Η ΠΡΩΤΗ ΕΚΦΑΝΣΗ
Άκουσα να λένε ότι η ΟΜΟΝΟΙΑ (και εννοούν εδώ την ηγεσία, η οποία έχει καταφέρει να ταυτίσει τον εαυτό της με την οργάνωση, αλλά όχι με την Πατρίδα, όπως επιδιώκει. Και εδώ στεγάζεται η ελπίδα σωτηρίας της πατρίδας) αυτή η ΟΜΟΝΟΙΑ λοιπόν κάνει το μνημόσυνο της….. χρόνια τώρα. Σωστή η διαπίστωση.
Και χθες, η ίδια παγερή, αφώτιστη και κουρασμένη αίθουσα. (Οπότε, περίσσευαν οι επισημότητες, η σοβαρότητα και η εθνική αξιοπρέπεια. Δεν ακούστηκε μάλιστα ούτε ο εθνικός ύμνος. Δεν ξέρω γιατί ήταν τόσο έντονες μέσα μου οι εικόνες του Καβάφη στους Βάρβαρους και στα Κεριά.) Η ηγεσία ομολόγησε την αξεπέραστη ιδέα ίδρυσης της ΟΜΟΝΟΙΑΣ.! Έδειξε ότι έχει ανάγκη το ένδυμα της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, αλλά αρνείται με πείσμα τους ιδρυτές της και την ιστορική της πορεία. Προσπάθησε να δείξει ότι έχει αρχή, (έστω και διορισμένη) όχι όμως σώμα. Φέτος, αναγκάστηκε να καταργήσει και το έμβλημα της οργάνωσης, εφόσον θεωρήθηκε ειδωλολατρικό (ο ταύρος της αρχαίας Ηπείρου) και δεν μπορεί «να ευλογηθεί» !!!! Η ηγεσία μίλησε και χθες για αγώνες αλλά δεν ανέφερε ούτε μια κερδισμένη μάχη, έστω και μικρή.
Μίλησε για λάθη που διέπραξε, αλλά δεν ανέφερε ούτε μία συγκεκριμένη ευθύνη. Ούτε πρότεινε λύσεις. Αναζήτησε τους ενόχους σε τρίτους. Υπέδειξε την αλβανική πλευρά, όταν είναι γνωστό πως εκείνη τη δουλειά της κάνει. Όμως με τον τρόπο αυτό «η ηγεσία μας» ομολογεί ότι την επιτρέπει και τη βοηθάει να την κάνει καλύτερα!!! Κατήγγειλε και πάλι, «η ηγεσία», ως επικίνδυνους εχθρούς τους ομογενείς πολιτικούς της αντιπάλους, για πράγματα, όμως που και η ίδια η ηγεσία πράττει επίσης. Δείχνει προς διωγμό όλους όσους δεν ταυτίζονται μαζί της, έχουν αντίθετη άποψη, λένε αλήθειες. (!!!)
Για το μέλλον η ηγεσία αρκέστηκε στα γνωστά προπαγανδιστικά και δημαγωγικά «θα» και «πρέπει». Ανέφερε λόγου χάρη το εκπαιδευτικό όταν η ίδια χρόνια στη σειρά επέμενε με θράσος τη διάλυσή της παιδείας μας προς όφελος άλλων εκπαιδευτικών συμφερόντων. Μίλησε για το περιουσιακό, όταν η ίδια ευθύνεται, τόσο για τους μηχανισμούς υφαρπαγής και αλλοίωσης των περιουσιών, όσο και για την παντελή έλλειψη διεκδίκησης της αποκατάστασης της δικαιοσύνης. Επιβεβαιώνει ότι γενικώς έχει σχετίσει την πολιτική ύπαρξή της με την ταχτική αναζήτησης ευθυνών σε άλλους και πρόκλησης προβλημάτων για να έχει να διαμαρτύρεται.
ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΚΦΑΝΣΗ
Άρα, περισσότερο δικαιώνονται εκείνοι που βλέπουν την ηγεσία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ ως σκουριασμένη ρόδα που μπορεί να χτυπήσει όποιον την εμποδίσει στην τροχιά της.
Και ένοιωσα ότι δυστυχώς τα πράγματα είναι πιο δραματικά! Δηλαδή η εκδήλωση όμοιαζε με λιτανεία για την ανάσταση του νεκρού! Το δράμα έγκειται στο γεγονός ότι στην ύστερη αυτή κρίσιμη στιγμή για την Πατρίδα, όταν ως δομή, κοινοτισμό και ταυτότητα ελληνισμού στον τόπο μας πιάσαμε πάτο, όταν διαφάνηκε και επιβεβαιώθηκε, έστω και πολύ αργά, ότι ο Ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου αποτελεί ένα ισχυρό χαρτί στα χέρια της και της Ελλάδας, για τον μελλοντικό προσδιορισμό των ελληνοαλβανικών σχέσεων και για να επιπλήξει από διαφορετικό επίπεδο την κρίση στο Αιγαίο (δλδ αντιστρέφοντας τους όρους του τέλους του 19ου αρχές του 20ου αιώνα) και όταν, τέλος η σωτηρία από τη βαθύτατη κρίση στην οποία διέρχεται ο Ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου και η προκοπή του, αποτελούν μια εθνική υποχρέωση, τη στιγμή αυτή λοιπόν, η επίσημη πολιτική ηγεσία στην Αθήνα αποφάσισε να εμπιστευτεί την έξοδο από την κατάσταση αυτή σε εκείνο το βορειοηπειρωτικό πολιτικό κατεστημένο που ευθύνεται στο μεγαλύτερο ποσοστό για την κατάντια του τόπου μας. (!) Τουλάχιστον έτσι ερμήνευσε τη στήριξη της σύσσωμης πολιτικής ηγεσίας της Αθήνας, προς τον Ελληνισμό της Αλβανίας η ηγεσία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. (Είχε προηγηθεί παρηγοριά ότι θα υπάρξουν αλλαγές στην πολιτική εκπροσώπηση του τόπου μας, αλλά οι υποσχέσεις έγιναν για να ακολουθήσει η απογοήτευση ότι δεν υπάρχουν άλλες επιλογές!!)
ΟΙ ΒΑΡΥΤΑΤΕΣ ΚΑΙ ΑΝΕΠΑΝΌΡΘΩΤΕΣ ΣΥΝΠΕΙΕΣ
Μια τέτοια ερμηνεία, έφερε περισσότερο σε δύσκολη θέση τους Έλληνες ομογενείς οι οποίοι επί 20 χρόνια έχουν γυρίσει την πλάτη στην ηγεσία αυτή. Η στήριξη της από το εθνικό κέντρο θα ερμηνευτεί από τους Έλληνες ότι στηρίζοντας το εθνικό κέντρο ένα κατεστημένο που οδήγησε τον Ελληνισμό σε αφανισμό, ταυτίζεται με την ίδια πορεία! Που σημαίνει ότι κάθε προσπάθεια επιβολής από το εθνικό κέντρο αντίθετης βούλησης με την πικρή εθνική εμπειρία των Ελλήνων θα προκαλέσει ισχυρότερους τριγμούς μεταξύ τους. Παρά τις συνέπειες και το κόστος και σε προσωπικό επίπεδο, (κατά τις απειλές της ηγεσίας) θα συνεχιστούν η διάσπαση και οι έριδες και θα τονωθεί το αίσθημα των Ελλήνων (το οποίο είναι αισθητό) απόστασης από την Ελλάδα, δλδ μεγαλύτερη εγγύτητα με την αλβανική πλευρά (Έτσι και αλλιώς, λόγω έλλειψης εθνικής πολιτικής προστασίας από ομογενειακούς πολιτικούς φορείς και από το εθνικό κέντρο, η πλειοψηφία των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών που διαμένουν στις εστίες τους, είναι, άμεσα ή έμμεσα, εξαρτημένοι από το αλβανικό κράτος !!).
Ήταν ξεκάθαρο ότι τα μηνύματα της σύσσωμης πολιτικής ηγεσίας της Αθήνας, ανεξάρτητα από το γεγονός που είχαν την ΟΜΟΝΟΙΑ ως διαμεσολαβητή, είχαν βασικό προορισμό το σύνολο της εθνικής ελληνικής μειονότητας. Απαιτούσαν από την ηγεσία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ να ηγηθεί της προσπάθειας και διαδικασίας ενότητας, μέσω συμμετοχής όλων των παραγόντων, του εθνικού διαλόγου και σεβασμού της αντίθετης άποψης. Τα μηνύματα αυτά όμως αξιοποιήθηκαν από την ηγεσία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ για ενίσχυση της αλαζονείας της, στη λογική ότι με τη στήριξη της Αθήνας αυτή η ηγεσία θα αποτελέσει τον οδοστρωτήρα υποδούλωσης κάθε αντιπάλου. (Διαπιστώθηκε, έστω και ως δίλημμα και στην αμηχανία του Ντούλε να αρθρώσει «τα μηνύματά του).
Στις ομιλίες τους, οι «ηγέτες» Κάγιος και Ντούλες, διαφορετικά από κάθε προηγούμενη επέτειο, δεν αναφέρθηκαν καν στην ενότητα ως προϋπόθεση για την επίτευξη εθνικών στόχων (και όπως πάντα ούτε εθνικούς στόχους όρισαν, όπως οι ιδρυτές του 1991).
Φάνηκε αυτό και στην υπερκατανάλωση ενεργειών για να γεμίσουν την αίθουσα της επετείου για να φανεί ότι η ηγεσία αυτή χαίρει της υποστήριξης των Ελλήνων. Και η μικρή αίθουσα γέμισε με απρόσωπη μάζα κυρίως προϊόν πελατειακών σχέσεων. (Έτσι αυτή η ηγεσία από τις εθνικές αρχές συσπείρωσης των Ελλήνων, κατέληξε στα γνωστά πελατειακά σχήματα που φέρουν διάσπαση και αφελληνισμό) Γέμισε ακόμα και με αλβανόφωνους (!!!) (Πέρυσι για να βγάλει η ΟΜΟΝΟΙΑ προς τα έξω το ίματζ ότι είναι ζωντανή, ανακοίνωσε την ίδρυση της οργάνωσης της νεολαίας της ΟΜΟΝΟΙΑΣ με έφηβους, παιδιά του στενού κύκλου της ηγεσίας! Δλδ ως κληρονομημένη συνέχεια )
Ωστόσο όμως η ηγεσία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ δεν ενοχλήθηκε που κανείς από τους ιδρυτές δεν παρέστη στην αίθουσα. Κανείς από τους πρώην προέδρους της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, κανείς από τους πρώην βουλευτές της, μετρημένα στα δάχτυλα τα πρώην στελέχη της. (Η ΟΜΟΝΟΙΑ αριθμεί περισσότερα πρώην στελέχη απ΄ οπαδούς σήμερα). Θέλω να πιστεύω ότι κατά βάθος δεν τους θέλει. Ενοχλείται διότι η πλειοψηφία τους σηκώνει κεφάλι, ή είναι ικανότερη.
ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΙ ΑΠΑΙΤΟΥΣΕ Η ΧΘΕΣΙΝΗ ΗΜΕΡΑ. ΤΡΙΤΗ ΕΚΦΑΝΣΗ
Όπως στην ίδρυση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Να προηγούνταν με την πρωτοβουλία ομογενειακών παραγόντων ή και ελληνικών, ζυμώσεις, με συναντήσεις, στρογγυλές τράπεζες, ανοίγματα, με στόχους, δεσμεύσεις, αξιοκρατικές λύσεις με παραιτήσεις. Είμαι βέβαιος ότι η παραίτηση Ντούλε στις συνθήκες αυτές θα ήταν η λύτρωση για τον τόπο μας, θα άνοιγε εύκολα η διαδικασία ενότητας, αποκατάστασης της εσωτερικής δημοκρατίας, προσδιορισμού υψηλών εθνικών στόχων και πραγματοποίησής τους! Αλήθεια πώς γίνεται ώστε μετά από 20 χρόνια αποτυχίες και ολέθριου για τον Ελληνισμό στην Αλβανία, μετά από καταστρατήγηση κάθε δημοκρατικής αρχής, του καταστατικού και του προγράμματος της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, μετά από μεθοδεύσεις, διώξεις ομογενών, ευθύνες για διάσπαση, αντικατάστασης της εθνικής αποστολής με πελατειακές σχέσεις, μετά από την ολοκληρωτική εγκατάλειψη από τους ομογενείς, ο Ντούλες να μη παραιτείται;!!! Υπάρχουν παράγοντες που τον στηρίζουν, ανεξάρτητα που συμφωνούν με τα παραπάνω. Απλώς επικαλούνται την ευχέρεια λόγου… Και μόλις τους λες ότι και οι δικτάτορες, μικροί και μεγάλοι διακρίνονταν για την δημαγωγική ευφράδεια… τότε μαζεύουν τις πλάτες, αλλά και πάλι τον στηρίζουν, ή παίρνουν εντολή να τον στηρίξουν!!!
Τίποτε από τα παραπάνω δεν έγινε. Ή πιο σωστά, η ανάσταση έγινε αλλά υπό την μορφή φαντάσματος!!! Ο Βιετναμέζος ηγέτης Χο Τσι Μιν έλεγε ότι ένα πτώμα όταν δεν κηδεύεται πιστεύει στην ανάσταση ! Προηγήθηκε (ως αντίδοτο κατά θανάτου) εκστρατεία εξουδετέρωσης των αντιπάλων με μια και μόνο κατηγορία, ότι είναι πράχτορες και συνεργάτες των Αλβανών. (!!!) Για την κατηγορία αυτή οι θεσμοί δέκτες που λαμβάνουν την απόφαση «αποκεφαλισμού» του κάθε «κατηγορούμενο» δε ζητούν αποδείξεις. Αρκεί ο λόγος της ηγεσίας! Και στην εκστρατεία έπεται η συνέχεια, ως ψυχροπόλεμος, ή ως κυνήγι μαγισσών. Μέχρι να επιβεβαιωθεί η προφητεία του ιδεολόγου της ηγεσίας Ντούλε, ότι «και τρεις να πομείνουμε, εμείς θα συνεχίσουμε «τον ιερό αγώνα μας»», ανεξαρτήτως που στην τωρινή φάση συμβαίνει όπως στην παροιμία «Ο κλέφτης φωνάζει πιάστε τον κλέφτη!» και για τον τόπο μας το μέλλον ταυτίζεται με το παρελθόν!!!
Παναγιώτης Μπάρκας
13 Ιανουαρίου 2020
Αναδημοσίευση από τη σελίδα facebook.com/panibar2011/
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών