31 Μαρτίου 1991: Η Ομόνοια εκλέγει 5 βουλευτές στο αλβανικό κοινοβούλιο

Ήταν οι πρώτες και οι τελευταίες εκλογές που συμμετείχε η ΔΕΕΕΜ ΟΜΟΝΟΙΑ, άμεσα. Λίγους μήνες αργότερα, με φωτογραφικό νόμο, απαγορευόταν η συμμετοχή κόμματος, σε εκλογές, που αντιπροσώπευε συγκεκριμένη μειονότητα στη χώρα. Κάτι το οποίο οδήγησε την ΟΜΟΝΟΙΑ να προχωρήσει σε ελιγμό και στην ίδρυση του Κόμματος Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων(ΚΕΑΔ).

Αυτές οι εκλογές διεξήχθησαν με νόμο που συντάχθηκε από το πρώην δικτατορικό κομμουνιστικό καθεστώς, που αποσκοπούσε στη συνέχιση της διακυβέρνησης του με την προετοιμασία δήθεν πλουραλιστικών εκλογών, αλλά οι οποίες ήταν στην πραγματικότητα ένας δικός του ελιγμός για να διατηρηθεί στην εξουσία.
Ο νόμος των πρώτων πλουραλιστικών εκλογών σχεδιάστηκε με κάποιες ελάχιστες, συμβολικές αλλαγές που επέτρεψαν την παρουσία και τον έλεγχο των επιτροπών και των εκπροσώπων της αντιπολίτευσης. Με βάση τον εκλογικό αυτό νόμο η χώρα ήταν χωρισμένη σε 250 εκλογικές περιφέρειες, δηλαδή με 250 βουλευτές και η εκλογή τους γινόταν με απόλυτη πλειοψηφία (50% +1) και με δεύτερο γύρω όπου απαιτούνταν, όπως ήταν κατά τη διάρκεια του κοινοβουλίου των ετών δικτατορίας.
Η ΟΜΟΝΟΙΑ, που τις επιτράπηκε να κατεβάσει υποψηφίους μόνο στις αναγνωρισμένες μειονοτικές ζώνες, εξέλεξε τρεις βουλευτές από την πρώτη Κυριακή και άλλους δυο από την δεύτερη Κυριακή. Κέρδισε δηλαδή και τις 5 έδρες που τις επιτράπηκε να διεκδικήσει σε Δρόπολη και Βούρκο εκλέγοντας τους: Παναγιώτη Μπάρκα, Γιάννη Γιάννη, Γιάννη Γκιζέλη, Θωμά Μήτσιο και τον τότε Γενικό Πρόεδρο της Οργάνωσης, Ανδρέα Ζαρμπαλά.
Σε αυτές τις εκλογές η Ομόνοια έλαβε 13.533 ψήφους, σε συγκεκριμένες εκλογικές περιφέρειες, έχοντας να αντιμετωπίσει έναν πανίσχυρο μηχανισμό από το Κόμμα Εργασίας, η εξέλιξη του οποίου είναι το σημερινό Σοσιαλιστικό Κόμμα και από την άλλη το Δημοκρατικό Κόμμα που είχε ιδρυθεί λίγους μήνες πριν. Επίσης, είχε απέναντι και την τότε ελληνική κυβέρνηση που ωθούσε τους Βορειοηπειρώτες να ψηφίσουν το Δημοκρατικό Κόμμα και δεν συμφωνούσε με την αυτόνομη κάθοδο της Ομόνοιας.

Σύμφωνα με τα στοιχεία των εκλογών αυτών, στους εκλογικούς καταλόγους ήταν εγγεγραμμένοι 1.984.000.933 ψηφοφόρους και ψήφισαν σε αυτές 1.963.254 (ποσοστό συμμετοχής 95%)

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα τα κόμματα έλαβαν:
Κόμμα Εργασίας: 1.046.129 (67,6 %)
Δημοκρατικό Κόμμα: 720.948 (38,71%)
Ρεπουμπλικάνικο Κόμμα: 27.393 (1,38%)
Ομόνοια: 13.533 (0,68 %)

Αποδείχθηκε πως ο ελιγμός του καθεστώτος Ραμίζ Αλία πέτυχε, καθώς ο αλβανικός λαός δεν κατάφερε να αποτινάξει τον φόβο, κράτησε όμως για πολύ λίγο. Λίγους μήνες αργότερα -Ιούνιος 1991- το Κόμμα Εργασίας (PPSH) αυτοδιαλύεται και ιδρύεται το Σοσιαλιστικό Κόμμα στην θέση του, ενώ σχεδόν ένα χρόνο αργότερα ξαναγίνονται εκλογές με σαρωτική νίκη για την αντιπολίτευση.

22 Μαρτίου 1992 διεξάγονται εκλογές, με διαφορετικό πλέον εκλογικό σύστημα και με 140 σύνολο εδρών, με το Δημοκρατικό Κόμμα να λαμβάνει 62% και το Σοσιαλιστικό να έρχεται δεύτερο με 25%.  Σε αυτές τις εκλογές η Ομόνοια συμμετέχει με το ΚΕΑΔ πλέον και λαμβάνει σχεδόν 50.000 ψήφους, εκλέγοντας δυο βουλευτές.


Αγναντευοντας