Ο Παναγιώτης Μάρτος θα μείνει στις καρδιές και στην μνήμη μας

Ανήμερα Πρωτοχρονιάς έφυγε από κοντά μας ο Παναγιώτης Μάρτος. Ο φίλος, ο συναγωνιστής και ο συγκρατούμενος μας, πέρασε στην αθανασία.

Αν και πέρασαν τόσα χρόνια, που δεν είναι μαζί μας, οι αρετές του, οι αξίες του, ο αγώνας του, η προσφορά του, κάθε χρόνο και αποθανατίζονται.  Κάθε χρόνο και γιγαντώνονται. Γιατί,  ο Παναγιώτης Μάρτος, μπήκε στην ιστορία.

Μπήκε στην ιστορία από την δική του ικανότητα και την δική του πνευματικότητα.

Από τις σχέσεις του με τους μαθητές και τους συναδέλφους του. Τους γείτονές του, τους συγχωριανούς και  τους κατοίκους του Δελβίνου, γιατί ο Παναγιώτης πάντοτε επιθυμούσε την ειρηνική συνύπαρξη, μεταξύ Αλβανών και Ελλήνων και σύμβαλε γι’ αυτήν.

Μπήκε στην ιστορία για τον αγώνα και τη δράση του.

Αναδείχτηκε  ο πρώτος Πρόεδρος της Ομόνοιας για το Παράρτημα του Δελβίνου, που τόσο πολύ την αγάπησε, που τόσο πολύ την αγκάλιασε. Ή όπως έγραφε ο ίδιος:

«Ομόνοια σε γνώρισα, Ομόνοια δε είδα
στο Μέγαρο των δικαστών, ανακριτών πυξίδα…»
 Είναι ο πρωτεργάτης για το άνοιγμα του ελληνικού σχολείου στην πόλη του Δελβίνου. Ο Παναγιώτης θα μείνει στην μνήμη μας και  για την αγέρωχη στάση του.

Για την 82ωρη ανάκριση, (όπως όλοι μας) χωρίς ύπνο και φαγητό, αλλά με μοναδικό συνοδοιπόρο την σωματική και ψυχολογική βία. Για την επιβίωσή του μέσα σ’ ένα κελί φέρετρο, χωρίς  θυρίδα  αερισμού, για μέρες κι εβδομάδες, ώσπου τον τρέλαναν. Για να παίζουν οι δεσμοφύλακες και να δέρνουν έναν άρρωστο, γιατί τους χαλούσε την ησυχία με τις φωνές του. Φωνές που δεν έβριζαν αυτούς, ούτε τους ιθύνοντες, ούτε τους κυβερνήτες, αλλά φωνές που καλούσαν τα δυο του αγγελούδια, γιατί νόμιζε πως ήταν εκεί δίπλα του. Φωνές που εσπάραζαν και κομμάτιαζαν  την ψυχή μας. Για τη στάση του στο δικαστήριο, όταν έδειξε στους δικαστές τα πρησμένα από το ξύλο πόδια του και όταν είπε: «Ποια στοιχεία κ. πρόεδρε. Εμένα με τρέλαναν επειδή δε συμφωνούσα με τα στοιχεία τους…»

Καλούμαστε όλοι μας να βαδίσουμε στα δικά του αχνάρια. Στο δικό του παράδειγμα και στη δική του Δόξα. Γιατί μόνον τότε η ψυχή του, απ’ εκεί ψηλά που μας βλέπει, θα είναι ήρεμη μα και υπερήφανη, γιατί η λαμπαδηδρομία συνεχίζεται. Και πρέπει να συνεχιστεί.

του Βαγγέλη Παπαχρήστου
sfeva.gr