Εγώ ξύπνησα πρωί - πρωί και λέω να σας πειράξω. Να σας θυμίσω τι προσπαθούμε να ξεχάσουμε, όχι για τη θλίψη της απώλειας, αλλά για την όψη μας στον καθρέφτη της ιστορίας.
Να δούμε, αν βάλαμε μυαλό. Και είναι καλό για μας, να μάθουμε την ιστορία μας, για να μπορούμε να βελτιωθούμε και κακό για όσους θέλουν να μη ξέρουμε, γιατί έχουν καταφέρει να μη ξέρουμε.
Σαν σήμερα, αλώθηκε η Κωνσταντινούπολη, πέθανε ο τελευταίος Ρωμαίος Αυτοκράτορας, Καίσαρας, ο τελευταίος Έλληνας Βασιλιάς και ήταν η ημέρα σταθμός για το νέο ελληνικό έθνος.
Η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αυτή που η δυτικοί αρέσκονται να τη λένε, μετά το θάνατό της, υποτιμητικά, "Βυζάντιο", στην πράξη η μεσαιωνική Ελλάδα, ή η Ελληνική Αυτοκρατορία του Μεσαίωνα, έληξε επισήμως. Οι Έλληνες υποδουλώθηκαν για πρώτη φορά πραγματικά.
Η προηγούμενη κατάκτηση, από τους Ρωμαίους δεν ήταν υποδούλωση. Αντίθετα σχεδόν εμείς υποδουλώσαμε, εν τέλει τους Λατίνους, πολιτισμικά.
Το Βυζάντιο και η Κωνσταντινούπολη, στη σημερινή συνείδηση, έχει ελάχιστους φίλους.
Ποιοι το μισούν;
Οι δυτικοί βλέπουν χαιρέκακα την πτώσης, ειδικά οι Γερμανοί, καθώς ήθελαν να καρπωθούν τη Ρωμαϊκή νομιμοποίηση και να δουν επιτέλους τους εαυτούς τους στο κλαμπ των πολιτισμένων χωρών. Το 962 ιδρύθηκε, με τη στέψη από τον πάπα, η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους. Από τον τίτλο της, μόνο το γερμανικό έθνος είναι ιστορικά αληθές. Το "Αγία" το "Ρωμαϊκή" και το "Αυτοκρατορία" είναι ψέματα. Ο μέγας Κάρολος, Καρλομάγνος, ονομάστηκε από τον πάπα Kaiser (Κάιζερ), δηλαδή Καίσαρας, ενώ την εποχή εκείνη ήταν υποδεέστερος και πολιτικά και στρατιωτικά του πραγματικού Καίσαρα, δηλαδή της Αυτοκράτειρας Ειρήνης. Σήμερα, οι Γερμανοί διατείνονται είναι λαός που πρωτοστατεί στην ισότητα των δύο φύλων, όμως η στέψη ήταν δίκαια, και Ρωμαίος Αυτοκράτορας ήταν ο Καρλομάγνος γιατί δεν ήταν γυναίκα. Πρωτεύουσα της "Αυτοκρατορίας" ήταν το Άαχεν. Το ξέρετε; Ούτε εγώ. Αυτή είναι η εξήγηση γιατί ο πρώτος Έλληνας Βασιλιάς, μετά την επανάσταση δεν ήταν Έλληνας και όλως τυχαίος, Γερμανός. Από τότε στο σχολείο μαθαίνουμε πολλά για την αρχαία ελληνική ιστορία, κυρίως 300 χρόνων, από τους Μηδικούς πολέμους μέχρι το Μέγα Αλέξανδρο και μετά σιωπή. Τα υπόλοιπα πρέπει να τα ξεχάσουμε, γιατί δεν πρέπει να ξέρουμε. Και οι δυτικοί άλλωστε τα ξεχνούν και προσπαθούν να τα ξεχάσουμε. Απλά πρέπει που και που να αναρωτιόμαστε: Μα είμαστε πράγματι Ευρωπαίοι ή τίποτα Ανατολίτες; Και γενικά να αναρωτιόμαστε αν ανήκουμε στη δύση, ενώ η δύση μας ανήκει (πολιτισμικά πάντα). Επίσης, η επανάσταση ονομάστηκε από τους ξένους και εμείς αποδεχθήκαμε τον όρο "παλιγγενεσία"! δηλαδή αποδεχτήκαμε ότι το Ελληνικό έθνος είχε εκλείψει και ξαναγεννήθηκε από τους Δυτικούς!
Οι Ρώσοι, δεν μας μισούν ακριβώς,αλλά δεν σκέφτονται ότι πλέον είμαστε εμείς οι Ρωμιοί. Έχουμε ξεπέσει σαν υπάρξεις. Ενδεχομένως οι Βούλγαροι, που είναι και Σλάβοι θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν την παλιά Ρώμη στα Βαλκάνια και φυσικά οι ίδιοι. Όλοι οι Ρωσοτουρκικοί πόλεμοι έγιναν προκειμένου οι ίδιοι ή οι Βούλγαροι να ξαναφτιάξουν τη Ρώμη με πρωτεύουσα την Πόλη. Στην Οδησσό η Μεγάλη Αικατερίνη είχε βάλει έναν χρυσό σταυρό, που θα τον έβαζε στην Αγία Σοφία, μόλις έπαιρνε την Πόλη. Το γιο της τον ονόμασε Κωνσταντίνο, αλλά δεν. Φυσικά, ο βασιλιάς ονομαζόταν Τσάρος (πάλι Καίσαρας), αλλά έχουν κάποια νομιμοποίηση αφού πήραν γυναίκες, οι πρόγονοί τους, Βυζαντινές πριγκίπισσες και μάλιστα πορφυρογέννητες. Και μη ξεχνάμε ότι και της Βουλγαρίας ο βασιλιάς ονομαζόταν Τσάρος. Αμ πως;
Γενικά, από τα Βαλκάνια, ο κάθε ένας ότι θέλει λέει, παίρνει, γράφει από την Αυτοκρατορία. Οι Αλβανία τη σημαία, οι Ρουμανία το όνομα, αφού η αυτοκρατορία λεγόταν Ρωμαϊκή και η χώρα Ρωμανία, οι Βούλγαροι διεκδικούν την εκκλησιαστική παράδοση και εμείς λεγόμαστε Ρωμιοί και η ρωμιοσύνη σημαίνει περίπου Ελληνισμός. Όλα αυτά τα κάνουμε εδώ στα Βαλκάνια, βγάζουν οι Γερμανοί σπυριά και μας φαίνεται περίεργο γιατί κάθε τρεις και λίγο μας βομβαρδίζουν ανηλεώς και κυρίως γιατί τέτοιος έρωτας με τους Τούρκους! Γιατί, όσο εμείς χρησιμοποιούμε το δικέφαλο αετό, τη λέξη Ρωμιός, Ρωμανία ... ξυπνάμε την αλήθεια από τη λήθη. Ότι πολύ πρόσφατα οι Γερμανοί έπαψαν να είναι οι Βάρβαροι και να διεκδικούν την Ευρώπης ως κεντρικός πολιτισμός!
Οι Έλληνες; Τι κάνουν οι Έλληνες; Αγαπούν τη Ρωμιοσύνη; Λίγο μπέρδεμα.
Οι Έλληνες αισθάνονται τύψεις, γιατί την πρόδωσαν. Η κερκόποτρα είναι μύθος, για να υπενθυμίζει την πραγματική προδοσία. Αισθάνονται ντροπή και θλίψη. Και για την ήττα και για την απώλεια. Η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αυτό που λένε στη Δύση Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ήταν περίπου η μεσαιωνική Ελλάδα. Τώρα σκυλεύεται πανταχόθεν και οι Έλληνες δεν μπορούν να υπερασπιστούν την τιμή της, γιατί την πρόδωσαν.
Οι Έλληνες χτίζουν την εθνική τους υπερηφάνεια σε μια ιστορία που έγινε πάνω από 2000 χρόνια πριν. Τα υπόλοιπα να δώσαμε στη λήθη. Στην, κατά τη μυθολογία αδελφή του θανάτου και στην ετυμολογία, στο αντίθετο της αλήθειας. (α-λήθη).
Δεν θα απαντήσω στο γιατί έπεσε η Πόλη και η Αυτοκρατορία. Εξάλλου, όλες οι Αυτοκρατορίες πέφτουν κάποια στιγμή. Η Ρωμαϊκή εξάλλου, είναι η μακροβιότερη και επομένως θα έπρεπε να συζητήσουμε το γιατί κράτησε τόσο πολύ. Θα απαντήσω στο πως έπεσε με συντομία.
Η Αυτοκρατορία ήταν κοσμικό κράτος, είχε δηλαδή την εξουσία ο Αυτοκράτορας, αν και ήταν ο εκπρόσωπος του θεού, αλλά κατά βάση ήταν κοσμική εξουσία.
Βρισκόταν στο μέσω (με εξαίρεση τους Σλάβους στα βόρια της) θρησκευτικών εξουσιών. Ανατολικά και Νότια το Ισλάμ, Τούρκοι και Άραβες που εφάρμοζαν τη σαρία. ενώ δυτικά βρισκόταν τα τότε αδύναμα βασίλεια της Ευρώπης με την απόλυτη θρησκευτική εξουσία του πάπα, την ιερά εξέταση κλπ.
Για 300 χρόνια στην Αυτοκρατορία επικρατούσε ο εξής εμφύλιος: Σε ποιους από τους δύο βαρβάρους θα υποταχθούμε. Στους καθολικούς ή στους μουσουλμάνους; Η ιδέα του πάμε πόλεμο δεν υπήρχε. Εξάλλου ο πόλεμος έχει αίματα, σκοτωμούς κούραση και όλα αυτά τα κακά.
Τη δεύτερη μεγαλύτερη και σπουδαιότερη πόλη της Αυτοκρατορίας, τη Θεσσαλονίκη, την παρέδωσε ο Αυτοκράτορας στους Βενετούς, αφού ήταν αδύνατον να την υπερασπιστεί. Από αυτούς την πήραν οι Τούρκοι με πολιορκία το 1430. Τα Γιάννενα παραδόθηκαν αμαχητί για να μην έχουν την τύχη της Θεσσαλονίκης.
Οι μόνες μάχες που έκαναν οι Έλληνες, ήταν οι μεταξύ τους για να επιλέξουν σε ποιον θα υποδουλωθούν.
Η πλειοψηφία του πληθυσμού της Αυτοκρατορίας ήταν αγρότες. Δανειζόμενος φράσεις από δύο ποιητές, που εκτιμώ, θα πω ότι, οι αγρότες, το αιώνιο αυτό βόδι, περίμεναν τους βαρβάρους, γιατί οι άνθρωποι αυτοί ήταν μια κάποια λύσις.
Οι μοναχοί έπρεπε να λύσουν, την εποχή εκείνη, ένα μείζον ζήτημα! Τι φύλο έχουν οι άγγελοι; Έχουν τσουτσούνι; Πως κατουράνε;
Ο εμφύλιος αυτός έληξε την παραμονή της Άλωσης.
Η Αγία Σοφία ήταν κλειστή, αφού είχε κάνει λειτουργία μαζί με καρδινάλιους του πάπα και ήταν "μιασμένη". Άνοιξε μόνο την παραμονή της Άλωσης για τελευταία φορά. Οι Έλληνες επιτέλους ομονόησαν, αλλά ήταν αργά.
Ο Γεννάδιος Σχολάριος, θρησεκυτικός ηγέτης των ανθενοτικών, δηλαδή κατά της άρσης του σχίσματος ανάμεσα σε ορθοδοξία και καθολικισμό, μέχρι και πριν την πτώση της Πόλης είχε κλειστεί στο κελί του, ως μοναχός, είχε αφορίσει τον Αυτοκράτορα και είχε θυροκολλήσει στην πόρτα του κελιού το εξής; «Άθλιοι Ρωμαίοι, εις τι επλανήθητε και απεμακρύνατε εκ της ελπίδος του Θεού και ηλπίσατε εις την δύναμιν των Φράγκων και συν τη πόλει εν ή μέλλει φθαρήναι, εσχάσατε και την ευσέβεια σας; Ίλεός μοι Κύριε!...", όπου Ρωμαίους φυσικά αποκαλεί τους Ρωμιούς, δηλαδή τους Έλληνες και όχι τους δυτικούς. Αυτοί τότε λεγόταν απλά Φράγκοι.Μετά την άλωση ο Γεννάδιος πωλήθηκε ως δούλος στη Θράκη και αφού ο Μωάμεθ έβαλε και τον βρήκαν τον έστεψε Πατριάρχη.
Πολιτικός αρχηγός των ανθενωτικών ήταν ο Λουκάς Νοταράς. Σε αυτόν αποδίδεται η φράση "Κρειττότερον εστίν ειδέναι εν τη μέση τη πόλει φακίολον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν Λατινικήν" Ο αυτοκράτορας, προκειμένου να συμφιλιώσει τους Ρωμιούς τον διόρισε Μεγάλο Δούκα. Κατά την πολιορκία υπεσπίστηκε γενναία την πόλη, χάνοντας μάλιστα δύο γιους.
Μετά την άλωση συμφιλιώθηκε αμέσως με τον Μωάμεθ, στον οποίο απένειμε επινίκιες τιμές, αλλά την επόμενη, ο Μωάμεθ τον αποκεφάλισε, αφού ο Νοταράς αρνήθηκε να του δώσει τον μικρό του γιο, 14 ετών ως γιουσουφάκι στο χαρέμι του. Ο Νοταράς απλά ζήτησε ως τελευταία επιθυμία, να αποκεφαλιστεί πρώτα το παιδάκι, για να δει ότι δεν πρόκειται να ατιμαστεί μετά το θάνατό του.
Ο Αυτοκράτορας, οπαδός της ένωσης των δύο εκκλησιών σκοτώθηκε στη μάχη την ημέρα της Άλωσης και φυσικά δεν αγιοποιήθηκε, από τον νέο Πατριάρχη, Γενάδιο Σχολάριο.
Ακόμη και σήμερα, τα μοναστήρια και απόλυτα προσηλωμένη στον κλήρο, είναι πολέμιοι των τότε ενωτικών. Δεν λένε ούτε εκείνοι όμως τις πράξεις του Γεννάδιου, του Νοταρά και κυρίως τις πράξεις του τελευταίου Αυτοκράτορα των Ρωμαίων. Να επισημάνω ότι τις Οικουμενικές Συνόδους μόνο ο Αυτοκράτορας τις συγκαλούσε και η ανυπακοή στον Αυτοκράτορα ήταν προφανής αίρεση.
Εμείς, οι σύγχρονοι Έλληνες αρνούμαστε αυτήν την ιστορία γιατί στη συνείδησή μας είμαστε ο Γεννάδιος και όχι ο Κωνσταντίνος. Προκαλούμε στον εαυτό μας μια ηθελημένη σύγχυση ως σύνολο. Πως να δικαιολογήσουμε τους εαυτούς μας; Την εκκλησία, τον Πατριάρχη; Ίσως γιατί ακόμη μας επηρεάζουν. Γιατί θεωρούμε την εκκλησία στυλοβάτη του έθνους, Αλλιώς θα έπρεπε στη συνολική συνείδηση να έχουμε πρόβλημα για το γεγονός ότι δεν είμαστε απόγονοι του Λεωνίδα, αλλά του Εφιάλτη, είμαστε απόγονοι του Ιούδα και όχι του Ιησού, του Κάιν και όχι του Αβελ, του Άνυτου και όχι του Σωκράτη.
Παραθέτω την ομιλία του τελευταίου Αυτοκράτορα της Ρώμης, αγαπητοί Ρωμιοί και σας προτρέπω να τη διαβάσετε, στη γλώσσα της εποχής, δίχως να αισθανθείτε μαζόχες.
Μαζόχες θα είστε αν δεν τη διαβάστε και αν γενικά δεν θέλετε να μάθετε την αλήθεια. Γιατί πρέπει να ξέρετε πως η ιστορία μας είναι πολύ σπουδαία και λαμπρή και δεν έχει καμία ανάγκη από καλλωπισμό ή απόκρυψη.
Ο λόγος αυτός γράφτηκε για την υπεράσπιση της Πόλης και σας ανήκει αυτή η γνώση. Είναι ο λόγος του τελευταίου Ρωμαίου αυτοκράτορα, του τελευταίου Έλληνα Βασιλιά και μάλιστα από τη Λακωνία.
Την Πόλη υπερασπίστηκαν 4.937 Ρωμιοί στρατιώτες και περίπου 2000 ξένοι, ενώ την πολιόρκησαν περίπου 150 χιλιάδες, πολλοί εκ των οποίων ήταν Ρωμιοί.
"Ὑμεῖς μέν, εὐγενέστατοι ἄρχοντες καὶ ἐκλαμπρότατοι δήμαρχοι καὶ στρατηγοὶ καὶ γενναιότατοι στρατιῶται καὶ πᾶς ὁ πιστὸς καὶ τίμιος λαός, καλῶς οἴδατε ὅτι ἔφθασεν ἡ ὥρα καὶ ὁ ἐχθρὸς τῆς πίστεως ἡμῶν βούλεται ἵνα μετὰ πάσης τέχνης καὶ μηχανῆς ἰσχυροτέρως στενοχωρήσῃ ἡμᾶς καὶ πόλεμον σφοδρὸν μετὰ συμπλοκῆς μεγάλης καὶ συρρήξεως ἐκ τῆς χέρσου καὶ θαλάσσης δώσῃ ἡμῖν μετὰ πάσης δυνάμεως, ἵνα, εἰ δυνατόν, ὡς ὄφις τὸν ἱὸν ἐκχύσῃ καὶ ὡς λέων ἀνήμερος καταπίῃ ἡμᾶς. Διὰ τοῦτο λέγω καὶ παρακαλῶ ὑμᾶς ἵνα στῆτε ἀνδρείως καὶ μετὰ γενναίας ψυχῆς, ὡς πάντοτε ἕως τοῦ νῦν ἐποιήσατε, κατὰ τῶν ἐχθρῶν τῆς πίστεως ἡμῶν. Παραδίδωμι δὲ ὑμῖν τὴν ἐκλαμπροτάτην καὶ περίφημον ταύτην πόλιν καὶ πατρίδα ἡμῶν καὶ βασιλεύουσαν τῶν πόλεων. Καλῶς οὖν οἴδατε, ἀδελφοί, ὅτι διὰ τέσσερα τινὰ ὀφείλεται κοινῶς ἐσμεν πάντες ἵνα προτιμήσωμεν ἀποθανεῖν μᾶλλον ἢ ζῆν, πρῶτον μὲν ὑπὲρ τῆς πίστεως ἡμῶν καὶ εὐσεβείας, δεύτερον δὲ ὑπὲρ πατρίδος, τρίτον ὑπὲρ τοῦ βασιλέως ὡς Χριστοῦ Κυρίου, καὶ τέταρτον ὑπὲρ συγγενῶν καὶ φίλων. Λοιπόν, ἀδελφοί, ἐὰν χρεῶσται ἐσμεν ὑπὲρ ἑνὸς ἐκ τῶν τεσσάρων ἀγωνίζεσθαι ἕως θανάτου πολλῷ μᾶλλον ὑπὲρ πάντων ἡμεῖς, ὡς βλέπετε προφανῶς, καὶ ἐκ πάντων μέλλομεν ζημιωθῆναι.
Ἐὰν διὰ τὰ ἐμὰ πλημμελήματα παραχωρήσῃ ὁ Θεὸς τὴν νίκην τοῖς ἀσεβέσιν, ὑπὲρ τῆς πίστεως ἡμῶν τῆς ἁγίας, ἣν Χριστὸς ἐν τῷ οἰκείῳ αἵματι ἡμῖν ἐδωρήσατο, κινδυνεύομεν, ὃ ἐστι κεφάλαιον πάντων. Καὶ ἐὰν τὸν κόσμον ὄλον κερδίσῃ τις καὶ τὴν ψυχὴν ζημιωθῇ, τί τὸ ὄφελος; Δεύτερον πατρίδα περίφημον τοιούτως ὑστερούμεθα καὶ τὴν ἐλευθερίαν ἡμῶν. Τρίτον βασιλείαν τήν ποτε μὲν περιφανῆ, νῦν δὲ τεταπεινωμένην καὶ ἐξουθενωμένην ἀπωλέσαμεν, καὶ ὑπὸ τοῦ τυράννου καὶ ἀσεβοῦς ἄρχεται. Τέταρτον δὲ καὶ φιλτάτων τέκνων καὶ συμβίων καὶ συγγενῶν ὑστερούμεθα. Αὐτὸς δὲ ὁ ἀλιτήριος ὁ ἀμηρᾶς πεντήκοντα καὶ ἑπτὰ ἡμέρας ἄγει σήμερον ἀφ᾿ οὗ ἡμᾶς ἐλθὼν ἀπέκλεισεν καὶ μετὰ πάσης μηχανῆς καὶ ἰσχύος καθ᾿ ἡμέραν τὲ καὶ νύκτα οὐκ ἐπαύσατο πολιορκὼν ἡμᾶς καὶ χάριτι τοῦ παντεπόπτου Χριστοῦ Κυρίου ἡμῶν ἐκ τῶν τειχῶν μετὰ αἰσχύνης ἄχρι τοῦ νῦν πολλάκις κακῶς ἀπεπέμφθη. Τὰ νῦν δὲ πάλιν, ἀδελφοί, μὴ δειλιάσητε, ἐὰν καὶ τοῖχος μακρόθεν ὀλίγον ἐκ τῶν κρότων καὶ τῶν πτωμάτων τῶν ἑλεπόλεων ἔπεσε, διότι, ὡς ὑμεῖς θεωρεῖτε, κατὰ τὸ δυνατὸν ἐδιορθώσαμεν πάλιν αὐτό. Ἡμεῖς πάσαν τὴν ἐλπίδα εἰς τὴν ἄμαχον δόξαν τοῦ Θεοῦ ἀνεθέμεθα, οὗτοι ἐν ἅρμασι καὶ οὗτοι ἐν ἵπποις καὶ δυνάμει καὶ πλήθει, ἡμεῖς δὲ ἐν ὀνόματι Κυρίου τοῦ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν πεποίθαμεν, δεύτερον δὲ καὶ ἐν ταῖς ἡμετέραις χερσὶ καὶ ῥωμαλαιότητι, ἣν ἐδωρήσατο ἡμῖν ἡ θεία δύναμις. Γνωρίζω δὲ ὅτι αὕτη ἡ μυριαρίθμητος ἀγέλη τῶν ἀσεβῶν, καθῶς ἡ αὐτῶν συνήθεια, ἐλεύσονται καθ᾿ ἡμῶν μετὰ βαναύσου καὶ ἐπηρμένης ὀφρύος καὶ θάρσους πολλοῦ καὶ βίας, ἵνα διὰ τὴν ὀλιγότητα ἡμῶν θλίψωσι καὶ ἐκ τοῦ κόπου στενοχωρήσωσι, καὶ μετὰ φωνῶν μεγάλων καὶ ἀλαλαγμῶν ἀναριθμήτων, ἵνα ἡμᾶς φοβήσωσι. Τὰς τοιαύτας αὐτῶν φλυαρίας καλῶς οἴδατε, καὶ οὐ χρὴ λέγειν περὶ τούτων. Καὶ ὥρα ὀλίγοι τοιαῦτα ποιήσωσι, καὶ ἀναριθμήτους πέτρας καὶ ἕτερα βέλη καὶ ἐλεβολίσκους, ὡσεὶ ἄμμον θαλασσῶν ἄνωθεν ἡμῶν πτήσουσι, δι᾿ ὧν, ἐλπίζω γάρ, οὐ βλάψωσι, διότι ὑμᾶς θεωρῶ καὶ λίαν ἀγάλλομαι καὶ τοιαύταις ἐλπίσι τὸν λογισμὸν τρέφομαι, ὅτι εἰ καὶ ὀλίγοι πάνυ ἐσμέν, ἀλλὰ πάντες ἐπιδέξιοι καὶ ἐπιτήδειοι ῥωμαλέοι τὲ καὶ ἰσχυροὶ καὶ μεγαλήτορες καὶ καλῶς προπαρασκευασμένοι ὑπάρχετε. Ταῖς ἀσπίσιν ὑμῶν καλῶς τὴν κεφαλὴν σκέπεσθε ἐπὶ τῇ συμπλοκῇ καὶ συρρήξει. Ἡ δεξιὰ ὑμῶν ἣ τὴν ρομφαίαν ἔχουσα μακρὰν ἔστω πάντοτε. Αἱ περικεφαλαῖαι ὑμῶν καὶ οἱ θώρακες καὶ οἱ σιδηροὶ ἱματισμοὶ λίαν εἰσὶν ἱκανοὶ ἅμα καὶ τοῖς λοιποῖς ὅπλοις, καὶ ἐν τῇ συμπλοκῇ ἔσονται πάνυ ὠφέλιμα, ἃ οἱ ἐναντίοι οὐ χρῶνται, ἀλλ᾿ οὔτε κέκτηνται.
Καὶ ὑμεῖς ἔσωθεν τῶν τειχῶν ὑπάρχετε σκεπόμενοι, οἱ δὲ ἀσκεπεῖς μετὰ κόπου ἔρχονται. Διό, ὢ συστρατιῶται γίγνεσθε ἕτοιμοι καὶ στερεοὶ καὶ μεγαλόψυχοι διὰ τοὺς οἰκτιρμοὺς τοῦ Θεοῦ. Μιμηθῆτε τούς ποτε τῶν Καρχηδονίων ὀλίγους ἐλέφαντας, πῶς τοσούτον πλῆθος ἵππων Ῥωμαίων τῇ φωνῇ καὶ θέα ἐδίωξαν, καὶ ἐὰν ζῷον ἄλογον ἐδίωξε πόσον μᾶλλον ἡμεῖς ἡ τῶν ζῴων καὶ ἀλόγων ὑπάρχοντες κύριοι, καὶ οἱ καθ᾿ ἡμῶν ἐρχόμενοι ἵνα παράταξιν μεθ᾿ ἡμῶν ποιήσωσιν ὡς ζῶα ἄλογα καὶ χείρονές εἰσιν. Οἱ πέλται ὑμῶν καὶ ῥομφαῖοι καὶ τὰ τόξα καὶ ἀκόντια πρὸς αὐτοὺς πεμπέτωσαν παρ᾿ ἡμῶν. Καὶ οὕτως λογίσθητε ὡς ἐπὶ ἀγρίων χοίρων καὶ πληθὺν κυνήγιον, ἵνα γνώσωσιν οἱ ἀσεβεῖς ὅτι οὐ μετὰ ἀλόγων ζῴων ὡς αὐτοί, παράταξιν ἔχουσιν, ἀλλὰ μετὰ κυρίων καὶ αὐθεντῶν αὐτῶν καὶ ἀπογόνων Ἑλλήνων καὶ Ῥωμαίων. Οἴδατε καλῶς ὅτι ὁ δυσσεβὴς αὐτὸς ὁ ἀμηρᾶς καὶ ἐχθρὸς τῆς ἁγίας ἠμῶν πίστεως χωρὶς εὔλογον αἰτίας τινὸς τὴν ἀγάπην ἣν εἴχομεν ἔλυσεν, καὶ τοὺς ὅρκους αὐτοῦ τοὺς πολλοὺς ἠθέτησεν ἀντ᾿ οὐδενὸς λογιζόμενος καὶ ἐλθῶν αἰφνιδίως φρούριον ἐποίησεν ἐπὶ τὸ στενὸν τοῦ Ἀσωμάτου, ἵνα καθ᾿ ἑκάστην ἡμέραν δύνηται βλάπτειν ἡμᾶς. Τοὺς ἀγροὺς ἡμῶν καὶ κήπους καὶ παραδείσους καὶ οἴκους πυριαλώτους ἐποίησε, τοὺς ἀδελφοὺς ἡμῶν τοὺς Χριστιανοὺς ὅσους εὗρεν, ἐθανάτωσε καὶ ἠχμαλώτευσε, τὴν φιλίαν ἡμῶν ἔλυσεν. Τοὺς δὲ τοῦ Γαλατά, ἐφιλίωσε, καὶ αὐτοὶ χαίρονται, μὴ εἰδότες καὶ αὐτοὶ οἱ ταλαίπωροι τὸν τοῦ γεωργοῦ παιδὸς μύθον, τοῦ ἐψήνοντος τοὺς κοχλίας καὶ εἰπόντος. Ὢ ἀνόητα ζῶα, καὶ τὰ ἑξῆς.
Ἐλθὼν οὖν ἀδελφοί, ἡμᾶς ἀπέκλεισε, καὶ καθ᾿ ἑκάστην τὸ ἀχανὲς αὐτοῦ στόμα χάσκων, πῶς εὓρη καιρὸν ἐπιτήδειον ἵνα καταπίῃ ἡμᾶς καὶ τὴν πόλιν ταύτην, ἣν ἀνήγειρεν ὁ τρισμακάριστος ἐκεῖνος καὶ τῇ πανάγνῳ δεσποίνῃ ἡμῶν θεοτόκῳ καὶ ἀειπαρθένω Μαρία ἀφιέρωσεν καὶ ἐχαρίσατο τοῦ κυρίαν εἶναι καὶ βοηθὸν καὶ σκέπην τῇ ἡμετέρᾳ πατρίδι καὶ καταφύγιον τῶν Χριστιανῶν, ἐλπίδα καὶ χαρὰν πάντων τῶν Ἑλλήνων τὸ καύχημα πάσι τοῖς ὦσιν ὑπὸ τὴν τοῦ ἡλίου ἀνατολήν. Καὶ οὗτος ὁ ἀσεβέστατος τήν ποτε περιφανῆ καὶ ὀμφακλίζουσαν ὡς ῥόδον τοῦ ἀγροῦ βούλεται ποιῆσαι ὑπ᾿ αὐτόν. Ἣ ἐδούλωσε σχεδόν, δύναμαι εἰπεῖν, πάσαν τὴν ὑφ᾿ ἥλιον καὶ ὑπέταξεν ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτῆς Πόντον καὶ Ἀρμενίαν, Περσίαν καὶ Παμφλαγονίαν, Ἀμαζόνας καὶ Καππαδοκίαν, Γαλατίαν καὶ Μηδίαν Κολχοὺς καὶ Ἴβηρας, Βοσποριανοὺς καὶ Ἀλβάνους Συρίαν καὶ Κιλικίαν καὶ Μεσοποταμίαν, Φοινίκην, Βακτριανοὺς καὶ Σκύθας, Μακεδονίαν καὶ Θετταλίαν, Ἑλλάδα, Βοιωτία, Λοκροὺς καὶ Αἰτωλούς, Ἀκαρνανίαν, Ἀχαΐαν καὶ Πελοπόννησον, Ἤπειρον καὶ τὸ Ἰλλυρικὸν Λύχνιτας κατὰ τὸ Ἀνδριατικόν, Ἰταλίαν, Τουσκίνους, Κέλτους καὶ Κελτογαλάτας, Ἰβηρίαν τὲ καὶ ἕως τῶν Γαδείρων, Λιβύαν καὶ Μαυρητανίαν καὶ Μαυρουσίαν, Αἰθιοπίαν, Βελέδας, Σκούδην, Νουμιδίαν καὶ Ἀφρικὴν καὶ Αἴγυπτον αὐτὸς τὰ νῦν βούλεται δουλῶσαι καὶ τὴν κυριεύουσαν τῶν πόλεων, ζυγῶ ὑποβαλεῖν καὶ δουλεία καὶ τὰς ἁγίας ἐκκλησίας ἡμῶν, ἔνθα ἐπροσκυνεῖτο ἡ Ἁγία Τριὰς καὶ ἐδοξολογεῖτο τὸ πανάγιον, καὶ ὅπου οἱ ἄγγελοι ἠκούοντο ὑμνεῖν τὸ θεῖον καὶ τὴν ἔνσαρκον τοῦ Θεοῦ Λόγου οἰκονομίαν, βούλεται ποιῆσαι προσκύνημα τῆς αὐτοῦ βλασφημίας καὶ τοῦ φληναφοῦ ψευδοπροφήτου Μωάμεθ, καὶ κατοικητήριον ἀλόγων καὶ καμήλων. Λοιπὸν ἀδελφοὶ καὶ συστρατιῶται, κατὰ νοῦν ἐνθυμηθῆτε ἵνα τὸ μνημόσυνον ὑμῶν καὶ ἡ μνήμη καὶ ἡ φήμη καὶ ἡ ἐλευθερία αἰωνίως γενήσηται."
Λάζαρος Κώτσιας
29 Μαΐου 2020
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών