Οι Ελληνοδιδάσκαλοί μας, φανάρια στην εκμάθηση της μητρικής μας γλώσσας

Ο συνταξιούχος δάσκαλος Δημήτρης Παππάς, μνημονεύει δυο ελληνοδιδασκάλους, από το Κλεισάρι Άνω Δρόπολης, τον Βαγγέλη Θεοδώρου και τον Φάνη Παναγιώτου

Αείμνηστοι συνάδελφοι της αγέρωχης γενιάς μας.
Πριν από χρόνια για πάντα ταξιδέψατε και τον κόσμο ετούτο παράκαιρα αφήσατε. Πολλούς συναδέλφους φέρνω στο νου μου, αλλά σήμερα θα μνημονεύσω εσάς, γιατί:
Ανήκαμε στην ίδια γειτονιά, μας πίκρανε η ίδια η μοίρα, η ξενιτιά.
Χρόνια αρκετά βρεθήκαμε μαζί στο σχολείο και στη ζωή,
μας άγγιξαν τα ίδια συναισθήματα, στης ζήσης μας τα βήματα.
Στις αναμνήσεις μου τις αξεθώριαστες δεθήκατε,
πόσες φορές εμπρός μου εσείς βγήκατε.
Και σας θωρώ λεβέντες, χαμογελαστούς, ολούθε, σε χώρους αγωνιστικούς.
Εδώσατε παντού μάχες, αγώνες, προπάντων σε πνευματικούς ανθώνες.
Δουλέψατε ακούραστα, αθόρυβα, σεμνά, τα βήματά σας ρίξατε προσεχτικά.
Μαζί ρίξαμε μπόι, στην ίδια γειτονιά  και διώξαμε μαζί την απονιά.

Βαγγέλη,
Πολλές φορές συνεργαστήκαμε, τα δύσκολα  αντιμετωπίσαμε.
Νεόχτιστο οκτάχρονο στο χωριό, καλούμαστε να υπηρετήσουμε σ’ αυτό.
Είναι για μας εκτίμηση, τιμή, νιώθουμε χρέος οφειλή.
Τα νέα δεντριά πρέπει ν’ ανθίσουν και να προκόψουν, να καρπίσουν.
Σε σένα ζήλεψα την άρτια εξήγηση, τη μέθοδο, τη μεταδοτικότητά σου,
την όμορφη κι ελκυστική γραφή σου, την διορατικότητα, την ωριμότητά σου.
Κι αν στην πορεία σου ξεφύτρωναν ζιζάνια, τα καταπολεμούσες με λιβάνια.

Με σένα Φάνη, μαζί ως μαθητές, μαζί στα εκπαιδευτήρια,
στο Βουλιαράτι και στα Τίρανα πάντα μ’ επαίνους και συγχαρητήρια.
Πόθος και στόχος μας απρόσκοπτα να προχωρούμε,
να χαίρονται οι μανάδες μας και οι ξενιτεμένοι πατεράδες μας.
Κι όταν μας φορέσαν το χακί, στα Τίρανα στη Σκόδρα, και πάλι εμείς μαζί.
Σε γνώρισα δραστήριο, υπομονητικό, όντας στενά δεμένος με τ’ ορεινό χωριό.
Κι οι τρεις μας πληγωμένοι από την ξενιτιά,
«τα δάκρυα καυτερά έκαιγαν τα μαντήλια»
Κοινά τα ντέρτια, οι καημοί μας, καμίνια μοιάζουν οι καρδιές μας.
Και οι μανάδες μας με άσωτες φροντίδες, βολόδερναν χωρίς ελπίδες,
πάντα παθιασμένες, πικραμένες πάντα.
Φύγατε σε μια εποχή που σβήναν τα όνειρα μας,
δε γνωρίζαμε το πού και πώς για τα παιδιά μας.
Φύγατε μ’ ένα όραμα μες στην ψυχή μ’ έναν καημό και πόνο στην καρδιά,
θέλατε ανθρώπους με ανθρωπιά.
Θέλω ανθοδέσμη να σας στείλω, ψάχνω γοργό πουλί να κάνω φίλο,
να έρθει να σας βρει να σας τη φέρει,
λούλουδα μαζεμένα από το δικό μου χέρι.
Είθε ελαφρύ το χώμα που σας σκεπάζει.

Ο συνάδελφος και γείτονας
Δημήτρης Παππάς