Γιορτάσαμε χθες την εθνική γιορτή του ΟΧΙ, αλλά… δεν ήμαστε ιδιαίτερα περήφανοι! Διότι έμεινε μέσα μας η πικρή γεύση της άτοπης διαμαρτυρίας, όσο και δικαιολογημένη να είναι αυτή, της οικογένειας του αδικοχαμένου Κ. Κατσίφα, που εκτελέστηκε από κρατικές επίλεκτες δυνάμεις ανήμερα των περυσινών εορτασμών (και τότε μετά το πέρας των εκδηλώσεων !).
Η εθνική γιορτή του ΟΧΙ, είναι ιδιαίτερα σημαντική για τον ελληνικό λαό και κάθε Έλληνα, διότι αποτελεί το ενδοξότερο γεγονός στη σύγχρονη ιστορία του ελληνικού έθνους, συνέχεια του 1821 και των άλλων διαχρονικών ένδοξων ιστορικών γεγονότων από την αρχαιότητα. Τόσο το περισσότερο για τους Έλληνες Βορειοηπειρώτες! Διότι στα άγια μέρη μας γράφηκε το μεγαλείο της νίκης της Ελλάδας κατά του φασισμού, διότι εδώ, με την έστω και ελάχιστη αντίστασή μας επί 79 ολόκληρα χρόνια, το έπος του 40 κράτησε το χρώμα, τον ήχο, την αφή του.
Συνεπώς, κανείς, ούτε η οικογένεια Κατσίφα, δεν μπορεί να βγει πάνω απ αυτό το ιστορικό γεγονός. Κανείς δεν μπορεί να διεκδικήσει ή να προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει την ιερή αυτή ημέρα για να πετύχει ρόλο, δικαιώματα, προσοχή, είτε και τιμές, όσο δίκιο μπορεί να έχει. Την ημέρα αυτή γονατίζουμε σαν Έλληνες στη μεγάλη θυσία αυτών των ηρώων που έβαλαν τη δική τους στρωσιά οστών στο ανάστημα της πατρίδας, που πολέμησαν όλοι μαζί (εκείνοι που απέθαναν και εκείνοι που επέζησαν) στο πλαίσιο της υψηλής εθνικής ιδέας με ένα ξεκάθαρο σκοπό και στόχο: τη Λευτεριά της Πατρίδας.
Είναι γεγονός ότι και το σύνολο της εθνικής ελληνικής μειονότητας έχει δικαιολογημένα παράπονα από το εθνικό κέντρο. Την ημέρα αυτή όμως, παραμερίζει τις πικρίες και υποκλίνεται με ευλάβεια στους πεσόντες του Έπους του 40. Κάθε άλλη ενέργεια δε συνάδει με τον πρόσταγμα της ημέρας, δε συνάδει με την ταυτότητα μιας πολιτισμένης και ώριμης κοινότητας. Στρέφεται ενάντια σε όποιο δίκιο, σου αφαιρεί συμμάχους και υποστηρικτές και εξυπηρετεί συμφέροντα τρίτων δικαιώνοντάς τους στους ανιστόρητους ισχυρισμούς τους.
ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Για το ηρωικό Έπος του 40, όπου ο πιο απλός Έλληνας μαχητής έδειξε ανώτερη αντρεία από κάθε γνωστό στον κόσμο ήρωα, η Ελλάδα είχε ένα διπλό χρέος απέναντί τους, σε σχέση με την Αλβανία. Την αντιμετώπιση του πολέμου από αλβανικής πλευράς και την τύχη των οστών των 8 500 Ελλήνων πεσόντων στο αλβανικό μέτωπο. Η αδυναμία επί δεκαετίες της Ελλάδας να απαλλάξει τα οστά και τη δόξα των ηρώων από την λησμονιά, την εξαφάνιση, την υποβάθμιση και αποηρωποίησή τους, που επιδίωκε η αλβανική πλευρά, φάνηκε ότι ξεπεράστηκε πέρυσι το Γενάρη με την έμπρακτη εφαρμογή της Διακρατικής Συμφωνίας του 2010 για τον εντοπισμό, εκταφή, αναγνώριση και ταφή των Ελλήνων πεσόντων και την διακρατική οργάνωση των τιμητικών εκδηλώσεων στο ιστορικό κοιμητήριο του Βουλαρατιού κάθε 28 Οκτωβρίου.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΑΝΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΕΟΡΤΑΣΜΩΝ ΣΤΟ ΒΟΥΛΙΑΡΑΤΙ.
Τις δύο τελευταίες επετείους, που συμπίπτουν με την προαναφερόμενη εξέλιξη, συνέβησαν γεγονότα που εξυπηρέτησαν στόχους επισκίασης της τίμησης του ΟΧΙ.
Πέρυσι οι επίλεκτες δυνάμεις της χώρας, δολοφόνησαν εν ψυχρό τον νεαρό Κατσίφα, γνωστό τουλάχιστον για τα πατριωτικά του αισθήματα. Πράξη άκρως καταδικαστέα και εξοργιστική, η οποία όμως από την άλλη, δεν κατάφερε τουλάχιστον να ενώσει τους Έλληνες. Άσε μετά να εμπνεύσει υψηλά ιδανικά. Απεναντίας, υπό την πίεση κατασταλτικών μέτρων και μεθοδεύσεων του κράτους που ζούμε, προκάλεσε ακραίο εκφοβισμό, διάσπαση αναμόχλευση της καχυποψίας και του χαφιεδισμού.
Φέτος, λογικό και τιμητικό θα ήταν ώστε η μάνα και όλοι η οικογένεια του Κ. Κατσίφα, με σημείο αναφοράς το γεγονός ότι ο Έλληνας Υφυπουργός των Εξωτερικών και η Πρέσβης της Ελλάδας στα Τίρανα τίμησαν το γιό τους ανάβοντας κερί στο τάφο του, να τιμούσαν από κοινού με τους άλλους Έλληνες τους πεσόντες του Έπους του 40. Έτσι θα τιμούσαν και τον γιο και τον αδερφό τους.
Η όποια προκλητικότητα από την αλβανική αστυνομία, ή η κάθε δικαιολογημένη συγκίνηση και αγανάκτηση, τουλάχιστον για το γεγονός ότι και μετά από ένα χρόνο οι αρχές δεν έκδοσαν το πόρισμα για τους λόγους και τις συνθήκες υπό τις οποίες εκτέλεσαν το γιό τους, δεν έπρεπε να οδηγούσε την οικογένεια στο χώρο των επίσημων εκδηλώσεων, διαμαρτυρόμενη και με σπαραγμούς. Και σε περίπτωση που οι αντοχές της οικογένειας είχαν εξαντληθεί, εκείνοι που «την συμβουλεύουν και την καθοδηγούν» θα έπρεπε να αποτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη.
ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΠΑΓΟΒΟΥΝΟΥ.
Φαίνεται όμως ότι συμβαίνει το αντίθετο. Ότι το συμβάν της Δευτέρας, όπως εκδηλώθηκε, το οποίο πρέπει να ξεπεραστεί και να ξεχαστεί, είναι μόνο κορυφή του παγόβουνου. Το μεγάλο πρόβλημα είναι οι μηχανισμοί που παράγουν τέτοιες καταστάσεις.
Μια ενδελεχή ανάλυση δείχνει ότι υπάρχουν περίεργες ομοιότητες και στα δύο γεγονότα. Για το τραγικό τέλος του Κωνσταντίνου, η μάνα του κατηγορεί από πέρυσι τους στυγνούς δολοφόνους του κράτους και δικούς μας προδότες, οι οποίοι, σύμφωνα και με άλλες εκτιμήσεις, αφού χάιδεψαν το πατριωτικό φιλότιμο του Κωσταντίνου και τον οδήγησαν στο στόμα του λύκου, τον εγκατέλειψαν.
Το ίδιο σκηνικό είδαμε και φέτος. Η χαροκαμένη μάνα, ακούγοντας καθημερινά τους ίδιους «συμβούλους» και «φίλους» για αδικίες σε βάρος του γιού της, τσίμπησε, όπως ο γιός της και επέλεξε την πιο ακατάλληλη στιγμή να υψώσει φωνή. Αλλά, εκείνοι την άφησαν μόνη. Για πολλούς λόγους, άλλα όχι τίμιους και ευγενείς δεν πήγαν να την στηρίξουν και να φωνάξουν μαζί της !!! Μετά όμως την καθόλου περήφανη αποχώρηση των επισήμων, «οι σύμβουλοι» και «φίλοι» συγκεντρώθηκαν γύρω της για να τη συγχαρούν!!!
Ούτε εκείνη τη στιγμή την άφησαν να δει ότι ο πολύς κόσμος είχε φύγει…. Και είχαν μείνει μόνοι ….
Ωστόσο, τα ίδια αυτά άτομα και κατά περίεργο τρόπο, χωρίς να επιτρέψουν στην οικογένεια να το διανοηθεί, έχουν από καιρό αρχίσει το έργο απομυθοποίησης του ήρωά τους Κατσίφα!! Ή τον χρησιμοποιούν για να βελτιώσουν τη θέση τους… προς πάσα κατεύθυνση!!
ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, Ο Κ ΔΙΑΜΑΤΑΡΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΔΗΜΟΙ ΟΜΟΓΕΝΕΙΣ ΜΑΣ!
Η εξέλιξη αυτή της Δευτέρας είχε και μια ακόμη δυσάρεστη συνιστώσα. Οι άτοπες σκηνές έλαβαν χώρα λίγα μόλις λεπτά από τον πανηγυρικό της ημέρας που εκφώνησε ο Υφυπουργός των Εξωτερικών της Ελλάδας.
Η ομιλία του διέφερε κατά πολύ από άλλες ομιλίες ελληνικών παραγόντων στον ίδιο χώρο. Και το ύφος του είχε μια διαφορετική και επιβλητική όψη. Μίλησε για το ενδιαφέρον του για τον τόπο μας με την αγάπη και τον πόνο των ομογενών μας στις ΗΠΑ και σ΄όλον τον κόσμο! Και ο Κύριος Διαβατάρης δεν είναι απλώς, Υφυπουργός αλλά μια προσωπικότητα διεθνούς εμβέλειας….!
Εμείς οι Βορειοηπειρώτες δεν καταφέραμε ποτέ να φέρουμε στο πλευρό μας την ισχυρή οικονομική, πολιτική και κοινωνική στήριξη των απόδημων ομογενών μας, οι οποίοι έχουν μεγαλουργήσει στον κόσμο. Το ενδιαφέρον τους στα πρώτα χρόνια μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος, εκμηδενίστηκε από τις καταχρήσεις δικών μας εκπροσώπων και άλλων συμφερόντων. Με ένα λόγο , τους οδηγήσαμε σε απογοήτευση. Και ο Κύριος Διαβατάρης είναι η ιστορική ευκαιρία για επαναφέρουμε το κλίμα αυτό εμπιστοσύνης, να χτίσουμε τις γκρεμισμένες γέφυρες με τους ομογενείς μας, που σίγουρα πονούν τον τόπο μας που είναι και δικός τους τόπος.
Δεν ξέρω όμως τι σκέφτηκε ο Κύριος Διαματάρης φεύγοντας από τον τόπο μας. Θέλω να πιστεύω ότι δε θα μείνει μέσα του η πικρή γεύση του τέλους της εκδήλωσης, αλλά η δεδηλωμένη αγάπη και βούληση για να στηρίξει τον μαρτυρικό αυτό τόπο, με τόση πλούσια ιστορία, με τόση ιδιαίτερη εθνική σημασία. Πιθανόν να ακούσει ότι οι σημερινοί Βορειοηπειρώτες δεν το αξίζουν. Όχι, δεν είναι έτσι! Και μετά, ο Ελληνισμός έχει την ανάγκη της ιστορίας, του πολιτισμού και της ελληνικότητας του τόπου αυτού!
Παναγιώτης Μπάρκας
29 Οκτωβρίου 2019
αναδημοσίευση από τη σελίδα: facebook.com/panibar2011
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών