Ίσως να μη χρειάζονταν όλη αυτή η εισαγωγή αν γνώριζα ότι αυτό το ιερότατο καθήκον που του έχει ανατεθεί θα είχε απήχηση στο ευρύτερο κοινό, καθήκον το οποίο φέρνει εις πέραν αξιοπρεπώς. Και όχι μόνο! Αν λάβουμε υπόψη τα αποτελέσματα της περιόδου απ’ όταν ανέλαβε το καθήκον ο κ. Σούρλας θα συνειδητοποιήσουμε ότι ο αριθμός των ευρεθέντων πεσόντων έχει διπλασιαστεί, αν και μακρόχρονη η περίοδος, σαν συνέπεια και η αδιαφορία των μετέπειτα γενεών. Οπότε αναπόφευκτη η ενοχή της επίσημης Ελλάδας, μάλιστα και για την αδιαφορία της στο να είχε συλλέξει περιγραφές και σχεδιαγράμματα από τους επιζώντες συμπολεμιστές των πεσόντων, καθώς θα βοηθούσαν πάρα πολύ για την εύκολη εύρεση της ταφής των, μη εξαιρώντας και τους συμπατριώτες μου στην ιδιαίτερη πατρίδα.
Κυρίως τους υπερήλικους πριν αφήσουν τα εγκόσμια οι οποίοι (πλην εξαιρέσεων) θα μπορούσαν να αφήσουν όποια πληροφορία ( ασχέτως αν δικαιολογημένα, γιατί καραδοκούσε και η «δαμόκλειος σπάθη». Γιατί όχι και τους επιζώντες υπερήλικες οι οποίοι μετά το άνοιγμα των συνόρων, ασχέτως βεβιασμένοι μήπως προλάβουν να αποκαταστήσουν τα 40 χρόνια «κεκλεισμένων» των συνόρων, αδιαφόρησαν εντελώς στο να μεταφέρουν πληροφορίες από τους γεροντότερους, έστω για όσους πεσόντες γνώριζαν ότι ενταφιάστηκαν στα χωριά μας ή στα περίχωρα.
Αναφέρθηκα στα παραπάνω για τον κ. Σούρλα για το γεγονός ό,τι απευθυνόμενος με ένα μήνυμα στο email του, όχι μόνο ανταποκρίθηκε και ζήτησε περαιτέρω διευκρινήσεις, αλλά υποσχέθηκε ότι εντός 20 ημερών θα ανέβει και στο χωριό μας. Επίσης ότι θα ενδιαφερθεί για τον τέταρτο αγνοούμενο φαντάρο, ενταφιασμένος κάπου πίσω από την εκκλησία του χωριού μας, υποσχόμενος μάλιστα να συνεισφέρει ώστε η 28 του Νοέμβρη, ημέρα μνήμης των πεσόντων, να καθιερωθεί και για το χωριό μας επίσημη εορτή.
Προς κ. Γιώργο Σούρλα, Πρόεδρος της Ένωσης Συγγενών Πεσόντων κατά το
έπος 1940-41
Με ιδιαίτερο σεβασμό για το έργο που επιτελείτε, περί εύρεσης των Πεσόντων Ελλήνων Φαντάρων του 1940 στις περιοχές της Βορείου Ηπείρου, δεχθείτε την παράκλησή μου για μια τιμητική διάκριση, εκ μέρους της Πολιτείας, της Εφημερίδας «ΣΕΛΛΑΔΙΤΙΚΑ ΝΕΑ».
Η εφημερίδα αυτή της «Αδελφότητας Σελλαδιτών Άρτας», με Έδρα Ρεθύμνου 3, 12351 Αγία Βαρβάρα Αθήνα και τηλέφωνο 213 0044 968, η οποία τυχαίως βρέθηκε στην κατοχή μου, ξεκινώντας από ένα επώνυμο «Μπουραντάς» που με ενδιέφερε και διαμέσου τεσσάρων άρθρων μου ανά έτος, από το 2006-2008, όπως στο φύλλο Μαϊου-Ιουνίου του 2006 το άρθρο «ΕΙΣ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΑΡΤΙΝΩΝ ΠΕΣΟΝΤΩΝ ΤΟΥ ΕΠΟΥΣ ΤΟΥ 40 ΠΟΥ ΑΝΑΠΑΥΟΝΤΑΙ ΕΝ ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΟΥ, στο φύλλο του Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου του 2007 το άρθρο «ΑΝ ΕΙΧΑΝ ΣΤΟΜΑ ΟΙ ΨΥΧΕΣ», στο φύλλο Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου του 2007 «ΑΦΟΥΓΚΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ ΚΥΡΙΕ ΓΕΝΙΚΕ» και εν συνέχεια άλλο άρθρο το 2008, άρθρα τα οποία έστειλα με FAKS και στον Γραμματέα του Δημάρχου Κομποτίου, καθώς δεν υπήρχε ανταπόκριση περί της καταγωγής των τριών πεσόντων, ενταφιασμένοι στο χωριό μου Βοδίνο της Πάνω Δρόπολης, η εφημερίδα αυτή λοιπόν της «Αδελφότητας Σελλαδιτών», καταγωγή από γειτονική περιοχή με την ταυτότητα των Πεσόντων, έφερε εις πέραν αυτή την ιερή αποστολή.
Το γεγονός, για το οποίο παρακαλώ να ληφθεί υπόψη, συνέβη το πρωί της 28ης Νοεμβρίου του 1940, στο Βοδίνο της Πάνω Δρόπολης. Σε μάχη που διεξήχθη μεταξύ Ελλήνων Φαντάρων του 40ου Συντάγματος Ευζώνων, οι οποίοι το βράδυ της προηγούμενης είχαν εγκατασταθεί στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, και των Ιταλών, οι οποίοι είχαν ανέβει στον λόφο (απόμερα από το χωριό) την ίδια νύχτα και οχυρωθεί σε απόκρυφη τοποθεσία του λόφου, απέναντι από την εκκλησία του χωριού, σε μάχη λοιπόν που διεξήχθη εξ απρόοπτου το πρωί της 28ης Νοεμβρίου έπεσαν μαχόμενοι 3 γενναίοι φαντάροι, οι Ιωάννης Ευαγγέλου Μπουραντάς από το Κομπότι, Χρήστος Γεωργίου Στάμος από τα άγναντα και Στέφανος Χρήστου Γραβιάς από τον Καταρράχτη.
Οι χωριανοί μου τους έκτισαν σκαλιστό λιθόκτιστο τάφο και σε πέτρινο σκαλιστό σταυρό χάραξαν και τα 3 ονόματα, χωρίς να γνωρίζουν για την καταγωγή τους. Το 1967 όπου καταργήθηκε η θρησκεία και το νεκροταφείο μεταφέρθηκε δίπλα στο παρεκκλήσι ο τάφος μισό-γκρεμίστηκε, αν και απόκρυφα μεν οι τελετουργίες γίνονταν, όπως και των υπόλοιπων χωριανών.
Όταν το 1991 ήρθε επισκέπτης από την Ελλάδα ο μεγαλύτερος αδερφός μου, ο Μιχάλης, ο οποίος θεωρούνταν φυγάς, οπότε και οι συνέπειες στην οικογένεια, πλήρωσε δύο συνομήλικους χωριανούς, για να κτίσουν εκ νέου τον τάφο, μάλιστα έφερε και ιερέα από το Δελβινάκι Ιωαννίνων, ο οποίος για πρώτη φορά (μετά την επαναφορά της θρησκείας) τέλεσε τρισάγιο στον τάφο, όπως και στο υπόλοιπο νεκροταφείο του χωριού.
Ο αδερφός μου λοιπόν μόλις επέστρεψε στην Αθήνα ενδιαφέρθηκε για την καταγωγή τους, στέλνοντας 3 επιστολές στο Υπουργείο Άμυνας. Αλλά επειδή ποτέ δεν του απάντησαν, υπερήλικας πια, σήμερα είναι 92 ετών, δεν συνέχισε την έρευνα. Συνέχισε όμως όταν τον ώθησα με τα άρθρα μου στην εν λόγο εφημερίδα, καθώς πήγε αυτοπροσώπως με εφημερίδα στα χέρια στο Υπουργείο, οπότε έμαθε και την καταγωγή των πεσόντων. Για το πώς ευαισθητοποιήθηκε ανεψιός ενός εκ των πεσόντων θα το διαβάσετε σε δύο εκ των άρθρων που ακολουθούν. Στο άρθρο που ακολουθεί απευθύνομαι στους 3 Δήμους, καθώς δεν ανταποκρίθηκαν στο προηγούμενο άρθρο, περί εύρεσης της καταγωγής των Πεσόντων:
«ΣΕΛΛΑΔΙΤΙΚΑ ΝΕΑ» Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2007.
«ΑΝ ΕΙΧΑΝ ΣΤΟΜΑ ΟΙ ΨΥΧΕΣ»
Του Τηλέμαχου Λαχανά
Άραγε τι θα ψιθύριζαν στους άρχοντες του Κομποτίου, των Αγνάντων και του Καταρράχτη της Άρτας; Το ίδιο σε ιθύνοντες της Ελλάδας;
Ήμαστε εδώ, ανάμεσα σας. Σας βλέπουμε, εσείς δεν μας βλέπετε. Σας παρακολουθούμε, εσείς δεν υποψιάζεστε. Σας προστατεύουμε, εσείς δεν το αισθάνεστε. Χαιρόμαστε όταν χαίρεστε, ήμαστε δίπλα σας όταν το χρειάζεστε.
Έστω και αν μας ξεχάσατε, έστω και αν πιστεύετε ότι όταν οι ψυχές απελευθερώνονται από την σάρκα τους, όλες παίρνουν το δρόμο να απαντήσουν το θείο.
Όχι ! Μόνο οι κουρασμένες ψυχές βιάζονται να απαλλαγούν από την κακία αυτών των ανισόρροπων κοινωνιών. Οι ψυχές μας, οι ψυχές των γενναίων, δεν αναζητούν την γαλήνη. Μένουν εδώ, μάχονται και θα μάχονται ώσπου ο κόσμος θα πάψει να είναι μια ζούγκλα.
Οι ψυχές των γενναίων του 40ο Συντάγματος Ευζώνων…Του Ιωάννη Ευαγγέλου Μπουραντά από το Κομπότι, του Χρήστου Γεωργίου Στάμου από τα Άγναντα, και του Στέφανου Χρήστου Γραβιά από τον Καταρράχτη, των παιδιών που έφυγαν μια για πάντα από αυτή τη γη που σήμερα έτυχε να είσαστε εσείς άρχοντες. Εμείς φύγαμε, μαζί με πολλούς άλλους γενναίους, όχι γιατί ακούσαμε το ΟΧΙ του Μεταξά, όχι γιατί κάποιος μας ανάγκασε.
Το κάλεσμα της πατρίδας ακούσαμε, την φωνή των προγόνων που και αυτοί είχαν πέσει σε ατέλειωτες μάχες, και τρέξαμε για να σώσουμε την πατρίδα μας, όπως μας την παράδωσαν έτσι να λέγεται ανά τους αιώνες, Ε λ λ ά δ α !
Φύγαμε αλλά οι ψυχές μας είναι εδώ ανάμεσα σας. Τα οστά μας, οι λιωμένες σάρκες μας όμως αναπαύονται πέρα από τα σύνορα. Εκεί που υπάρχει και άλλη πατρίδα, πατρίδα δικιά μας, πατρίδα που μας δέχτηκε στην αγκάλη της γης της, που μας έκλαψε και μας τίμησε σαν δικά της παιδιά και πιο πέρα…σαν να ήταν η δικιά μας μητέρα.
Εμείς ήμαστε διχασμένες ψυχές. Συμπονέστε μας που ανήκομε και εδώ και εκεί. Γιατί γεννηθήκαμε εδώ, γιατί τα οστά μας, η ύλη από τη σάρκα μας, αναπαύονται εν ειρήνη εκεί. Αν πέρασαν κάποια χρόνια, αν μας ξεχάσατε, εμείς πρέπει να ζούμε και στις δύο πατρίδες αιώνια. Αυτή η άλλη πατρίδα λέγεται Βοδινό της Δρόπολης και βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το τελωνείο της Κακαβιάς.
Αργήσατε να έρθετε να μας απαντήσετε εκεί, να φέρνατε μια χούφτα χώμα από το χώμα μας, να μας ανάβατε ένα κερί από τις εκκλησίες μας, ένα μνημόσυνο στην Αγία Παρασκευή τους από τους ιερείς μας, μια μαρμάρινη πλάκα που να σας δένει αιώνια με τις μνήμες μας, να προλάβετε τους γέροντες για να μάθετε πως σκοτωθήκαμε πολεμώντας σαν «Έλληνες». Πάρτε μαζί σας αν ζουν συγγενείς μας, κανένα συμπολεμιστή μας, κάντε δικιά σας την ιστορία μας, γιατί γράψαμε ιστορία πέφτοντας σαν θεριά πάνω στα πολυβόλα αυτών που, ίσως χωρίς να το ήθελαν, τους έστειλαν να μας καταχτήσουν εξοντώνοντας. Ίσως χωρίς να το ήθελαν γιατί σήμερα είστε μια οικογένεια.
Εμείς, οι ψυχές των παιδιών απ’ τη γη που εσείς ήσαστε σήμερα άρχοντες, ένα σας λέμε: Πηγαίνετε ! Τα οστά μας, οι σάρκες που καταστάλαξαν σε εκείνη τη γη περιμένουν…
(Ακολούθησε και άλλο άρθρο το 2008 και όλα τα άρθρα εστάλησαν με faks στο Δημαρχείο του Κομποτίου, οπότε το 2009 ευαισθητοποιήθηκε ο Ι. Μπουραντάς, ανεψιός και φέρων το όνομα του πεσόντα Μπουραντά, ο οποίος εύγε του καθώς, εκτός του ότι επιμελήθηκε τον τάφο, στις 28 του Νοέμβρη του 2009 ανέβασε στο χωριό μας όλους τους ανώτερους άρχοντες της «ηρωικής Άρτας»).
Τηλέμαχος Λαχανάς
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών