Από το Κλεισάρι...έως τη Δρόβιανη (φωτο)

Μαγικές εικόνες μέσα από το φωτογραφικό φακό των Baruta Photography. Πεζοπορία, από το Κλεισάρι της Άνω Δρόπολης μέχρι τη Δρόβιανη.

"Έχοντας απομακρυνθεί αρκετά από το βουνό τον τελευταίο καιρό επιστρέψαμε ξανά πίσω. Στα αγαπημένα μας μέρη, στις αγαπημένες συνήθειες. Στον καθαρό αέρα και σε ανοιξιάτικα τοπία. Σε τόπους που νιώθεις "γεματος". Που η σκέψη σου μπορεί να ταξιδέψει. Να σκεφτείς ορθά και να ανανεώσεις τις δυνάμεις. Επιστρέφοντας πίσω στα εγκόσμια με στόχους και με όραμα.

Αν και είχαμε καιρό να τα νιώσουμε αυτά, το βουνό μας έδωσε την ευκαιρία να νιώσουμε αυτά τα συναισθήματα ξανά. Διδάσκοντας μας όμως πως όσο πιο πολύ αργείς να επιστρέψεις τόσο πιο δύσκολο θα είναι να προσαρμοστείς στα δικά του δεδομένα. Στις απότομες ανηφόρες, αλλά και στις κατηφόρες που θέλουν και αυτές την προσοχή τους. Όμως η κάθε προσπάθεια που κάνεις θα σε ανταμείψει.

Αν όχι πάντα. Την επόμενη φορά που δεν θα καθυστερήσεις σίγουρα θα το έχεις πιο εύκολο!

Έτσι, σήμερα η εξόρμηση μας μπορεί να μην είχε πολύ μεγάλη υψομετρική διαφορά, αλλά τα εμπόδια που ήταν μπροστά μας, μας πεισμώναν και τα περνούσαμε.

Τι οι απότομες ανηφοριές!
Τι οι θαμνοκαλυμένες πλαγιές!
Ήταν κάτι που κάθε φορά μας φέρναν και πιο κοντά στον στόχο μας.

Ξεκινήσαμε το πρωί, και γύρω στις 8 βρισκόμασταν στο γραφικό χωριό της Άνω Δερόπολης, Κλεισάρι. Αν και η ώρα ήταν περασμένη για να τους βρούμε τους λίγους ηλικιωμένους κατοίκους στον ύπνο, εμείς νιώσαμε να τους "ξυπνήσαμε". Άρχισε μια φασαρία σε όλο το χωριό. Ένας φώναζε από τον απ'έδω* μαχαλά, και ένας από τον απ'έκει*. Ζητήσαμε πληροφορίες για το μονοπάτι που είχαμε προγραμματισμένο να ακολουθήσουμε, αλλά ήταν δύσκολο να το εντοπίσουμε μόνοι μας. Αν και στην αρχή δυσκολευόμασταν να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον και καθυστερήσαμε, στο τέλος λόγο της καλής διάθεσης που είχαν οι κάτοικοι να μας βοηθήσουν βρήκαμε την λύση στο "πρόβλημα" μας.

Ο χρόνος όμως έχει φθείρει το μονοπάτι και το έχει καλύψει η βλάστηση. Παλεύαμε με χέρια και με πόδια για να βρούμε μια αδιέξοδο. Όσο περνούσε η ώρα, το υψόμετρο όλο και μεγάλωνε και από την ζώνη των θάμνων περάσαμε σε αυτό του δάσους και ύστερα στο άλλο με τα αλπικά λιβάδια.

Η άνοιξη τώρα επισκέπτονταν τα μέρη αυτά μαζί με μας. Οι αγριοκερασίες και τα λουλούδια ήταν ανθισμένα και οι μόνες φωνές που ακούγονταν ήταν τα λίγα κελαηδίσματα των πουλιών.

Ειναι αρκετά νωρίς να βρούμε στα ψηλά κοπάδια "αρματωμένα" με τα κουδούνια τους και τα σκυλιά να σπάσουν την ησυχία που κυριαρχούσε.

Κατευθυνόμασταν βοριά. Μετά από ένα μικρό οροπέδιο βγήκαμε σε μια μικρή κορυφή, στο ανήλιο του Κρα. Η θέα απερίγραπτη. Το χωριό βρισκόταν στα πόδια μας, δεξιά ο κάμπος της Δερόπολης και αριστερά ο κάμπος του Βούρκου και μέχρι την Κέρκυρα είχαμε την δυνατότητα να ξεκουράσουμε τα μάτια μας.

Εκεί ήταν και το ψηλότερο σημείο της διαδρομής μας. Καθίσαμε για πολύ λίγο και αρχίσαμε ανηφοροκατηφοριές μέχρι την αετοφωλιά του τόπου μας. Που δεν είναι άλλη εκτός την Δρόβιανη. Η σκιά των δέντρων και ένα απρόοπτο ελαφρύ αεράκι ήταν κάτι το ιδανικό μέσα στον μεσημεριάτικη ζέστη να μας κρατήσουν δροσερούς.

Και από την Αγία Παρασκευή που βρίσκεται πάνω στο σταυροδρόμι Κρα-Λεσινίτσα-Δρόβιανη, ακολουθήσαμε τον χωματόδρομο (δύσκολο να το κάνει κανείς με αυτοκίνητο) για την Δρόβιανη. Οι συναντήσεις μας ήταν μόνο κάτι λίγα κοπάδια. Πριν φτάσουμε στο χωριό , είδαμε αρχικά το εξωκλήσι του Αγίου Μηνά και ένα παλιό υδραγωγείο. Όσο περπατούσαμε μέσα στους δρόμους του χωριού η μοναξιά ήταν πολύ έντονη. Σπίτια παλιά , αλλά και καινούργια, έμοιαζαν άδεια εφόσον στις αυλές τους η ανθρώπινη παρουσία δεν ήταν ορατή.

Ίσως να είχε να κάνει και η ώρα.

Όμως, τα αξιοθέατα και τα σπίτια αποτελούν μοναδική ομορφιά που είναι καλά συνυφασμένη με την φυσική ομορφιά της περιοχής. Χαρακτηριστικό του χωριού είναι και οι πολλές και μεγάλες εκκλησίες.

Γιωματίσαμε* δίπλα στα γάργαρα νερά ενός χειμάρρου ο οποίος διασχίζει τον κάμπο του χωριού Κρόνγκι και ενώνεται με τα νερά του Γαλάζιου μάτι, "Blue eye".

Και κλείνοντας, θέλουμε να τονίσουμε, τίποτε δεν μπορεί να αποδυναμώσει όσο και να απομακρυνθείς από κάτι που αγαπάς αληθινά. Η επιστροφή πίσω είναι κάτι που σε αναζωογονεί και τότε αρχίζουν ξανά όλα τα ωραία. Οι δυσκολίες πάντα θα υπάρξουν, σε κάθε ανάβαση , αλλά οι όμορφες στιγμές θα είναι αυτές που θα σε τραβάνε πάντα πίσω."

Baruta Photography

Δείτε περισσότερες φωτογραφίες >>>>ΕΔΩ<<<<<

Διαβάστε ακόμη:

* Οι Βλάχοι της Αλβανίας και η ελληνικότητά τους

* Ο Δροβιανίτης Γεώργιος Νικολάου Δρόσος

* Το Κλεισάρι

* Τα πηγάδια της Δρόβιανης (vid)

👉Κάντε εγγραφή στο κανάλι apenadi blogspot στο youtube για να βλέπετε πρώτοι τα βίντεο μας.