Στην Αττική γη αναπαύεται ο Γιώργος Λαμποβιτιάδης

Μετά ενός μηνός ταλαιπωριών εξαιτίας σοβαρού ατυχήματος, στις 10 του Φλεβάρη, απεβίωσε στα 71 του ο τέως πρόεδρος του Γενικού Συμβουλίου της «ΟΜΟΝΟΙΑΣ» ο Γιώργος Λαμποβιτιάδης. Η κηδεία του τελέστηκε στις 12 τρέχοντος στο πρώτο νεκροταφείο Ζωγράφου παρουσία συγγενών, πρώην φυλακισμένων, εκπροσώπων οργανώσεων, φίλων και εκατοντάδων Βορειοηπειρωτών που ήρθαν να τον ξεπροβοδήσουν για το μακρινό ταξίδι.

Ο Γιώργος γεννήθηκε το 1943 στην Δούβιανη της Κάτω Δρόπολης, γιος των αείμνηστων Γρηγόρη και Μαρίας Λαμποβιτιάδη, δυο εθνομάρτυρες του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού.

Μετά την ομιλία του ιερέα του κοιμητηρίου, με τον οποίο ο αείμνηστος είχε συνάψει φιλικές σχέσεις, ο αντιπρόεδρος του Γενικού Συμβουλίου της «ΟΜΟΝΟΙΑΣ» Γιώργος Τζομάκας αναφέρθηκε εκτενώς για το έργο και την προσφορά του κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης και κυρίως την περίοδο 1996-1998 που ο Γιώργος διετέλεσε πρόεδρος του Γενικού Συμβουλίου της «ΟΜΟΝΟΙΑΣ». Τελειώνοντας υποσχέθηκε ενώπιον του φέρετρου ότι θα μεταφέρει στο Γενικό Συμβούλιο της «ΟΜΟΝΟΙΑΣ» την βούληση των εν Αθήνα μελών της οργάνωσης ώστε ο πολυβασανισμένος γιος των εθνομαρτύρων να λάβει τιμητική διάκριση όπως αξίζει.

Τον λόγο πήρε ο στενός φίλος του αείμνηστου Τηλέμαχος Λαχανάς εκφωνώντας τα παρακάτω:

Αλησμόνητε και αείμνηστε πρόεδρε Γιώργο!

Οι εκπρόσωποι της «Ομόνοιας», η οποία σε τίμησε ως ηγέτη της στην πιο κρίσιμη περίοδο της μεταπολίτευσης για την Ελληνική Εθνική Μειονότητα, οι ομοιοπαθείς και οι φίλοι σου ήμαστε εδώ δίπλα στους αγαπημένους σου και όλους τους παρευρισκόμενους.

Ήρθαμε πικραμένοι για τον απρόοπτο θάνατο, για το στερνό ώρα καλή ευχόμενοι ο παντοδύναμος να σου έχει επιφυλάξει την θέση ανάμεσα στις ψυχές των γονέων σου γιατί και εκείνοι σε περιμένουν.

Μη τους λυπήσεις με τις πικρίες σου, για το χθες και το τέλος σου, γιατί έτσι ήταν γραμμένη η μοίρα σου. Άλλωστε όπως και εσένα τον μοναχογιό τους έτσι και αυτούς τους σταύρωσαν γιατί πίστευαν τυφλά στην πατρίδα. Μήπως και ο Χριστός δεν σταυρώθηκε για να σώσει από τις αμαρτίες το ανθρώπινο γένος; Άλλο το αν για σένα το τίμημα ήταν βαρύ γιατί έζησες την νεανική ηλικία σου μέσα στην κόλαση, γιατί βρήκες στοργή και αγάπη μόνο όταν παντρεύτηκες την Βασιλική και μοιράσατε τις πικρίες.

Τι να θυμίσω στους παρευρισκόμενους; Ότι όντας 3 ετών χωρίς να γνωρίζεις έζησες τα βασανιστήρια και την εκτέλεση του πατέρα σου του Γρηγόρη;

Ότι μέχρι τα 6 σου χρόνια, μέχρι το 1949, βρέθηκες μαζί με την μητέρα σου την Μαρία εξορισμένος σε αλλόθρησκη μακρινή επαρχία;

Ότι έζησες ζωντανά τα φρικιαστικά βασανιστήρια της μητέρας σου στις φυλακές του Δελβίνου, βασανιστήρια που αυτή δεν άντεξε παρά μόνο 3 μήνες;

Ότι ξύπνησες ένα πρωί στο κελί της φυλακής τώρα φυλακισμένος στην αγκαλιά του άψυχου κορμιού της καθώς σε έσφιγγε για να μην κρυώσεις;

Ότι σε κλείσανε σε αχυροκαλύβα κάποιου χωριού του Δελβίνου μέχρι που έμαθε η γιαγιά σου από την Δρόπολη που δεν γνώριζε ποια η μοίρα σου;

Ότι μόλις έκλεισες τα 17 χρόνια σε συνέλαβαν και σε καταδίκασαν 20 χρόνια στα κάτεργα;

Ότι αφού εξέτισες τα 15 χρόνια σε καταναγκαστικά έργα και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης της Βορείου Αλβανίας σε αποφυλάκισαν το 1975 για να σε οδηγήσουν για άλλα 15 χρόνια, μέχρι το 1990, εξορία επίσης στον μακρινό Βορρά;

Ένας Θεός ξέρει πόσο ζυγίζουν τα πάθη σου, αν και η μοίρα σου άφησε περιθώρια ώστε να νοιώσεις στοργή και αγάπη από την αξιοσέβαστη σύζυγο, σ’ άφησε να χαρείς τα 3 χαριτωμένα κορίτσια σου μέχρι που βρήκαν τον δρόμο τους, μέχρι που άρχισαν να ανταποδίδουν αγάπη με γαμπρούς και εγγόνια.

Το αν τους αποχωρίστηκες πρόωρα ίσως εκεί ψηλά στα ουράνια τόσο να άντεξαν οι γονείς σου. Ήθελαν να προλάβουν την νιότη σου που στερήθηκαν, ήθελαν να σε αγκαλιάσουν και αυτοί, αυτό που τους στέρησε η δικτατορία.

Είπα πιο πάνω ότι για σένα το τίμημα ήταν βαρύ. Άβυσσος η ψυχή των ανθρώπων που σας δίκασαν, έβαλαν την εκδίκηση της δικτατορίας πάνω από την φυλή μας και την πατρίδα μας. Εσύ όμως και όταν σωριάστηκε η δικτατορία αντί της εκδίκησης έδειξες ωριμότητα, φωτισμένη κρίση, έδειξες ότι κριτής για τις πράξεις του καθενός είναι μόνον ο Παντοδύναμος. Αυτές τις αρχές καλλιέργησες και στην σύζυγο, αυτές εμφύτεψες στα κορίτσια σου, αυτές σε χαρακτήριζαν και όντας επικεφαλής της ενιαίας οργάνωσης του Ελληνισμού, της «Ομόνοιας».

Όσο για μας τους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου, αν και κάποιοι σε πίκραναν γιατί δεν ήταν εύκολο να απαλλαγούν από αντιλήψεις που εμφύτεψε η δικτατορία, ίσως αργήσαμε να σας στέψουμε σύμβολα στον αγώνα που πρέπει να δώσουμε για ανθρώπινα δικαιώματα εκεί που η μοίρα μας καταδίκασε και εδώ που η μοίρα μας καταδιώκει.

Πατέρας, μητέρα και γιος σύμβολα της αντίστασης ενάντια στην δικτατορία για ανθρώπινα και μειονοτικά δικαιώματα, πατέρας, μητέρα και γιος σύμβολα μνήμης μέχρι να αντρειώσει το ένστικτο ότι πρέπει να αγωνιστούμε πέρα από πικρίες και διχασμούς αν θέλουμε η φυλή μας να διεκδικήσει αυτά που στερείται ακόμα, πατρίδα, εκτίμηση, σεβασμό, ισότητα, αναγνώριση και εφαρμογή των δικαιωμάτων που προανέφερα.

Καλό σου ταξίδι αλησμόνητε Γιώργο! Είθε να βρεις την γαλήνη ανάμεσα στις ψυχές των γονέων σου, είθε και οι ευχές σου να προστατεύουν και να διαχύνουν ευτυχία και αγαθά στους αγαπημένους που άφησες πίσω πικραμένους θανάσιμα, την αξιοσέβαστη σύζυγο, τις 3 κόρες σου, τους γαμπρούς και τα εγγόνια που τόσο αγάπησες.

Καλό σου ταξίδι λοιπόν και αιωνία η μνήμη σου.




πηγή: neavi.blogspot.gr