Η σημερινή μας εκδήλωση, δεν είναι μία επαναλαμβανόμενη συνήθεια ή καθιερωμένη υποχρέωση για να ανταλλάξουμε τυπικές ευχές. Ερχόμαστε κάθε χρόνο για την ανανέωση ενός συμβολαίου που συντάχθηκε το 1991.
Στα 17 τελευταία χρόνια όπου συμμετέχω ανελλιπώς σε αυτή την τελετή, με διαπερνάει πάντα ο ηλεκτρισμός εκείνης της ημέρας, της 11ης Ιανουαρίου του 1991. Μάλιστα η ισχύς αυτού του ηλεκτρισμού αυξάνει όταν στο μνημόσυνο των απερχόμενων στελεχών ακούς ένα ένα τα ονόματα τους.
Σε ένα άρθρο του, ο πρώτος πρόεδρος της Ομόνοιας γράφει:
«Η οργάνωση ιδρύθηκε πάνω σ ένα αλώνι, που για πενήντα χρόνια διεξάγονταν αμείλικτα η κακόφημη ταξική πάλη. Σαν συνέπεια αυτής της πάλης, κάποιοι από το σώμα του Ελληνισμού πήραν τον ανηφορικό δρόμο της εξουσίας, ενώ κάποιοι άλλοι τον κατηφορικό δρόμο της φυλακής και της εξορίας. Με τη συντριβή της δικτατορίας αντάμωσαν όλοι στο ίδιο αλώνι…»
Και συνεχίζει ….
«Δύο ήταν τα βασικά υλικά, με τα οποία οικοδομήθηκε η ΟΜΟΝΟΙΑ: ο ενθουσιασμός και η σκέψη. Τις πέτρες του ενθουσιασμού τις κουβαλήσανε οι απλοί άνθρωποι μέσα από τα πλούσια νταμάρια της ελληνικής ψυχής τους. Το μέτρο και το ζύγι το βάλανε τα μέλη της Επιτροπής Πρωτοβουλίας, που επινόησαν την αρχιτεκτονική της Οργάνωσης...»
Ως ένα οικοδόμημα λοιπόν παρομοιάζει την ίδρυση της Ομόνοιας ο κ. Ζαρμπαλάς. Ένα οικοδόμημα που έπρεπε να στεγάζει τα προβλήματα, την ελπίδα και το όραμα του βορειοηπειρωτικού ελληνισμού.
Η παρουσία του εκάστοτε Γενικού Προέδρου της Ομόνοιας σε αυτό το βήμα, εκτός από την ύψιστη τιμή, τον βαραίνει και ένα μεγάλο φορτίο. Ένα ζάλωμα που δεν κουβαλιέται εύκολα.
Έρχεται να ανανεώσει κάθε χρόνο ένα συμβόλαιο με τα δεδομένα να αλλάζουν κάθε φορά.
27 χρόνια αγώνων και αγωνιών, 27 χρόνια επιτευγμάτων αλλά και αστοχιών.
Στο ερώτημα αν η Ομόνοια ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες του βορειοηπειρωτικού ελληνισμού, μπορείς εύκολα να βρεις επιχειρήματα και για τις δύο εκδοχές.
Βεβαίως δεν ήρθε η ώρα της κρίσης από την ιστορία καθώς οι ειδικοί λένε πως αυτή γράφεται μετά από 100 χρόνια. Στις χιλιάδες σελίδες κριτικής που γράφτηκαν – ανεξάρτητα από την αντικειμενικότητα τους – υπήρχαν τρεις αφετηρίες: 1. Η καλοπροαίρετη που ήθελε πραγματικά μία πιο ουσιαστική και δυναμική Ομόνοια 2. Αυτή που προερχόταν από προσωπικές πικρίες και εγωισμούς και 3. Η καθαρά μικροπολιτική αντιπολίτευση η οποία ενισχύονταν ποικιλοτρόπως από τα μεγάλα αλβανικά κόμματα που δεν έπαψαν όλα αυτά τα χρόνια να θέλουν την απαλλαγή από την ανεξάρτητη εκπροσώπηση της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας.
Και στις τρεις ανωτέρω περιπτώσεις, το ισχυρότερο επιχείρημα τους ήταν τα εκλογικά αποτελέσματα.
Βεβαίως για την Ομόνοια τα ποσοστά των εκλογών δεν ήταν αυτοσκοπός. Οι πρωτεργάτης της αλλά και οι συνεχιστές της, τάχτηκαν σε έναν αγώνα διεκδίκησης των δικαίων του ελληνισμού στην Αλβανία, χωρίς εκπτώσεις, προβάλλοντας παράλληλα στο δύσκολο πολιτικό περιβάλλον της Αλβανία έναν πολιτικό πολιτισμό.
Όπως και να το κάνουμε όμως, ο καθρέφτης για κάθε πολιτικό σχήμα είναι τα εκλογικά αποτελέσματα.
Ανοίγοντας μια παρένθεση σε αυτό το σημείο επιτρέψτε μου να αντικρούσω μία λανθασμένη εντύπωση, που λέει ότι, αρχικά η Ομόνοια είχε την καθολική στήριξη των Βορειοηπειρωτών και στη συνέχεια απώλεσε την εκλογική της δύναμη. Στις πρώτες εκλογές της μεταπολίτευσης λοιπόν, όπου κληθήκαμε για πρώτη φορά να ψηφίσουμε σε ένα πλουραλιστικό σύστημα όπου η Ομόνοια έπαιρνε το βάπτισμα του πυρός, στις πέντε εκλογικές περιφέρειες της μειονότητας, με αμιγώς ελληνικό πληθυσμό, πράγματι η Ομόνοια κέρδισε και στις πέντε περιφέρειες, αλλά στις τρεις από αυτές χρειάστηκε δεύτερος γύρος, δηλαδή στις τρεις από τις πέντε, στον πρώτο γύρο δεν έλαβε το απαιτούμενο 50%.
Η ίδρυση του Κόμματος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, μετά τον αποκλεισμό της Ομόνοιας από τις εκλογές του 1992, από μία αναγκαστική και όχι και τόσο αποδεκτή λύση από κάποιους, μετατράπηκε σε πλεονέκτημα. Δημιουργήθηκε ένα εξαιρετικό δίδυμο που ίσως έπρεπε να φτιάξουμε μόνοι μας πριν μας το επιβάλουν.
Πορευτήκαμε 26 χρόνια με το ΚΕΑΔ με τα κατά καιρούς προβλήματα που δημιουργούνταν στα δύο σχήματα να ξεπερνιούνται.
Προβλήματα που εντοπίζονται κυρίως στην πρώτη δεκαετία συνύπαρξης τους (1992-2001).
Από το 2001 μέχρι και το 2014 περάσαμε στην περίοδο της «ειρήνης».
Ήταν όμως έτσι ή συνέβαινε κάτι άλλο;
Για κάποιους, όλα λειτουργούσαν άψογα. Για εμένα προσωπικά και πολλούς άλλους υπήρχε σοβαρό πρόβλημα.
Πρώτον, γιατί η Ομόνοια είχε μετατραπεί σε συνιστώσα ή παράρτημα του ΚΕΑΔ, εξαργυρώνοντας το δυνατό στην κοινότητα μας όνομα της, από εκλογή σε εκλογή με τα ποσοστά να μειώνονται κάθε φορά.
Και δεύτερων, έπρεπε ως οργάνωση να δώσουμε έμφαση στα ζητήματα που αφορούν τον ελληνισμό, όπως είναι τα θέματα παιδείας, το περιουσιακό, ο πολιτισμός κ.α. γιατί όπως είχα πει και στην προεκλογική μου ομιλία, αν δε φτιάξουμε το σπίτι, είναι αναπόφευκτο να καταστραφεί και το μαγαζί.
Πριν από τρία χρόνια διεκδίκησα την προεδρεία της Ομόνοιας πρεσβεύοντας ακριβώς αυτά που προείπα.
Με τη θητεία μου να έχει λήξει ήδη, κάνοντας τον απολογισμό μου, σας εξομολογούμε σε αυτή την τριετία κάναμε πράγματα για τα οποία είμαστε περήφανοι υπάρχουν όμως και κάποια που μας έσυραν πιο πίσω.
Η αναγγελία μου πως «αν φτιάξουμε το σπίτι θα φτιαχτεί και το μαγαζί», δεν επιβεβαιώθηκε.
Καθώς το σπίτι της Ομόνοιας κυριολεκτικά και μεταφορικά άλλαξε. Τα γραφεία μας με την ανακαίνιση και την γραμματειακή υποστήριξη αποκτήσαν περισσότερο ζωή, η φωνή μας ακούστηκε πιο πολύ στο διαδίκτυο και την περιοδική επανέκδοση της εφημερίδας μας.
Αναλάβαμε πρωτοβουλίες για την παιδεία τόσο στα δημόσια μειονοτικά σχολεία όσο και στις μη αναγνωρισμένες περιοχές που λειτουργούν ιδιωτικά σχολεία και φροντιστήρια ελληνικής γλώσσας.
Για το πολύ σοβαρό ζήτημα των περιουσιών η έκθεση της Ομόνοιας συζητείται στην Κομισιόν και στα έδρανα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου χάριν της βοήθειας του ΥΠΕΞ της Ελλάδος κ. Κοτζιά αλλά και ευρωβουλευτών της Ελλάδος και της Κύπρου, με τους οποίους υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία.
Στο πολύ σημαντικό ζήτημα του Νόμου Περί Μειονοτήτων ήμασταν παρόντες σε κάθε βήμα παρουσιάζοντας τις δικές μας προτάσεις ενημερώνοντας παράλληλα και τους διεθνείς φορείς.
Σε πολιτιστικό επίπεδο ιδρύσαμε τον εκδοτικό οίκο της Ομόνοιας, ο οποίος εξέδωσε μέχρι στιγμής τρία βιβλία και είναι στην αναμονή και άλλα. Υπήρχε επίσης μία άνευ προηγουμένου δραστηριότητα πολιτιστικών εκδηλώσεων.
Ήμασταν ακόμα παρόντες σε ζητήματα καθημερινότητας των συμπατριωτών μας. βοηθώντας οικογένειες που είχαν ανάγκη. Αλλά και πρωτοβουλίες για τα προβλήματα των συμπατριωτών μας στην Ελλάδα. Αποκτήσαμε καλύτερη επικοινωνία με όλους τους συλλόγους και τους φορείς των βορειοηπειρωτών στην Ελλάδα. Ταξίδεψα πέντε φορές σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη για το περίφημο επίδομα ανασφάλιστων υπερήλικων, το ζήτημα αυτό πήρε μία τροπή που μας απογοήτευσε όλους, αλλά για εμάς δεν έκλεισε και αναμένουμε όπως μας υποσχέθηκαν την αλλαγή του νόμου. Ακόμα και θέματα καθημερινότητας, αναφέροντας ενδεικτικά το θέμα της τακτοποίησης των μεταφράσεων και το ζήτημα των νοσηλίων στο νοσοκομείο Ιωαννίνων.
Όλα όσα ανέφερα αφορούν το σπίτι της Ομόνοιας.
Υπάρχει όμως και το μαγαζί όπου η απόδοση του μεταφράζεται σε ψήφους.
Τα έσοδα του; Ολοκληρωτική πτώχευση. Ο λόγος: Γιατί καμία πλευρά δεν ήθελε να κατανοήσει την άλλη.
Δεδομένου ότι εδώ και 7 χρόνια υπάρχει και ένα δεύτερο μειονοτικό κόμμα, στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις που μεσολάβησαν σε αυτή την τριετία έγιναν τεράστιες προσπάθειες σύμπραξης αλλά έπεσαν στο κενό.
Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί ομονίτες.
Αναφέρθηκα στο παρελθόν, όχι για να κάνω μαθήματα ιστορίας στους νεότερους. Παρουσίασα το παρόν χωρίς κουρτίνες όχι για να καλλιεργήσω περαιτέρω την εσωστρέφεια. Αλλά γιατί τα μόνο όπλο που διαθέτουμε είναι η αλήθεια και η πίστη στις αρχές μας. Αυτή πρέπει να είναι πάντα η αφετηρία μας και η πρώτη παράγραφος του Συμβολαίου.
Στο ασφυκτικό πολιτικό περιβάλλον της Αλβανίας, με το πελατειακό σύστημα να κυριαρχεί και το εγκληματικό χρήμα να ρέει άφθονο, διαμορφώνοντας αποτελέσματα, καλούμαστε ως έλληνες να ορθώσουμε ανάστημα.
Κουβαλώντας το ζάλωμα της Ομόνοιας τα τελευταία τρία χρόνια, ήρθα αντιμέτωπος, με διλλήματα, απογοητεύσεις, λάθη, στεναχώριες, χαρές. Συναισθήματα που ξεπεράστηκαν ήδη και άλλα που σε ακολουθούν. Αυτό όμως που δεν μπορείς να ξεζαλωθείς είναι η λαϊκή απαίτηση και η εθνική αναγκαιότητα για την ανασυγκρότηση της Ομόνοιας, αποκτώντας το ρόλο της αφέντρας του Βορειοηπειρωτικού ελληνισμού όπως της αρμόζει.
Θέλω να σας ενημερώσω πως οι συζητήσεις για την συμπόρευση των τριών πολιτικών σχημάτων, Ομόνοιας, ΚΕΑΔ και ΜΕΓΚΑ, βρίσκονται ήδη σε προχωρημένο στάδιο και ίσως τις επόμενες μέρες θα έχουμε να ανακοινώσουμε κάτι συγκεκριμένο.
Κλείνοντας απευθύνω έκλυση σε όλους τους συμπατριώτες μας να αγκαλιάσουν αυτή τη νέα προσπάθεια.
Εύχομαι το 2018 να είναι το έτος αναγέννησης, για την Ομόνοια, για το έθνος μας, για τον καθένα ξεχωριστά
Σας ευχαριστώ!.
Λεωνίδας Παππάς
Γενικός Πρόεδρος της ΔΕΕΕΜ ΟΜΟΝΟΙΑ
Δερβιτσάνη, 28 Ιανουαρίου 2018
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών