Δε θα ήθελα να θεωρούσα μια ακόμα δημοσιογραφική επιτυχία το γεγονός ότι η αντίδραση της κυβέρνησης, προσωπικά του πρωθυπουργού Ράμα, στο θέμα της αυθαίρετης ξύλωσης από την αλβανική υπηρεσία συντήρησης των εθνικών οδών των δίγλωσσων πινακίδων στο δήμο Φοινικαίων, τη νύχτα του Σαββάτου 04.05.2019, αναφέρονταν συγκεκριμένα σε δημοσίευμά μου στον αλβανικό τύπο την επόμενη. Αλλά να επισημάνω ότι όταν υπάρχει μια σθεναρή αντίδραση, με επιχειρήματα και σωστή αναφορά και αντιμετώπιση, τότε η κάθε κυβέρνηση κάνει πίσω.
Στο άρθρο μου αυτό, λοιπόν συνέδεσα την ύπουλη, προσβλητική και αυθαίρετη συμπεριφορά της αλβανικής υπηρεσίας συντήρησης οδών, ως δείγμα κυβερνητικής συμπεριφοράς προς βασικά δικαιώματα της εθνικής ελληνικής μειονότητας, με την 70η επέτειο ίδρυσης του ΣτΕ και την προσδοκία της Αλβανίας για ένταξη στην Ε. Ένωση. Για την επιβεβαίωση της κυβερνητικής αυτής στάσης ανέφερα το γεγονός ότι στον οδικό άξονα Αργυρόκαστρο–Κακαβιάς που διασχίζει τη Δρόπολη, όπου τις δίγλωσσες πινακίδες είχε αναγκαστεί να τοποθετήσει η ίδια αλβανική υπηρεσία, για περίπου 20 χρόνια η ίδια υπηρεσία είχε επιτρέψει να παραμείνουν οι πινακίδες στη μητρική γλώσσα καταστραμμένες, μουντζουρωμένες, σβησμένες και γραμμένες πάνω τους ύβρεις κατά των Ελλήνων. (Δυστυχώς, είχαν επιτρέψει την αδικαιολόγητη αυτή κατάσταση και όλοι οι δικοί μας παράγοντες χωρίς καμιά αντίδραση. Δε θα πρέπει να λησμονηθεί ότι τις πρώτες δίγλωσσες πινακίδες στα χωριά της Δρόπολης τοποθέτησα ξανά με προσωπική πρωτοβουλία το 2000, αμέσως μετά την κατοχύρωση από την αλβανική Βουλή της Σύμβασης πλαίσιο για την προστασία των εθνικών μειονοτήτων. Τότε κάποιοι άρχοντές μας, τα ονόματα γνωστά, δεν δέχτηκαν να μπουν οι δίγλωσσες πινακίδες. Μάλιστα πήγαν και τις ξερίζωσαν, αλλά αναγκάστηκαν να στηρίξουν την προσπάθεια μετά εντολής της πρεσβείας στα Τίρανα, ενόψει επίσκεψης Γ. Παπανδρέου στη Δερβιτσάνη. Την επόμενη ή ξεριζώθηκαν ξανά ή μουντζουρώθηκαν για να μπουν ξανά λίγα χρόνια μετά αφού η κατασκευάστρια ελληνική επιχείρηση με παρέμβαση της ελληνικής πλευράς στην αλβανική κυβέρνηση, τοποθέτησε νέες δίγλωσσες πινακίδες)
Η επιτυχία έγκειται στο γεγονός ότι η αλβανική υπηρεσία συντήρησης των εθνικών οδών αναγκάστηκε να αλλάξει όλες τις καταστραμμένες δίγλωσσες πινακίδες στον άξονα αυτό, εντός ολίγων ημερών μετά τη δημοσίευση του άρθρου. (Παράλληλα επανατοποθετήθηκαν οι πινακίδες στους οδικούς άξονες του δήμου Φοινικαίων με τις προδιαγραφές που ήθελε η εν΄ λόγω υπηρεσία, για να τις ξεριζώσουν την ίδια νύχτα «άγνωστοι» τους οποίους κυνήγησε η αστυνομία, χωρίς να συλλάβει κάποιον!)
Προσέχουμε όμως κάτι πολύ σημαντικό.
Ενώ αναγράφονται δίγλωσσα τα ονόματα των χωριών μας, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο με τα πολιτιστικά μας μνημεία στο χώρο μας. (!!!) Όπως βλέπετε αναγράφονται ή μόνο στην αλβανική, ή στην αλβανική και αγγλική. Και όχι μόνο τόσο. Οι ονομασίες αυτές στην αλβανική δεν έχουν καμιά σχέση με την ελληνική προφορά και περιεχόμενο, αλλά όπως αναφέρονται στην αλβανική. Προκλητικότερη είναι η περίπτωση της ονομασίας του μοναστηριού του Αγίου Νικολάου στο Μεσοπόταμο, το οποίο προφέρεται και γράφεται ως καθολικό θρησκευτικό (!!)
Το ίδια έκανα και λίγα χρόνια αργότερα στο πανεπιστήμιο Αργυροκάστρου όταν σε ημερίδα για «τα ρωμαϊκά», ή «ιλλυρικά» αρχαιολογικά μνημεία στην περιοχή μας όπου επιδιώκονταν ο αποκλεισμός της εθνικής ελληνικής μειονότητας από το να είναι ο άμεσος και μοναδικός κληρονόμος αυτού του αδιάληπτου ελληνικού πολιτισμού στην ευρύτερη περιοχή του σημερινού νότου της Αλβανίας. (Τότε επιδιώχτηκε και η αφαίρεση της ιστορικής ονομασίας « Ήπειρος» για την περιοχή μας, ενώ λίγο αργότερα εμφανίστηκαν οι προσπάθειες για τη δημιουργία από το ιταλικό ινστιτούτο πολιτισμού στα Τίρανα ενός «ρωμαϊκού» αρχαιολογικού πάρκου στα περίχωρα του αρχαίου ελληνικού θεάτρου των Σωφρατίκων)
Σε περίπτωση λοιπόν που επιτραπούν οι αλβανοποιημένες ονομασίες των πολιτιστικών μνημείων, ή και η παραποίηση αυτών και η παραχάραξη της ταυτότητάς τους, τότε στην ιστορία του μέλλοντος θα γίνει και ευκολότερη η σημερινή διεκδίκησή τους.
Υπάρχει επίσης και ένα ακόμα πιο ουσιαστικό θέμα. Ακόμα, μετά από τριάντα χρόνια, οι δημοτικές και πολιτικές μας αρχές δεν ζήτησαν να αλλάξουν σε ελληνικές οι ονομασίες των χωριών μας, που, ή κληρονομήθηκαν από το καθεστώς των τσιφλικών, ή τροποποιήθηκαν σε αλβανικές ονομασίες από τις αλβανικές κυβερνήσεις από την ίδρυση του αλβανικού κράτους. (!!) Τα πράγματα γίνονται περισσότερο δύσκολα αν προσέξουμε ότι και στις σημερινές δίγλωσσες πινακίδες, η αλβανική προφορά, (αναγραφή) των ονομάτων των χωριών μας δεν γίνεται με βάση την ελληνική προφορά, όπως ορίζει ο διεθνής γλωσσικός κανονισμός, αλλά με βάση την αλβανική προφορά.
Άρα λοιπόν, στον τομέα αυτό, αν προστεθεί και η ολόπλευρη αντίσταση από γνωστά άγνωστα κέντρα για να μη υπάρχουν καν ελληνικές επιγραφές, καθώς και το γεγονός αραίωσης του ελληνικού μειονοτικού πληθυσμού, τότε βρισκόμαστε σε φάση πλήρους αφελληνισμού.!!!
14 Μαϊού 2019
πηγή: facebook.com/panibar2011
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών