Ας σταματήσουμε την «καταιγίδα» και ας μετρήσουμε τις «πληγές». Πέρσι στο Βουλιαράτι, εφέτος στο Αλύκο!

Την καταιγίδα που βήμα-βήμα άρχισε από αρχές της ίδρυσης της Δ.Ε.Ε.Ε.Μ ΟΜΟΝΟΙΑΣ και τώρα, μετά από περίπου 30 χρόνια, μας ξάφνιασε με τέτοιες καταστροφικές διαστάσεις όπου χρειάζεται «Θεού βούληση» για να ξεθυμάνει, ώστε να επουλώσουν και οι πληγές που προκάλεσε.

Πέρυσι στο Βουλιαράτι γίναμε απλοί θεατές της καταδίκης εις θάνατον, μάλιστα χωρίς την απόφαση της έννομης δικαιοσύνης, ακόμα ενός αντιφρονούντα, όπως και οι χιλιάδες που καταδικάστηκαν επί καθεστώς της κομμουνιστικής δικτατορίας. Και βέβαια φταίει ο κρατικός μηχανισμός, ο οποίος λειτούργησε ως παρακράτος. Και βέβαια φταίει η ηγεσία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης οι οποίες, γνωρίζοντας το πατριωτικό συναίσθημα του αείμνηστου Κατσίφα, αγνόησαν να τον συγκρατούν και να του συμπαραστέκονται στο να τον προστατεύσουν. Φταίνε πρωτίστως όμως οι συγχωριανοί του οι οποίοι, ακόμα και εκείνη την μοιραία μέρα, αν δεν κατόρθωναν να συγκρατήσουν τον Κατσίφα, θα κατόρθωναν να συγκρατήσουν την RENEA για να αποφευχθεί το έγκλημα, μια ακόμα πληγή στην Κοινότητα. Και που; Στο Βουλιαράτι των διανοούμενων, στο Βουλιαράτι των καλλιεργημένων ανθρώπων.

Εφέτος στο Αλύκο όπου, καθώς παρακολουθήσαμε τα γεγονότα, περίσσεψε η ασέβεια στα τέσσερα παλικάρια που σκοτώθηκαν στο Τσιφλίκι της Κονίσπολης, στα τέσσερα παλικάρια σύμβολο περί κατάρρευσης των συρματοπλεγμάτων, γεγονός που επίσπευσε και την κατάρρευση της δικτατορίας. Ασέβεια στους τέσσερις πεσόντες χωρίς την έννομη απόφαση της δικαιοσύνης. Και πότε; Mετά από περίπου 30 χρόνια συνεχής μνημόνευσης από όλους τους φορείς εκπροσώπησης της διευρυμένης Κοινότητάς μας.  Γιατί; Γιατί βγήκαν τα «μαχαίρια» περί πρωτοβουλίας διοργάνωσης της επετείου μνήμης, γιατί ξέσπασε η καταιγίδα διχόνοιας μεταξύ των κομμάτων και της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, της Τοπικής Εξουσίας και της ΟΜΟΝΟΙΑΣ.

Και βέβαια φταίει η ηγεσία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ η οποία έχασε το επιβαλλόμενο, στους βουλευτές, στα κόμματα, στην τοπική εξουσία και την εκπροσώπηση του ενιαίου του ελληνισμού. Και βέβαια φταίει η Τοπική Εξουσία η οποία, ασχέτως αν είχε προηγούμενα με την ΟΜΟΝΟΙΑ ή όποιον άλλο Φορέα, έπρεπε να συνεργαστεί για την καλύτερη διοργάνωση αυτής της επετείου. Πρωτίστως όμως φταίει η εκπροσώπηση της Κοινότητας του Αλύκου η οποία επεδίωξε ή επέτρεψε να λάβει χώρο η διχόνοια, εις βάρος αυτής της τόσο σημαντικής επετείου μνήμης. Τουλάχιστον αυτό συμπεραίνει κανείς, διαβάζοντας τις αναρτήσεις στην παρούσα ιστοσελίδα.

Πριν κάποιες μέρες, σε δική μου ανάρτηση στην εν λόγω ιστοσελίδα, αναφέρθηκα περί επανίδρυσης της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Με τα τελευταία γεγονότα στο Αλύκο όμως πείστηκα ότι είναι επιτακτική ανάγκη, τουλάχιστον να περισωθεί έστω και ο συμβολισμός περί ύπαρξης ή αναγκαιότητας ύπαρξης της οργάνωσης που πιστέψαμε ότι εκφράζει το ενιαίο του ελληνισμού. Θεώρησα δυνατόν αυτό να συνέβαινε στην 29η επέτειο μνήμης της ίδρυσης της οργάνωσης, χωρίς να γνωρίζω πόσο έχει βαθύνει το χάσμα μεταξύ της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και των δύο κομμάτων, το χάσμα μεταξύ της ηγεσίας και του ενιαίου των ομογενών. Δυστυχώς όμως διαψεύστηκα, καθώς χρειάζεται περισσότερος χρόνος, χρειάζεται σοβαρή και υπεύθυνη διαβούλευση, χρειάζεται σκέψη και στήριξη από αρμόδιους φορείς.

Και επειδή ως υπερήλικας και παρών με συμβουλές και επικρίσεις, καθ’ όλη την διάρκεια των δραστηριοτήτων της οργάνωσης, χωρίς να είμαι κριτής των συμμετεχόντων στην ηγεσία της, συνιστώ να συμπεριληφθούν στην ηγεσία και ο Παναγιώτη Μπάρκας ως ιδρυτικό μέλος και πεπειραμένος, και ο Βαγγέλη Ντούλες ως βουλευτής και πεπειραμένος, το ίδιο και ο Βαγγέλη Τάβος, και όσα ικανά στελέχη παραμένουν στην ιδιαίτερη πατρίδα, και ικανά στελέχη σε διάφορες πόλεις της Αλβανίας, με την διαφορά ότι ο ρόλος τους πρέπει να είναι συμβουλευτικός και όχι η ψήφος τους να μετράει για όποιες αποφάσεις που αφορούν την ιδιαίτερη πατρίδα μας. Όχι ξανά ΟΜΟΝΟΙΑ διχασμένη και υπό την επιρροή αλβανικών και ελληνικών κομμάτων, όπως συνέβηκε μέχρι σήμερα.

Τηλέμαχος Λαχανάς