«Γιατί δεν πρέπει να υπάρξει ανοχή για τον " αετό " εξ ονόματος της εφήμερης πολιτικής;»

Η πράξη των επτά νεοσύλλεκτων, στο στρατιωτικό τμήμα του Μεσολογγίου του Ελληνικού Στρατού, οι οποίοι προέκυψε ότι ήταν Αλβανοί και που με την ελεύθερη βούλησή τους ζήτησαν να γίνουν Έλληνες πολίτες, αναζωπύρωσε ξανά κλίμα αντιπαράθεσης στην κοινή γνώμη και σε πολιτικό επίπεδο στις δύο χώρες. Η ελληνική πλευρά, παρά τη συγκράτηση, καταγγέλλει το γεγονός και ζητά να τιμωρηθούν οι δράστες. Από αλβανικής πλευράς, εκδηλώνεται η μαζική καταγγελία εναντίον της ελληνικής στάσης, παρουσιάζοντας την Ελλάδα ως κράτος με ρατσιστικό, εθνικιστικό πολιτισμό, που παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ταυτόχρονα, από κοινού με την προσπάθεια ηρωοποίησης των νεοσύλλεκτων, απαιτείται η τροφοδότηση του αλβανικού εθνικισμού στην ανθελληνική του διάσταση.

Στην ελληνική πλευρά, συμπεριλαμβανομένου και κρατικούς φορείς με επικεφαλής τον ΥΠΑΜ κ. Καμένο, ζητούν να εφαρμοστεί ο νόμος.
Παράλληλα όμως, είναι εμφανής η προσπάθεια που καταβάλλεται, από την κοινή γνώμη και το κράτος, τα μίντια και τη διανόηση, για να μην ρίξουν λάδι στη φωτιά και φουντώσει συλλογικό μίσος εναντίον των Αλβανών μεταναστών στην Ελλάδα.

Εκείνο που μπερδεύουν στην Αλβανία είναι το γεγονός ότι το περιστατικό σημειώθηκε σε στρατιωτική μονάδα και όχι στην πολιτική ζωή. Σε μια στρατιωτική μονάδα, είτε της Ελλάδας, είτε της Αμερικής, του Καναδά κλπ ο νεοσύλλεκτος στρατιώτης ορκίζεται ενόψει της εθνικής σημαίας εκείνου του κράτους για να υπερασπιστεί μέχρι θανάτου τα εθνικά συμφέροντα εκείνου του κράτους.

Μάλιστα και η αστική ορκωμοσία για την απόχτηση της πολιτογράφησης εμπεριέχει την ίδια φόρμουλα,- την ενσυνείδητη αφοσίωση προς τα εθνικά συμφέροντα εκείνου του κράτους.

Η αντι-ηρωική πράξη των νέων αυτών, που σημαίνει ότι αυτοί τυπικά ορκίζονται στρατιωτικά παρουσία της ελληνικής σημαίας, αλλά στην ουσία η ορκωμοσία τους αφορά την αλβανική σημαία, αποτελεί πράξη η οποία ηθικά και νομικά είναι καταδικαστέα. Από την άλλη πλευρά, η προσπάθεια στην Αλβανία για την προβολή τους ως θύματα του ελληνικού εθνικισμού, δλδ ως υποψήφιους ήρωες,- αφαιρεί τη δυνατότητα για επίδειξη ανοχής για την πράξη τους.

Όταν όμως στην Αλβανία, κηρύσσεται ήρωας ένας νέος ο οποίος απαγάγει ένα λεωφορείο με Έλληνες επιβάτες με συνέπεια να σκοτωθούν δύο εξ αυτών ( σ.σ: Περίπτωση Φλαμούρ Πίσλι το 1999), ή βαρυποινίτες στην Ελλάδα (σ.σ: Τον Ηλία Καρέλι ή Κουντρέτ Κούμε, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα), όπως και τον προτιμητέο ήρωα με το ντρον στο στάδιο του Βελιγραδίου, το κλίμα της νέας αντιπαράθεσης δείχνει ότι αναμένει μια ενδεχόμενη τιμωρία τους, μακάρι να μη συμβεί, για να κηρύξουν κι αυτούς ήρωες και ξεκινήσουν μια νέα ανθελληνική εκστρατεία.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν πρόκειται λοιπόν για συμμετοχή ατόμων σε αθλητικές ομάδες, πολιτιστικούς συλλόγους κλπ, όπου ζητείται απλώς η προσωπική συμβολή μέσω του ατομικού ταλέντου για τα χρώματα μιας ιδιωτικής ομάδας ή καλλιτεχνικού συγκροτήματος. Αλλά, για το στρατό ως κρατικό θεσμό, εγγυητή της εθνικής και κρατικής ασφάλειας, η λειτουργία του οποίου απαιτεί πάνω απ όλα υψηλή εθνική συνείδηση, πίστη και αφοσίωση υπέρ της πατρίδας και του έθνους το οποίο υπηρετείς.

Δεν πρόκειται ούτε για την αστική ζωή. Στην Ελλάδα η ανοχή προς την κατεύθυνση αυτή ξεπερνάει τα όρια, μέχρι το σημείο που αξίζει κριτική.

Είναι γνωστό λχ ότι στην συμφωνική ορχήστρα της ΕΡΤ, υπάρχουν Αλβανοί μουσικοί , οι οποίοι όταν ερμηνεύονταν ο ελληνικός εθνικός ύμνος ή άλλα κομμάτια παρόμοιας σημασίας, εκείνοι δεν έπαιζαν και κανείς δεν τους είπε μισή κουβέντα.
Είναι γνωστό ότι σε πολλά ελληνικά σχολεία Αλβανοί μαθητές δεν θέλουν να ακούσουν το μάθημα της ελληνικής ιστορίας και εναντίον τους δεν λαμβάνεται κανένα μέτρο.
Ή έχουν διαπιστωθεί περιπτώσεις, όπως στην Κόρινθο, όπου Αλβανοί μαθητές, λαμβάνοντας μηνύματα μέσω τηλεφώνου θέλησαν να υποχρεώσουν τη δασκάλα να αλλάξει το περιεχόμενο του μαθήματος της ιστορίας,
ή η ελληνική κοινή γνώμη επιβλήθηκε στη νοοτροπία που απαγόρευε τους Αλβανούς μαθητές να είναι σημαιοφόροι σε εθνικές επετείους.
Ή είναι γνωστή η ανοχή της Ελλάδας προς την αυθαιρεσία της αλβανικής βιβλιογραφίας που διεκδικεί το σύνολο του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού για να στήσει τον αλβανικό εθνικό μύθο.
Ή είναι γνωστό ότι η Ελλάδα έχει κρύψει συχνά τα στοιχεία για την εγκληματικότητα των Αλβανών στην Ελλάδα, για να μην ξεσπάσει θύελλα κατά των Αλβανών.

Στο τέλος-τέλος το ένα εκατομμύριο Αλβανοί που πήγαν στην Ελλάδα, με 600 χιλιάδες να βρίσκονται μόνιμα, εκεί δεν τους κάλεσε η Ελλάδα. Αλλά ήταν πρώτη η ελληνική κοινωνία και μετά το κράτος που τους φιλοξένησαν, τους προσέφεραν στέγη, εργασία, πολιτισμό. Και κανείς από τους μετανάστες αυτούς δεν εμποδίστηκε να εκδηλώσει την εθνική ταυτότητα όπως εκείνος το επιθυμούσε. (Άλλο πράγμα είναι το χαρακτηριστικό των Αλβανών να προσαρμόζονται στις συνθήκες με σκοπό να επωφεληθούν περισσότερα).
Στη μαζική αυτή κάθοδο πληθυσμού από Αλβανία προς Ελλάδα, υπήρξαν και περιπτώσεις απρεπούς συμπεριφοράς από τους ντόπιους. Όμως, όταν με βάση αυτές τις μεμονωμένες περιπτώσεις, επιδιώκεται η εκμηδένιση και αμαύρωση του γεγονότος με ιστορικές διαστάσεις και αξίες, όπως κάνουν οι Αλβανοί, αυτό δεν μπορεί να γίνει ανεκτό.

Υπό το σκεπτικό αυτό, τι είδους ανοχή ζητείται από ένα κράτος και μια κοινωνία για να είναι αποδεχτή στην αλβανική νοοτροπία, τόσο το περισσότερο όταν η ανοχή που επιδεικνύει η ελληνική πλευρά λαμβάνεται ως αδυναμία και ως αφορμή για να αυξηθούν οι εθνικιστικές δόσεις του αλβανικού ανθελληνισμού;

Νομίζω ότι είναι εύκολο να κατανοηθεί τι θα μεσολαβούσε σε περίπτωση που σε μια μονάδα του αλβανικού στρατού ένας νεοσύλλεκτος, ελληνικής ή μη ελληνικής καταγωγής, θα τολμούσε να εκδήλωνε δημόσια τα ελληνικά εθνικά σύμβολα ή κάποιου άλλου έθνους έναντι του οποίου οι αλβανικές εθνικιστές και εχθρικές δόσεις είναι σε άνοδο.

Ας μη λησμονούμε ότι το αλβανικό κράτος, έδιωξε από τον Αλβανικό Στρατό 400 αξιωματικούς ελληνικής καταγωγής, δεν άφησε ούτε έναν σχεδόν αξιωματικό στην Αστυνομία, και ούτε μπορεί να διανοηθεί κανείς ότι Αλβανοί πολίτες ελληνικής καταγωγής θα μπορούσαν να υπηρετήσουν στις Μυστικές Υπηρεσίες της Αλβανίας. Και πρόκειται για Αλβανούς πολίτες ελληνικής εθνικότητας που πολέμησαν για τη λευτεριά της Αλβανίας, έδειξαν υψηλό δείκτη αφοσίωσης στο αλβανικό κράτος, που συνέβαλαν προς πάσα κατεύθυνση στο αλβανικό κράτος.

Οι πόζες πολιτισμένης συμπεριφοράς στην Αλβανία δεν αξίζουν όταν παρουσιάζουν ως πατριωτικές και εθνικές ενέργειες την υποστολή της ελληνικής σημαίας από σπίτια Ελλήνων Μειονοτικών, τη στιγμή που σιωπούν για τις περιπτώσεις διαφόρων ακραίων εθνικιστών οι οποίοι εισβάλουν τη νύχτα σε σπίτια Ελλήνων Μειονοτικών, κάνουν τα πάντα άνω κάτω, δεν κλέβουν σχεδόν τίποτα παρά μόνο πυρπολούν όταν βρίσκουν, ελληνικά εθνικά σύμβολα, χωρίς να φοβούνται ότι θα συλληφθούν, τη στιγμή που αποκαθηλώνουν την ελληνική σημαία από τα κεντρικά γραφεία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, όταν απηχούν εκκλήσεις για εκδίωξη των Ελλήνων Μειονοτικών από τις εστίες τους.
Ή όταν οι Έλληνες μειονοτικοί δεν επιτρέπονται να εκφραστούν για τα δικαιώματά τους, αφού το ρόλο αυτό έχουν αναλάβει οι εκπρόσωποι του αλβανικού εθνικισμού.
 Όταν απ΄ αυτή την ελληνική μειονότητα υφαρπάχτηκαν με ποταπούς τρόπους που ξεπερνούν και την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας χιλιάδες στρέμματα γη.
Όταν αυτή η μειονότητα κρατείται όμηρος στο όνομα ανύπαρκτων αμοιβαιοτήτων και της εκδήλωσης του αλβανικού ανθελληνικού μένους.

Και καταλήγοντας. Δεν είναι ούτε αξιοπρεπείς, ούτε και έντιμες οι προσπάθειες που γίνονται για να ελαχιστοποιήσουν την πράξη των στρατιωτών, με τον ισχυρισμό ότι δεν είναι πρόκληση για την Ελλάδα, καθώς οι δύο χώρες δεν βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση, ότι είναι σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ, έχουν υπογράψει Σύμφωνο Φιλίας. Ξεχνούν όμως το κουρνιαχτό για τον δήθεν νόμο του εμπολέμου, που διατηρείται τροφοδοτούμενος μάλιστα και από την επίσημη αλβανική πολιτική.
Επίσης, η εμφάνιση του αετού με τις παλάμες του χεριού στον Ελληνικό Στρατό, δεν σχετίζεται με κάποιο αιώνιο σύμβολο των Αλβανών, διότι οι Καστριώτηδες κληρονόμησαν το οικόσημο με το δικέφαλο αετό σε πορφυρό φόντο από τους συμπεθέρους τους του Μουζακαίους (μολοσσικής καταγωγής) στους οποίους είχε παραχωρήσει ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας προς τιμή των υπηρεσιών του προς τον Αυτοκράτορα κατά των Βουλγάρων. Συνεπώς, αυτός ο αετός εμφανίζεται, τόσο το περισσότερο στο στρατό, ως εθνικό σύμβολο μιας χώρας που ανεβάζει την εθνικιστική ρητορική σε βάρος της Ελλάδας και όταν ο χάρτης της Μεγάλης Αλβανίας έχει λάβει θέση στα πιο σημαντικότερα κρατικά ιδρύματα στη χώρα.

Παρόλα αυτά για μένα , το να καταναλώνει κανείς, τόση ενέργεια, στην προσπάθεια να βρεις εχθρούς, ή να μετατρέψεις σε εχθρούς λαούς με τους οποίους σε συνδέει απλώς η φιλία, λαούς με τους οποίους η ιστορία έχει αποδείξει ότι η συνεργασία μαζί τους (και έχω εδώ υπόψη μου τον ελληνικό λαό) σου έχει φέρει πρόοδο και ευημερία, ή τόσο το χειρότερο να καταναλώνεις τόση ενέργεια, για να κρατήσει εν ζωή μια παρωχημένη πραγματικότητα, αλλά διαστρεβλωμένη για να τεθεί στην υπηρεσία της εφήμερης πολιτικής, όταν ψάχνεις να βρεις εχθρούς, τη στιγμή που άλλοι λαοί, για χάρη του μέλλοντός τους, έχουν ξεχάσει πολύ πιο σοβαρές ιστορικές πληγές, αυτό κατά την άποψη μου, αποδεικνύει ότι ο δυτικός πολιτισμός που ισχυρίζονται ότι υπάρχει στην Αλβανία, είναι ακόμη ελλιπής και αντί να τεθεί στην υπηρεσία της χειραφέτησης του όχλου, βουτάει σ΄ αυτόν, διότι αισθάνεται άνετα στα εφήμερα οφέλη.


Άρθρο του Παναγιώτη Μπάρκα, στην Αλβανική εφημερίδα "ΤΕΜΑ"