Αναμνήσεις που πονούν, αλλά μας κάνουν ιστορικά περήφανους

Του Παναγιώτη Μπάρκα

Σαν σήμερα, περασμένα μεσάνυχτα της 31-ης Μαρτίου 1991, μας ανακοινώθηκε η νίκη στις βουλευτικές εκλογές της ίδιας μέρας με το ψηφοδέλτιο της ΟΜΟΝΟΙΑΣ.
Την επόμενη πληροφορηθήκαμε την νίκη του Γ. Γιάννη και του Γιάννη Γκιζέλη. Μια βδομάδα αργότερα θα προστεθούν και οι Α, Ζαρμπαλάς και Θ. Μήτσιος.
Έτσι για πρώτη και τελευταία φορά στην ιστορία της η εθνική ελληνική μειονότητα στην Αλβανία, έκλεξε 5 βουλευτές με το δικό της πολιτικό σχήμα, την ΟΜΟΝΟΙΑ, η οποία είχε μόλις 40 ημέρες που είχε λάβει την επίσημη αναγνώριση από το αλβανικό κράτος. Τότε ήταν που για πρώτη φορά επίσης στην ιστορία των εκλογών στην Αλβανία τα ψηφοδέλτια προέκυψαν σε δύο γλώσσες, στη μητρική μας και στην επίσημη.
Απέναντι δεν είχαμε μόνο το αλβανικό κράτος, το επίσημο και το βαθύ, αλλά και την Ελλάδα, η παρέμβαση της οποίας τους επόμενους μήνες (Ιούνιο 1991) θα προστεθεί στις μεθοδεύσεις του αλβανικού κράτους, για να σταθεί έτσι μοιραία όχι απλώς η ζώσα λειτουργία της οργάνωσης, αλλά να επιτευχθεί και η εξουδετέρωσή της. (Το Φθινόπωρο του 1992, με εντολή της Αθήνας διαγράφηκα από μέλος του Γ. Συμβουλίου της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, οργάνωση η οποία είχε στα θεμέλιά της, τις δικές μου ιδέες, το πρόγραμμα που συνέταξα, και στην καθημερινή δράση της τα δικά μου έγγραφα, δηλώσεις, ανακοινώσεις, οργάνωση πολιτικών δράσεων κλπ)
Παρουσιάζω διάφορα υλικά εκείνης της περιόδου, γραμμένα με το χέρι μου, για να δείτε πώς σκεφτόμασταν και λειτουργούσαμε τότε εμείς οι τριαντάρηδες της εποχής, που μόλις είχαμε βγει από το σκοταδιστικό καθεστώς του Χότζα. Δεν είχαμε καμιά στήριξη, ούτε χαρτί ούτε μελάνη. Η ΟΜΟΝΟΙΑ λειτουργούσε με το μισθό των οικογενειών μας.