Βιβλίο για το Λ. Τάλιο από τις Εκδόσεις ΔΕΕΕΜ «ΟΜΟΝΟΙΑ»

Τις επόμενες μέρες θα κυκλοφορήσει το βιβλίο του δάσκαλου Χαράλαμπου Κίτσιου για τον ήρωα του αντιφασιστικού αγώνα Λευτέρη Τάλιου.  Είναι ίσως η πιο εμβληματική μορφή του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η πραγματική δράση και κυρίως το όραμα του για την Εθνική Ελληνική Μειονότητα δεν βγήκε ποτέ στην επιφάνεια καθώς το κομουνιστικό καθεστώς τον είχε βάλει στο δικά του «καλούπια». Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή ο Λευτέρης έπεσε σε μάχη με τους Γερμανούς στη Μουζεκιά (μέση Αλβανία), ωστόσο υπάρχουν ενδείξεις πως εκτελέστηκε από τους ίδιους τους παρτιζάνους, όπως συνέβη με πολλούς άλλους μειονοτικούς συντρόφους του που καταδικάστηκαν σε θάνατο λίγα χρόνια μετά καθώς είχαν πολλές απαιτήσεις για τον ελληνισμό, όπως ο Αριστοτέλης Χαρμπάτσης, ο Σωτήρης Σκευης, ο Φίλιππος Παπαθανάσης κ.α.

Το ολοκληρωτικό καθεστώς τον είχε κηρύξει «Ήρωα του Λαού», δίδοντας το όνομα του σε έναν από τους κεντρικότερους δρόμους της πόλης των Αγ. Σαράντα, στο Σχολείο της Λιβαδειάς, στη γενέτειρα του κ.α.

Σε συνέχεια, παρουσιάζουμε μέρος του πρόλογου του βιβλίου:

………………….

Τα τελευταία 100 έτη, κατά τα οποία ο βορειοηπειρωτικός ελληνισμός

αποκόπηκε από τον εθνικό κορμό, η ιστορία του κακοποιήθηκε και βιάστηκε όσο καμία

άλλη και αυτό διότι είχε το «προνόμιο» να ζει σε ένα ηλεκτρισμένο εθνικά και

ιδεολογικά περιβάλλον. Ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού που περιγράφω,

είναι η ιστορία του Λευτέρη Τάλιου. Ένας ταλαντούχος νέος, ένα ανήσυχο πνεύμα που

βρέθηκε στην ελεύθερη Ήπειρο τη δεκαετία του ΄30 για να σπουδάσει Παιδαγωγική και

να επιστρέψει στον τόπο του ως δάσκαλος. Έναν νέο γεμάτο όνειρα σαν το Λευτέρη,

δεν θα μπορούσε να τον αφήσει αδιάφορο η νέα ιδεολογία της εποχής που ήρθε να

ταράξει όλη την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο. Παρόλο που προερχόταν από

ευκατάστατη οικογένεια, τα κομουνιστικά συνθήματα όπως «ο λαός στην εξουσία»,

«ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη» όχι μόνο δεν τον άφησαν αδιάφορο, αλλά

αποφάσισε να τα υπηρετήσει με ζήλο. «Από το σπίτι μας έφυγε για το τελευταίο ταξίδι»

μου έλεγε με τρεμάμενη φωνή μια γιαγιά από το Λαζάτι, η κόρη του μετέπειτα «εχθρού

του λαού» Χρήστου Πύλιου και συνεχίζει … «Όλη νύχτα μάλωναν με τον αδερφό μου

που δεν ήθελε τον κομουνισμό.  Ήταν όμως πολύ αδελφωμένοι και αγαπημένοι. Εγώ

δεν καταλάβαινα τι κουβέντιαζαν γιατί ήμουν μικρή. Το πρωί ο Λευτέρης πήρε το όπλο,

καβάλησε το άλογο και έφυγε προς το Αργυρόκαστρο να βρει τους παρτιζάνους . – Που

πας μωρέ μαύρε Λευτέρη θα σε σκοτώσουν, του είπε μια γειτόνισσα μας η

Παντομήτσενα (Αναστασία Στέργιου). – Δεν πειράζει κυρά Τάσιω, γάμος χωρίς κριάρια

δε γίνεται, της είπε αυτός. – Χολιάζω τη μάνα σου που σ’ εχει μοναχό  μωρέ ασύφταγο,

δε χολιάζω τίποτα άλλο …»

Ίσως αυτή να είναι η τελευταία αυθεντική και αληθινή μαρτυρία για τον Λευτέρη

Τάλιο. Σύμφωνα με κάποιες ενδείξεις, ο δάσκαλος δε σκοτώθηκε σε κάποια μάχη με

τους ναζιστές αλλά τον εκτέλεσαν πισώπλατα οι Αλβανοί «σύντροφοί» του γιατί

απαιτούσε πολλά για τους Έλληνες στην Αλβανία. Μετά από λίγες μέρες οι παρτιζάνοι

έφεραν το άψυχο σώμα στη γενέτειρα του.  Στη συνέχεια αφού τον έχρισαν «Ήρωα του

Λαού»,  η «ιστορία» εκείνης της εποχής ανέλαβε τη δική της δράση χωρίς να

περιοριστεί μόνο στο βίο και τον ηρωισμό του αλλά και την παρακαταθήκη που

υποτίθεται ότι άφησε μέσω κάποιων ποιημάτων και άλλων κειμένων. Κείμενα όχι μόνο

στην υπηρεσία του κόμματος αλλά και κατά του υψηλότερου ιδανικού του που ήταν ο

ελληνισμός.

Την αλήθεια, ίσως δεν θα τη μάθουμε ποτέ, είναι όμως υποχρέωση μας αν μπορούμε να

ανάψουμε ένα κερί διώχνοντας λίγο σκότος

Η Ομόνοια,  δεν θα μπορούσε να αρνηθεί να αναλάβει την έκδοση του πονήματος του

αξιοσέβαστου δάσκαλου Χαράλαμου Κίτσιου από τη Δίβρη, ο  οποίος ήταν συμμαθητής

με το Λευτέρη.  Το θεωρήσαμε καθήκον και υποχρέωση  απέναντι στο δάσκαλο Λάμπη,

τον Λευτέρη Τάλιο, την ιδιαίτερη μας πατρίδα, υποχρέωση στην ίδια την Ιστορία.



Λεωνίδας Παππάς

Γενικός Πρόεδρος ΔΕΕΕΜ ΟΜΟΝΟΙΑ