Η ιστορική κοινοβουλευτική θητεία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ 1991-92

(335 σελίδες:- από τα άγνωστα πρακτικά της Βουλής του 1991-92, δεκάδες πρωτότυπα ντοκουμέντα, σχόλια και αναλύσεις )

Ακολουθεί ο πρόλογος και απόσπασμα από τον επίλογο του βιβλίου

Από όποια πλευρά και αν εξεταστεί η κοινοβουλευτική θητεία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ (Απρίλη 1991-Φλεβάρη 1992) αποτελεί για την Εθνική Ελληνική Μειονότητα, την Ελλάδα και τις Ελληνοαλβανικές σχέσεις ένα ανεπανάληπτο ιστορικό γεγονός.
Είναι η πρώτη και απ΄ ότι φαίνεται η τελευταία, φορά που ο Ελληνισμός στο Βόρειο τμήμα της Ηπείρου, (από τότε που αποσπάστηκε από τον εθνικό κορμό και εντάχτηκε στο νεοσύστατο τότε αλβανικό κράτος ως εθνική μειονότητα), κατάφερε να έχει τη δική του, αυθεντική και μέσω ενός πολιτικού της φορέα, την ΟΜΟΝΟΙΑ, κοινοβουλευτική εκπροσώπηση στην αλβανική Βουλή.
Η Κοιν. ομάδα της ΟΜΟΝΟΙΑΣ κατάφερε ωστόσο να επαναπροσδιορίσει σε όλες τις πτυχές:- της ιστορίας, του παρόντος και του μέλλοντος, την πραγματικότητα και την ταυτότητα του Ελληνισμού της Αλβανίας. Να γκρεμίσει όλη την πλαστή μυθολογία περί καταγωγής, πολιτιστικού επιπέδου και σεβασμού ανθρωπίνων και εθνικών δικαιωμάτων. Έθεσε σε νέες βάσεις τις πολιτικές και εθνικές επιδιώξεις του Ελληνισμού στην Αλβανία και συνέβαλε ιδιαίτερα στην τόνωση του ελληνικού αισθήματος της εθνικής περηφάνειας και ενότητας μεταξύ των Ελλήνων σε όλη την Αλβανική επικράτεια. Μετέτρεψε την Εθνική Ελληνική Μειονότητα σε υπολογίσιμο παράγοντα στην ατζέντα των δυτικών θεσμών σε σχέση με τις εξελίξεις στην περιοχή των Βαλκανίων και των αναμενόμενων ανακατατάξεων εδώ.

Εντούτοις, θα αποδειχτεί ξεκάθαρα ότι η Ελλάδα θα μυηθεί στην ιστορική της συμπεριφορά, εκφραζόμενη τώρα στη συμβουλή του γέρου Καραμανλή, προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος μόλις πληροφορήθηκε την ίδρυση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, τη χαρακτήρισε «ένα αγκάθι που μας μπήκε στη φτέρνα και πρέπει να το βγάλουμε όσο πιο γρήγορα». Πρόκειται για ταυτόσημη ενέργεια της Αθήνας με εκείνη στη δεκαετία του 20’ του προηγούμενου αιώνα, όταν η Αθήνα εμπόδισε τους Βορειοηπειρώτες να ενωθούν σε ανεξάρτητη πολιτική δύναμη και όπως τότε, με στόχο να διαλύσει την ΟΜΟΝΟΙΑ, θα καλέσει τους Βορειοηπειρώτες να ενταχτούν στα Αλβανικά Κόμματα, κυρίως στο νεοϊδρυθέν αντιπολιτευόμενο Δημοκρατικό Κόμμα.
Στο ίδιο μήκος κύματος αλλά με αντίθετο κίνητρο, η Αλβανική πλευρά θα δείξει με επιμονή ότι ξέρει να ξεριζώσει και εξουδετερώσει τέτοια «αγκάθια» από την πολιτική ζωή της. Τα Τίρανα κινήθηκαν σε δύο κατευθύνσεις. Η πρώτη αφορούσε την προσπάθεια για πλήρη έλεγχο της ΟΜΟΝΟΙΑΣ με στόχο την αποφυγή και απόρριψη κάθε ελληνικής διεκδίκησης. Η άλλη αφορούσε την προσπάθεια απαγκίστρωσης της ΟΜΟΝΟΙΑΣ από τους πολιτικούς θεσμούς του αλβανικού κράτους που εξασφάλιζαν στην ίδια και στην Εθνική Ελληνική Μειονότητα σημαντικό πολιτικό ρόλο. Η δεύτερη προήλθε όταν διαπιστώθηκε ότι ο απόλυτος έλεγχος της ΟΜΟΝΟΙΑΣ δεν ήταν εφικτός και συνεπώς, η κινητικότητα για το Βορειοηπειρωτικό θα μπορούσε να ξεφύγει από τον αλβανικό έλεγχο.
Σε όλες τις ενέργειές τους σε βάρος της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, τα Τίρανα εκμεταλλεύτηκαν την ανοχή και τη στήριξη της Αθήνας. Το στήριγμα αυτό προέκυπτε από προτάσεις και χειραγωγήσεις που τα Τίρανα κατάφερναν να περάσουν στην Αθήνα, μέσω των ανθρώπων τους, Ελλήνων Βορειοηπειρωτών, τους οποίους είχαν προωθήσει στις δομές της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Τα Τίρανα, επιτρέποντας στα στρατευμένα άτομα αυτά ελληνικής καταγωγής, ελευθερία και άσυλο σε όποια «ελληνική εθνικιστική» θέση τους, η οποία χάιδευε τ’ αφτιά γνωστών κύκλων στην Ελλάδα (ηρωποίηση) και προμηθεύοντάς τα με πουλημένες πληροφορίες, τις οποίες η Αθήνα θεωρούσε σημαντικές, (ικανότητα), τους εξασφάλιζαν την εμπιστοσύνη της Αθήνας και ταυτόχρονα την ελευθερία παρεμβάσεων των Τιράνων, στις εθνικές υποθέσεις της Ε.Ε. Μειονότητας και στη δράση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Έτσι λοιπόν, τα Τίρανα, με τα χέρια της Αθήνας, κατάφερναν σοβαρά πλήγματα στην ΟΜΟΝΟΙΑ και στον Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου.
Η σύντομη θητεία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ επιβεβαίωσε ταυτόχρονα ότι, ενώ τα Τίρανα, έβλεπαν τον Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου έναν ανοιχτό τάφο που αν δεν τον έκλειναν άμεσα θα πλήρωναν ακριβά το τίμημα, στην Αθήνα έβγαλαν από τα αρχεία τα κιτρινισμένα χαρτιά των αρχών του αιώνα εκείνου χωρίς να τολμήσουν καμιά αναπροσαρμογή των στόχων στη νέα τάξη πραγμάτων.
Αποδείχτηκε ότι, στην Ελλάδα, περισσότερο τους ενδιέφερε να μετατρέψουν τη Βόρειο Ήπειρο σε μια τεράστια διαχρονική μαύρη τρύπα, αξιοποιώντας ως ασφαλή και αδιάτρητη ασπίδα τους ιστορικούς εθνικούς απόηχους για το Βορειοηπειρωτικό.
Η κοινοβουλευτική θητεία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, αποκάλυψε το σύγχρονο δράμα της εθνικής μας υπόθεσης. Είχε ξεκινήσει στην ουσία, από τις στυγνές δολοφονίες των Βορειοηπειρωτών στα σύνορα, αμέσως μετά την επίσκεψη του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, Javier Pérez de Cuéllar, τον Μάιο 1990, που κορυφώθηκαν με την εν ψυχρό εκτέλεση των τεσσάρων παλικαριών του Αλίκου στις 12 Δεκεμβρίου 1990, (προκάλεσε και την πρώτη πραγματική αντικαθεστωτική διαδήλωση στην Αλβανία), με τις διεθνικές προκλήσεις στη Βόδριστα και στα υπόλοιπα χωριά της Πάνω Δρόπολης και των Ριζών το Φθινόπωρο και το δράμα των αδερφών Πράσο, (Καλοκαίρι – Δεκέμβρη) επίσης του 1990.
Το 1991 μαζί με τα όπλα που μεταφέρονταν κρυφά από τη Δύση μέσω αλβανικού εδάφους, στους Αλβανούς των Σκοπίων και το Κοσσυφοπέδιο, ενεργοποιήθηκαν και σενάρια για το Βορειοηπειρωτικό, τα οποία θα παίξουν και το 1991, και το 1993-1994, και το 1997-1999. Ήταν όμως σενάρια τα οποία, το 1991 δεν γνώριζε η επίσημη ηγεσία του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, παρά μόνο τμήματα του Αλβανικού κράτους εντεταλμένα σ΄αυτή. Συνεπώς, τα σενάρια αυτά αναπτύσσονταν υπό τον πλήρη έλεγχο του αλβανικού κράτους, έχοντας ταυτόχρονα απέναντι και μαζί αλλόκοτα και γελοία «ηγετικά» στελέχη της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και της Ε.Ε. Μειονότητας και κάποιες ομάδες Βορειοηπειρωτών και Ελλήνων που δεν ήταν ούτε στρατιωτικοί, ούτε παραστρατιωτικοί. Απλώς, ήταν υποχείρια στους αλβανικούς μηχανισμούς που θα έκαναν πιο πιστικό τον αλβανικό θρίαμβο, θα έκαναν αξιολύπητο τον Ελληνισμό και την Αθήνα περίγελο των Τιράνων.
Η κοινοβουλευτική θητεία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ αποκάλυψε επίσης την αδιαλλαξία της αλβανικής πλευράς σε ο τι αφορά την παραχώρηση και αναγνώριση εθνικών δικαιωμάτων στον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό, πέρα από τις κόκκινες γραμμές που είχε ορίσει το κομμουνιστικό καθεστώς. Αποκάλυψε την αλβανική νοοτροπία ότι ο Έλληνας είναι καλός για την επίσημη αλβανική πραγματικότητα, αλλά και το αλβανικό κοινό, όταν δεν εκδηλώνει την ελληνικότητά του και την εθνική του ταυτότητα. Αποκάλυψε ότι ο αλβανικός εθνικισμός θα συνεχίζει να τρέφεται με τον ανθελληνισμό.
Αποκάλυψε και τυπικά και ουσιαστικά, ότι η ΟΜΟΝΟΙΑ στην αλβανική Βουλή αποτέλεσε για την ιστορία του μέλλοντος ένα αναπλήρωτο ιστορικό εθνικό γεγονός.

Οι πολιτικές ηγεσίες που θα προκύψουν στο μέλλον θα είναι προϊόν αυτών των συσχετισμών και σχέσεων και θα εξυπηρετούν, είτε ελληνικά συμφέροντα διαφθοράς, είτε την ανάγκη απόδοσης στη ελληνική διασπορά και στην Ελλάδα ελληνικής ταυτότητας σε αλβανικούς θρησκευτικούς θεσμούς, είτε την πολιτική αποσύνθεσης της εθνικής ταυτότητας της κοινότητας του Ελληνισμού της Αλβανίας, είτε συμφέροντα τρίτων.
Μια τέτοια εξέλιξη θα προκαλέσει την σκληρή αντίδραση του Ελληνισμού της Αλβανίας, ο οποίος θα ξοδέψει πολύχρονες ενέργειες για να αποβάλλει τον τύπο αυτό ηγεσιών. Η διογκωμένη όμως κάθε φορά ψήφο διαμαρτυρίας του Ελληνισμού, ναι μεν έβγαλε στο περιθώριο την ηγεσία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ –ΚΕΑΔ, ταυτόχρονα άνοιξε το δρόμο στα αλβανικά κόμματα να διοικούν τον Ελληνισμό με διπλό τρόπο. Και μέσω των Ελλήνων εκπροσώπων τους και, έμμεσα, μέσω των εκπροσώπων στην ηγεσία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ-ΚΕΑΔ που αλβανικά κόμματα επέλεγαν και προωθούσαν. Με αποτέλεσμα την πλήρη απονεύρωση της κοινότητας της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας στην Αλβανία, ή του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού

Προσωπικά θα αποχωρήσω από τη θεσμική πολιτική στην ΕΕΜ αλλά θα είμαι συνεχώς παρόν με την σκληρή επικριτική μου στάση και για την συντήρηση της οικογένειας μου θα ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία και την ακαδημαϊκή σταδιοδρομία.

Όλες οι αναρτήσεις για τον Παναγιώτη Μπάρκα στο apenadi.blogspot