να βγούμε,
Για να πετάξουμε ψηλά,
Τον κόσμο να γευτούμε.

Μα, του Αλύκου τα παιδιά,
Με τη μεγάλη τους καρδιά
Αψήφησαν τα σύρματα
Του φόβου τα μηνύματα.

Το βόλι το φαρμακερό

Τα βρήκε εκεί στο σύνορο
Και τα συρματοπλέγματα
Βαφτήκανε με αίματα.

Μεγάλη η απανθρωπιά
Και το άδικο μεγάλο
Να σέρνουν τα παιδάκια μας
Από ένα μέρος στ’άλλο.

Τώρα τα τέσσερα μαζί
Στην άκρη στην πλατεία
Σαν οι πυρσοί φωτίζουνε
Του τόπου την πορεία.


............................................


ΑΛΥΚΟ (‘’Οδός Ελευθερίας’’ ποιήματα κ.Κώστα Νούσια σελ.26)

Σα να σταλάζουν αίμα στα ουράνια
Και τα ποτάμια δάκρυα εκβάλλουν
σκότωσαν οι φονιάδες τα αλάνια
Τα νιάτα μας, τα όρνια τα ψάλλουν.

Ανατριχιάζουν σύρριζα απ’ το χώμα
Σαν άνθρωποι τα δέντρα στις αράδες
Κουρνιάζουνε στις κλάρες τα αηδόνια
Και κλαίνε τα κοτσύφια, στις συστάδες .

Με πόνο στην καρδιά, νεκρούς στην πλάτη
Προς το Θεό και τους Σαράντα Αγίους
Προχώρησες στο μόνο μονοπάτι
Περνώντας από τέρατα κι αγρίους.

Του Βούρκου η καρδιά, θα σε ζητάει
Και θα χτυπά καμπάνα, ω καμάρι
Αλύκο , η πατρίδα σ’ αγαπάει
Σαν το πανάκριβο το παλικάρι.

Που άοπλο ορμά στο παραπέρα
Σε πύργο παγερό στοτεινιασμένο
Ανοίγοντας με θάρρος μια βεγγέρα
Στο τούνελ το βαθύ, το ματωμένο.


.......................................................................




Το ανάγνωσμα των γεγονότων ημ...12- 12- 12..!


ΦΙΛΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ
ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΙΣΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΕΣ!

Εκ μέρους του Γενικού Συμβουλίου της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και της Επαρχίας Αλύκου σας ευχαριστούμε όλους για την παρουσία σας, στην σημερινή Εκδήλωση..!

Σήμερα, συγκεντρωθήκαμε εδώ ημέρα<<Μαρτύρων της Δημοκρατίας>> για να τιμήσουμε τη μνήμη των αγωνιστών για δημοκρατία, ελευθερία και εθνική δικαίωση:Ευθύμιου Μάσσιου ,Ευάγελλου Μήτρου, Αθανασίου Κώτση , και του μικρότερου της παρέας Αηδόνη Ράφτη. Όπου δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ Δευτέρα 10-12-1990 στα ελληνοαλβανικά σύνορα , όταν έγιναν αντιληπτοί από τους Αλβανούς φρουρούς.

Ίδιο τέλος με τους 4 νέους είχαν ο Ηλίας Ντάλλας, Βασίλης Τσούρας από το χωριό Καινούργιο και ο Χαράλαμπος Παπουτσής από την Μάλτσανη .

Το πρωί της επόμενης ημέρας Τρίτη 11-12-1990 γίνεται γνωστή η θλιβερή είδηση στο χωριό . Ο πόνος και το μίσος κυρίευε τις καρδιές όλων, ιδιαιτέρως στις οικογένειες των θυμάτων όπου ο θρήνος και οι κραυγές απελπισίας ηχούσαν παντού.Δεν τους αρκούσε όμως αυτό, η ιστορία φρίκης και τρόμου έμελλε να συνεχιστεί, καθώς ούτε τα νεκρά σώματα τους , δεν ήθελαν να μας δώσουν. Όμως με τη στήριξη όλου του χωριού κατορθώσαμε να πάρομε τα νεκρά σώματα των παλληκαριών μας.

Την Τετάρτη 12-12-1990, έγινε κάτι το πρωτοφανές , 3.000 κάτοικοι του Αλύκου και των γύρω χωριών , με λάβαρα τα φέρετρα των νεκρών παιδιών και κρατώντας ελληνικές σημαίες στα χέρια, ξεκίνησαν με πορεία προς τους Αγ. Σαράντα .Τραγική φιγούρα οι οικογένειες των θυμάτων όπου οι αναμνήσεις των παιδιών , τους συντρόφευαν καθ’ όλη τη διαδρομή της διαδήλωσης δίνοντας τους τη δύναμη στην καρδία και στην ψυχή ,να κομματιάσουν το δαιμονικό καθεστώς που μας κατασπάραξε τα σωθικά.

Για πρώτη φορά μετά από 45 χρόνια δικτατορίας στην Αλβανία, το αίμα των 4 νέων έγινε αφορμή να πνίξει το κομμουνιστικό καθεστώς , με μαζική διαδήλωση και γραπτά συνθήματα όπως: <<ΡΑΜΙΖ Αλία είσαι δολοφόνος >>,<<Κάτω η δικτατορία>>,<<Ζήτω η Ελλάδα>>,<<θέλομε δημοκρατία>>,<<θέλομε ελευθερία>> κ.α.

Φτάνοντας στο Μετόχι και στη Γκιάστα συγκρουστήκαμε με την αστυνομία και το στρατό , που είχαν οργανώσει τα όργανα της Κομμουνιστικής Δικτατορίας ,καθώς η δύναμη μας τους υπέρβαινε , άρχισαν τα πυροβολούν ανεξαρτήτως ,με αποτέλεσμα να τραυματιστούν αρκετοί ,παρ’όλα αυτά το πλήθος δεν υποχωρούσε.Μέτα τον σοβαρό τραυματισμό του Δημήτρη Μάνου, πάρθηκε η απόφαση για υποχώρηση για να μην θρηνήσουμε και άλλα αθώα θύματα.

Ήταν 12 Δεκέμβρη 1990 , θα μείνει αξέχαστη η μέρα αυτή, απ΄όλους εμάς.

Αφού ο σκοπός διαμαρτυρίας επιτεύχθηκε, επιστρέψαμε στο χωριό μας με πόνο ψυχής, για να κηδεύσουμε τα παλληκάρια μας που χάσανε τη ζωή τους τόσο άδικα δίχως να κατακτήσουν τα όνειρα τους.

Ο χρόνος κυλά ασταμάτητα και δεν περιμένει κανέναν, αλλά εκείνη την χρονική διάρκεια της δικτατορίας οι δείκτες του ρολογιού είχαν σταματήσει στον απόλυτο όλεθρο.Διότι, δυστυχώς δεν ήταν μόνον αυτά τα θύματα εκείνου του σάπιου Κομμουνιστικού Καθεστώτος καθώς πολλοί συμπατριώτες και συγχωριανοί μας εξορίστηκαν , φυλακίστηκαν και υποβλήθηκαν σε φοβερά βασανιστήρια στις αλβανικές φυλακές. Όπου μερικοί απ’αυτούς ξεψυχίσανε σ’αυτές είναι : Ηλίας Γκιζέλης, Στάυρος Καρατζιώτης , Μήτσο Γιαννόπουλος, Φίλιππας Παπαθανάσης , Βαγγέλη Κώτση , κ.α

Αίτιοι αυτού του αποτελέσματος ήταν συμπατριώτες μας ,η ντροπή του γένους , υποχείρια του Κομμουνιστικού καθεστώτος ,όπου πουλήθηκαν νομίζοντας πως θα επωφελούνταν.

‘Ομως υπήρξαν και μερικοί φυλακισμένοι έυνιοι της τύχης τους, απ’τους έξυπνους και αγωνιστές του τόπου που το έλεγε η καρδιά τους ,όπου γλύτωσαν τη φυλακή δραπετέυοντας στην Ελλάδα όπως: o Θύμιο Λιώλης , ο Ανδρέας Ιωαννίδης( Παπανδρέας) , o Τσιάβο Κόκκαλης, και οι μεγάλοι δάσκαλοι Γιάννης και Σπύρος Παππάς και ο Σπύρο Κωτση που αρκετά χρόνια μετά το θάνατο τους μεταφέρθηκαν τα οστά τους από την δεύτερη πατρίδα μας την Ελλάδα , στη γενέτηρά τους,το Αλύκο κ.α.

-Ο φόβος και ο τρόμος συνεχή στην ψυχή μας μπροστά στο μυστήριο της ΄’μυστικής’’ εσωτερικής ζωής μας . Πως να τολμήσουμε ανάξιοι και αμαρτωλοί εμείς , να πλησιάσουμε την αυλή αυτή, ‘’περιοχή ενός εκτυφλωτικού Ηλιου’’ , που θαμπώνει την ασήμαντη και φτωχική εσωτερική όραση μας, δεν είναι τα δικά μας φτερά για τέτοια πετάγματα , όσο κι’αν το ποθούμε. Γνωρίζοντας τις αδυναμίες κι ελλείψεις μας σταματήσαμε θεληματικά εδώ ,στην ανθρώπινη ατέλεια αυθαιρεσία και ιδιοτέλεια, ας παραδειγματιστούμε πια απ’ τους προγόνους μας κι ας ενωθούμε για να υπερασπιστούμε τα ανθρώπινα δικαιώματα ,τα εθνικά, τα κοινωνικά, τα οικονομικά μας συμφέροντα, πρέπει όλοι να είμαστε αγαπημένη μεταξύ μας , ενάντια στη θέληση εκείνων που θέλουν την εξόντωση μας..!

Ας μείνει αλησμόνητη σ’όλους η 12 Δεκεμβρίου 1990 ημέρα <<Μαρτύρων της Δημοκρατίας>> και να μας φωτίζει για ενότητα ανδρεία για ένα καλύτερο μέλλον στον τόπο μας.

Β. Γιάννη


πηγή: http://halhthinheparxiaaliko.blogspot.gr/p/12121990.html