Η φθίνουσα πορεία της ιδιαίτερης ταυτότητας «του Βορειοηπειρώτη» με σημείο αναφοράς τη διαπίστωση Αβέρωφ το 1945 [ ΜΕΡΟΣ Α']

Η παρούσα κατάσταση προκαλεί πολύ πίκρα απογοήτευση και αγανάκτηση!
Σε μια άλλη παλιότερη δική μου ανάλυση αναφέρω σχετικά με την πορεία του Ελληνισμού στην Αλβανία μέχρι πριν από τον Μεγάλο Πόλεμο: «Μπροστά στην αυξανόμενη εθνική εγρήγορση των Αλβανών, η ελληνική πλευρά έδειχνε κουρασμένη, με παμπάλαιους μηχανισμούς δράσης, αδύναμη και υποχωρητική. Τα κενά, που άφηνε η επιτεινόμενη αδράνεια των Βορειοηπειρωτών, αντικαθιστούσε με βιασύνη ο επεκτατικός αλβανικός εθνικισμός. Αυτή η εξέλιξη δικαίωνε πλήρως τον Ευάγγελο Αβέρωφ, ο οποίος, για λογαριασμό του 1945 συμπέρανε ότι το ελληνικό στοιχείο της Αλβανίας «όχι μόνον δεν μας είναι όλως αφοσιωμένον, αλλά κατά πολύ σοβαράν αναλογίαν ουδολώς επιθυμεί την ένωσιν με την Ελλάδα» (Αβέρωφ Ε., 1978 π. Αντι, Σκέψεις επί των σχέσεων Ελλάδας και Αλβανίας, τεύχος 105, σελ 13.) Ο Αβέρωφ, ασφαλώς δεν μπορούσε να προσέξει, άλλο τόσο να ομολογήσει, την απογοητευτική συμπεριφορά εγκαταλείψεων των αλλεπάλληλων ελληνικών κυβερνήσεων προς την κοινότητα του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού. Ωστόσο, δεν το κρύβω ότι όσο ο καιρός περνάει τόσο περισσότερο αποχτάει έδαφος, μάλιστα προς το σύνολο της ταυτότητάς μας, η τραγική διαπίστωση του Αβέρωφ του 1945!

Ασφαλώς επί 45 χρόνια, μέχρι το 1990, δεν είχαμε δυνατότητα και επιλογή να συζητήσουμε περί της συγκεκριμένης διαπίστωσης, να την αναλύσουμε, ή να αλλάξουμε τη συμπεριφορά μας για να τη διαψεύσουμε! Οι αναμενόμενες προσδοκίες που τροφοδότησαν τόσες πολλές θυσίες στον Μεγάλο Πόλεμο, εκμηδενίστηκαν.(Χάρη και στην μειοδοσία του επίσημου ελληνικού κράτους) Επί 45 χρόνια ο Ελληνισμός της Αλβανίας έμεινε ερμητικά απομονωμένος από τον εθνικό κορμό, όπως καμιά εθνική μειονότητα στον κόσμο! Θύμα της άγριας κομμουνιστικής ιδεολογίας και όμηρος του κλίματος ανθελληνισμού του για την καλλιέργεια της αλβανικής εθνοσοσιαλιστικής ταυτότητας. Στην βίαιη αυτή απομόνωση αναπτύξαμε βίαια και μεθοδευμένα ένα υβρίδιο εθνικής ταυτότητας, -μειονοτικής, (μειονεκτικής), απ΄την οποία δυστυχώς δύσκολα να απαλλαγούμε!

Στην Ελλάδα, χαρακτήρισαν την διαπίστωση Αβέρωφ ως ανεδαφική. Την κατήγγειλαν και την μετέτρεψαν σε ταμπού. Και το έκαναν, δυστυχώς, για να εξιδανικεύσουν (στην Ελλάδα, όχι στη Β/Η) την εικόνα «της καημένης» Βορείου Ηπείρου, «της μικρής αδερφής!» που εξασφάλιζε σ’ αυτούς χρήμα και τρόπο ύπαρξης, αλλά και ανεπανόρθωτη φθορά στον Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου!!

Επιβεβαιώσαμε έτσι, με επιδείνωση, την διαπίστωση Αβέρωφ και στα 30 επόμενα χρόνια της αλβανικής μεταπολίτευσης. (30 ολόκληρα χρόνια!). «Οι Βορειοηπειρώτες» δεν επιδιώξαμε, ούτε να αποχτήσουμε ανάστημα πραγματικού Έλληνα, ούτε να πετύχουμε στον τόπο μας την συνέχεια, «την συνένωση» με τον Ελληνισμό. Απεναντίας, επιδιώξαμε την ενσωμάτωση, ως μεμονωμένες μονάδες, περισσότερο ως αλλοδαποί, στο ανώνυμο πλήθος στην Ελλάδα! Το είδαμε ως μια καλή ευκαιρία για να χάσουμε τα ίχνη της παραμορφωμένης και μπολιασμένης εθνικής ταυτότητάς μας. Δεν προσπαθήσαμε να ξαναβρούμε την ιδιαίτερη εθνική μας ταυτότητα, όπως την απωθήσαμε επί Χότζα για να είχαμε την εύνοια του κομμουνιστικού καθεστώτος. Αλλά, στην προκειμένη περίπτωση, όταν χρειάστηκε την αξιοποιήσαμε ως μια δυνατότητα να επωφεληθούμε προσωπικά από την «ένδοξη» ιστορία μας, γνωρίζοντας ότι αυτό έχει απόδοση παρέχοντας υπηρεσίες σε νέα αφεντικά, στην Ελλάδα! (και στα παλιά στην Αλβανία όντας στην Ελλάδα!)

Δεν διδαχτήκαμε από τους Μικρασιάτες. Στην Ελλάδα δεν τους θέλησαν. Τους αντιμετώπισαν μέχρι και εχθρικά, τους αποκάλεσαν Τούρκους, (όπως εμάς Αλβανούς). Αλλά εκείνοι πάλεψαν, αγωνίστηκαν και κέρδισαν, χωρίς να απωλέσουν την ιδιαίτερη ταυτότητά τους. Αποτέλεσαν μια ισχυρή δομημένη κοινότητα, που έδωσε ανάσα σε όλον τον βίο της Ελλάδας, κυρίως στον πνευματικό. Εντούτοις, αν και πέρασαν τέσσερις γενιές στην Ελλάδα, συνεχίζουν να διατηρούν την κοινοτική τους μικρασιάτικη ταυτότητα. Τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους, τα δισέγγονα και τρισέγγονά τους, είναι περήφανα για την καταγωγή και την ιδιαίτερη ταυτότητά τους. Διατηρούν θεσμούς, οργανώσεις, συλλόγους που συνεχίζουν να προσφέρουν στην Ελλάδα και τον Ελληνισμό.

Εμείς οι Βορειοηπειρώτες δεν έχουμε ούτε έναν κεντρικό θεσμό που να χαράσσει την εθνική μας πορεία και προοπτική της ταυτότητάς μας. Δεν έχουμε ένα σοβαρό ραδιόφωνο, τηλεοπτικό σταθμό, εφημερίδα, ένα ισχυρό πολιτιστικό κέντρο, ένα μέσο, πολιτικό, κοινωνικό, πολιτιστικό, εθνικό, που να αποδεικνύει τη ισχύ μας, να διεκδικεί τα φυσιολογικά δικαιώματά μας, τις ιστορικές εθνικές υποχρεώσεις… Τίποτε…! Αποτελούμε τη χωρίς προηγούμενο πραγματικότητα. Συμφωνήσαμε στην αρνητική επιλογή:- Να είμαστε μια κοινότητα χωρίς μνήμη, άρα χωρίς προοπτική. Ως ένα τρόπο να χαθούμε ανεύθυνα ιστορικά …. Ενώ οι θύτες μας να εμφανιστούν ως ήρωες!!!

Ο Έλληνας Βορειοηπειρώτης αρκείται όταν το υποσυνείδητό του ανακαλεί από την ιστορία την πολλαπλή πικρή του εμπειρία της προδοσίας. Δεν έχει όμως, όπως κάποτε, τα κότσια και το σθένος να χτυπήσει το Βενιζελικό τραπέζι, αλλά προίκισε τον εαυτόν του με την «αρετή» δουλείας και δηλείας ως τρόπο ζωής και μέσο επιβίωσης. Χαρακτηριστικό το οποίο τροφοδοτεί συμφέροντα τρίτων, (όχι τουλάχιστον συλλογικά βορειοηπειρωτικά), ενισχύει τον έλεγχο αυτών των συμφερόντων στην κοινότητά μας, εξασφαλίζοντας την καλύτερη διάσπαση, την αποτελεσματικότερη μεταξύ μας αντιπαράθεση. Έτσι εξηγείται που εμείς δημιουργούμε δεκάδες και εκατοντάδες συλλόγους, αλλά ποτέ δεν συμπράττουμε. Απεναντίας, είμαστε όλοι εναντίον όλων, καχύποπτοι και συκοφάντες, έχοντας ιδιαίτερο στόχο όλους εκείνους που προβάλλουν αξίες, παράγουν έργο, σκέφτονται ειλικρινά για τον τόπο τους.

Ας δοκιμάσει κάποιος (μιλάω εκ΄ μακρόχρονης προσωπικής εμπειρίας) να βγει και να τραβήξει μπροστά, να πάει κόντρα σ΄αυτή την μίζερη κατάσταση, να δείξει το δρόμο της εθνικής προοπτικής και προκοπής και αμέσως θα ξυπνήσει αυτή η πολυκέφαλη Ύδρα της βορειοηπειρωτικής κακίας να αντιδράει ως η πλεκτάνη άλλων συμφερόντων για να σπαράξει κάθε προσπάθεια!

Με τη συμπεριφορά του, ο Έλληνας της Βορείου Ηπείρου (στην ουσία, ο ελληνικής καταγωγής (!) εξ΄ Αλβανίας) απέδειξε γρήγορα την ικανότητα να φθείρει, αλλά και να αποδεχτεί αμαχητί την ανεδαφικότητα «του Βορειοηπειρωτικού θέματος», όπως βέβαια και την ανημποριά του για να διεκδικήσει στην παρούσα φάση τα δίκαια που εξασφαλίζει η ιστορία και οι διεθνείς συμβάσεις. Έτσι σε συλλογικό και δημόσιο επίπεδο ο όρος της Βορείου Ηπείρου, αντιστράφηκε αρνητικά γι΄αυτόν στην Ελλάδα, τόσο που κρίνεται ηρωισμός και περηφάνεια αν κάποιος επώνυμος ελληνικής καταγωγής εξ Αλβανίας δηλώνει δημοσίως στην Ελλάδα ότι είναι «Βορειοηπειρώτης» (!!)

Ταυτόχρονα επέτρεψε τους από Αλβανικής πλευράς, ώστε, χειρότερα από το καθεστώς Χότζα, να μετατρέψουν τη χρήση και μόνο του όρου «Βόρειος Ήπειρος» σε μέσο εκφοβισμού και εθνικής εκδίωξης των εναπομείναντων Ελλήνων με απτή την τάση να θεωρείται η χρήση του, ή (τόσο το χειρότερο) η αναφορά σ΄αυτόν έστω και ιστορικά, πράξη αντισυνταγματική και ποινικά κολάσιμη! Δηλαδή, «ο Βορειοηπειρώτης» αναγκάζεται και αποδέχεται την άρνηση της ιστορίας του και των ιστορικών του κεκτημένων!

Παναγιώτης Μπάρκας
20 Μαΐου 2020
Αναδημοσίευση από τη σελίδα facebook.com/panibar2011