Η σημερινή, σε συνέχεια εκείνης του εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου επίσης 2019, αποκάλυψαν στο μεγαλείο τους, πόσο ασήμαντοι, μικρούτσικοι, αμόρφωτοι, με προκλητικό έλλειμα δημοκρατίας, με μειωμένο το αίσθημα ευθύνης, με αποξενωμένο τον πατριωτισμό, με θανάσιμα λαβωμένη την εθνική αξιοπρέπεια, την ομοψυχία και τη σύμπνοια. Οι «πολιτικοί» μας, αν μπορεί πλέον να λέγονται έτσι, επέλεξαν τις σημαντικότερες ιστορικές μέρες, όπου με μαζικές θυσίες, με πολύ αίμα και αυταπάρνηση, οι Έλληνες έδειξαν ανεπανάληπτα δείγματα γραφής, εθνικής ομοψυχίας για την ελευθερία και την εθνική αξιοπρέπεια, για να αποκλείσουν ο ένας τον άλλον, να θεσμοποιήσουν τη διάσπαση, να μπολιάσουν πάνω στην ανάγκη για ενότητα, όσο σε καμιά άλλη ιστορική στιγμή, την αδελφοκτονία.
Σήμερα, ο Πρόεδρος του ΚΕΑΔ Βαγγέλης Ντούλες, τον οποίο πριν από λίγες βδομάδες τον είδαμε στο εθνικό κέντρο να τον περιφέρουν στα μέγαρα, της κυβέρνησης, της Προεδρείας της Δημοκρατίας και στα γραφεία των κομμάτων εξουσίας, ως τον «εθνικό» εκπρόσωπο του Ελληνισμού της Αλβανίας, σήμερα λοιπόν, δεν ήταν στην πλατεία των τεσσάρων ηρώων. Ταυτόχρονα έδωσε εντολή να απομακρυνθεί και ο πρόεδρος της ΟΜΟΝΟΙΑΣ….!!!! Δεν υπάρχει τρόπος για να το χαρακτηρίσεις…. Ποια μπορεί να είναι καλύτερη απ΄αυτή ημέρα για να πετύχει ένας πολιτικός στο στίγμα της ενότητας. Γιατί, από την άλλη, αυτή η αλαζονεία Ντούλε….!!! Γιατί φοβήθηκε ότι θα δεχότανε την ίδια αντιμετώπιση όπως εκείνος, ο Ντούλες, έπραξε έναντι του Δημάρχου Φοινικαίων και προέδρου του ΜΕΓΑ Χρ. Κίτσιου την ημέρα των εκδηλώσεων για το ΟΧΙ στους Αγίους Σαράντα. Ο Κίτσιος αγνόησε την περιφρόνηση Ντούλε και παρευρέθηκε στην εκδήλωση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Εκείνος όμως ούτε επέτρεψε να τον προσφωνήσουν, ούτε να του δώσει Βήμα. Πίστεψε όμως ότι σήμερα ήταν η σειρά του Κίτσιου … και έλαμψε δια της απουσίας του γελοιοποιώντας ταυτόχρονα και τον πρόεδρο της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, τον οποίο τον κάλεσαν να καταθέσει στεφάνι, εκείνος είχε φύγει…. είπαν κατ΄ εντολή του Μεγάλου Προέδρου!!!
Και πάλι το ερώτημα: Γιατί τόση αλαζονεία από τον Ντούλε… Γιατί όπως πάντα, ερμήνευσε την επίσκεψη στην Αθήνα ως χρίσμα ότι είναι αναντικατάστατος…! Και ας είναι τόσα χρόνια γεγονός ότι ένα μόνο κομμάτι, πολύ μικρό και σε συνεχή σμίκρυνση, τον στηρίζει στην εθνική ελληνική μειονότητα. !!!
Η σκοτεινή αυτή πράξη την ημέρα της 12 Δεκεμβρίου, αποτελεί τη νέα δολοφονία των τεσσάρων παλικαριών. (Μερικές φορές παλιότερα είχε επιχειρηθεί να επιβληθεί στο όνομα του εθνικού κέντρου η ανεπιθύμητη για τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό, «πολιτική» ηγεσία!)
ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ ΜΕ Ο ΤΙ ΕΞΑΣΦΑΛΙΖΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ
Έτσι λοιπόν! Και μετά από 29 χρόνια τα τέσσερα παλικάρια του Αλίκου, τα οποία θα ήταν πλέον κοντά στα 50, έμειναν «οι νέοι λεβέντες» που σκότωσαν οι Αλβανοί συνοριακοί παραβιάζοντας τους ίδιους τους νόμους της δικτατορίας. Τα σκότωσαν εν ψυχρό και αντιμετώπισαν τα πτώματά τους με μεσαιωνικούς τρόπους , ενώ ο νόμος, σε ισχύ από τον Μάιο της ίδιας χρόνιας, δε θεωρούσε πλέον εσχάτη προδοσία, ούτε καν ποινικό αδίκημα, τη προσπάθεια εγκατάλειψης της χώρας. Να σημειωθεί επίσης ότι μεταξύ των 53 ατόμων που οι Αλβανοί συνοριακοί σκότωσαν στα σύνορα από τότε που μπήκε σε ισχύ ο νόμος αυτός μέχρι τις 12 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς, οι σχεδόν μισοί ήταν ελληνικής καταγωγής !!!
Και όχι μόνο τόσο. Οι Αλικιώτες, μαζί με εκατοντάδες άλλους συμπατριώτες μας οργάνωσαν την 12η Δεκεμβρίου 1990 την πρώτη πραγματική αντικαθεστωτική διαμαρτυρία. Και όπως σε κανένα άλλο σημείο της χώρας, βρέθηκαν αντιμέτωποι με τηνη πραγματική ωμή δικτατορική βία, και παρά το γεγονός ότι έφεραν στους ώμους τους τέσσερα φέρετρα νέων ανθρώπων θύματα αυτής της βίας.
Και σήμερα, όπως πάντα, τα τέσσερα παλικάρια θα μείνουν στη μνήμη όλων, νέα. Γέρασε όμως ο τόπος τους, ο τόπος μας… Και δεν έχουμε εδώ υπόψη ότι οι νέοι έφυγαν στην Ελλάδα και έμειναν εδώ κάποιοι λίγοι παρήλικοι… Αλλά, γιατί ο τόπος μας απώλεσε την εθνική διάνοια… έχασε τον εθνικό προσανατολισμό και πυξίδα, έμεινε μεσοδρομίς χωρίς προοπτική!!!
Ναι! Μετατρέψαμε την ημέρα της άδικης δολοφονίας τους, σε μια μέρα μνήμης. Όμως δεν καταφέραμε ώστε η ημέρα αυτή να αποτελεί, τον σύγχρονο μύθο, αντίστασης και διεκδίκησης δικαιωμάτων, σημείο αναφοράς ενότητας και δημοκρατικών αρχών, διεκδίκηση μιας τιμητικής θέσης στις δημοκρατικές εξελίξεις στην Αλβανία.
Απεναντίας, μετατρέψαμε την ημέρα αυτή σε σκιά και απομίμηση αυτής της ουσιαστικής πραγματικότητας που εμπεριέχει το γεγονός της άγριας δολοφονίας των νεαρών. Και αυτή η κατάσταση δεν οδηγεί στα όνειρα της δημοκρατίας και της ελευθερίας που όλοι είχαμε εκείνη την περίοδο, αλλά που τα τέσσερα παλικάρια πλήρωσαν με τη ζωή τους. Οδηγεί στην επιφάνεια, στην προπαγάνδα και τη δημαγωγία. Δλδ, να μιλάμε δήθεν για τα όνειρα και το θάνατο των τεσσάρων παιδιών για να εξυπηρετήσουμε καλύτερα την επικράτηση της μιας ομάδας έναντι της άλλης, να λέμε λόγια μεγάλα για να κρύψουμε την εθνική μας ασκήμια, για να απαλλαγούμε των ευθυνών μας για τα ιστορικά αδικήματα που διαπράξαμε σ΄ αυτόν τον τόπο.!! Λέμε ανθηρά λόγια γενικού πατριωτισμού, για να κρύψουμε την αδυναμία μας για να πετύχουμε κάτι συγκεκριμένο, απτό, ουσιαστικό, συνεκτικό, για να μη προσέξουμε το πώς χάνεται στο γκρεμό της ιστορίας ο τόπος των προγόνων μας…!!
Χειροκροτήματα και η ταυτότητα συμβιβασμών
Σήμερα μου φάνηκαν περίεργα και τα χειροκροτήματα των μερικών δεκάδων μόνο ανθρώπων στην πλατεία του Αλίκου. Ξέρω ότι τα χειροκροτήματα πηγάζουν κατευθείαν από τους παλμούς και συγκινήσεις που δέχεται η καρδιά… Εκείνα τα χειροκροτήματα σήμερα δεν είναι ότι δεν είχαν ζεστασιά, αλλά έπαιρναν εντολή και κίνηση από το μυαλό…. Ήταν εκδήλωση της συμπεριφοράς συμβιβασμών και προσαρμογής σε ατομική βάση, που υιοθέτησαν τελευταία οι Βορειοηπειρώτες, σε βάρος του κοινοτισμού, του εθνισμού, του Ελληνισμού… Ο καθένας να βρει τρόπο να συμβιβαστεί με κάποιον, με κάτι που του εξασφαλίζει την επιβίωση, παραβιάζοντας την ίδια την προσωπική αξιοπρέπεια, τις αρχές και τις αξίες που υπαγορεύει η συλλογική εθνική συμπεριφορά και πολιτισμός…!!! Και δεν τους εμποδίζει πλέον κανείς, ούτε η δήθεν πολιτική τους ηγεσία, ούτε η εκκλησία, ούτε το εθνικό κέντρο… σε τέτοιο σημείο που ανεπιφύλακτα μπορούμε να πούμε ότι η συμπεριφορά αυτή είναι προϊόν της εγκατάλειψης του Έλληνα Βορειοηπειρώτη , από τον κάθε απλό μέχρι το σύνολο.
Η ΠΙΟ ΤΡΑΓΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ : ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ
Διαφορετικά από τους πολιτικούς, εκείνα που έλεγαν δεν ήταν ερμηνεία λόγου και στίχου. Ήταν η δύναμη της ψυχής και της πίστης τους στοιβαγμένα στα όνειρα και τις ελπίδες του μέλλοντός τους. Τα έλεγαν και ήθελαν παρέα τα μαρμάρινα πορτραίτα των τεσσάρων παλικαριών !!!! Και εμείς τα ακούγαμε χωρίς να προσέξουμε ότι τα παιδιά δεν είπαν τίποτε ότι δεν έχουν συνθήκες για να μάθουν γράμματα και ας περάσαν 30 χρόνια δήθεν ελευθερίας. Δεν έχουν εποπτικά μέσα, αξιοπρεπείς χώρους, είναι απομονωμένα και οι δάσκαλοί τους εγκαταλειμμένοι.
Εμείς πάντα θα βρίσκουμε παιδιά για να μας κουβαλούν τα στεφάνια που καταθέτουν οι πολιτικοί, αλλά ποτέ δε σκεφτήκαμε το αβέβαιο μέλλον τους στον τόπο τους, δηλαδή το αβέβαιο μέλλον του τόπου μας!!!
Παναγιώτης Μπάρκας
12 Δεκεμβρίου 2019
Αναδημοσίευση από facebook.com/panibar2011
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών