Βορειοηπειρώτες στον πόλεμο του 1940
Ημέρα μνήμης για τους Έλληνες της Ελλάδας και τους απανταχού Έλληνες! Δυο φορές για εμάς τους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου, και της Αλβανίας γενικότερα!
Δυο φορές καθώς συμμετείχαμε μεν στις γραμμές του ελληνικού στρατού με 438 παιδιά από τις περιοχές μας, τα οποία βρίσκονταν στην Ελλάδα. Είχαν ενταχθεί σε ξεχωριστό λόχο, υπό την 5η Μεραρχία της Κρήτης, αλλά που διεξάγονταν ο πόλεμος; Στα χωριά μας, στις περιοχές μας!
Οι Ιταλοί δεν είχαν τολμήσει να μπούνε στα χωριά μας, εκτός αν για εγκλήματα. Οι Έλληνες όμως, τα αδέρφια μας, μπήκαν σε κάθε χωριό, σε κάθε σπίτι, σαν στο σπίτι τους. Εκτός του ότι όλος ο Βορειοηπειρωτικός ελληνισμός βρέθηκε δίπλα τους με τρόφιμα, με ρουχισμό, με την μεταφορά πολεμοφοδίων και ότι αναγκαίο για τις μάχες, όπως και για την ανάρρωση των πληγωμένων που επέστρεφαν από το μέτωπο. Υπάρχει Έλληνας Φαντάρος να μη έχει αναφερθεί και μνημονεύσει την βοήθειά μας και την φιλοξενία μας; Κανένας!
Και τέλος εάν αυτός ο πόλεμος δεν διεξάγονταν στις περιοχές μας, όπως αναφέρθηκα πιο πάνω, θα είχε αυτή την έκβαση; Ας αναρωτηθούν οι σημερινοί «ταγοί» της Ελλάδας, καθώς διαχρονικά δεν είχαν νοιαστεί ούτε για την εύρεση των τάφων των παιδιών τους. Ευτυχώς στα χωριά μας, υπό την δαμόκλειο σπάθη μεν, τιμούσαμε τους πεσόντες, κάτι αδύνατον για όσους στα βουνά και τα λαγκάδια, καθώς αλίμονο από το καθεστώς της δικτατορίας!
Περί της Φιλοξενίας και της συμπαράστασής μας τι ανέφεραν στις αναμνήσεις τους π.χ. ο Δημήτρης Μαστέλλος από το Ξυλόκαστρο Κορινθίας και ο Κώστας, οι οποίοι βρήκαν καταφύγιο στο σπίτι της Αμαλίας Ζιώγκα στους Βουλιαράτες, όντας και οι δυο πληγωμένοι;
Μόλις μας είδε η κυρα-Αμαλία, συγκινημένη γονάτισε, έσκυψε το αρχοντικό της μαντηλοφορεμένο κεφάλι και φίλησε τα πόδια μας. “Μα τι κάνετε”, είπαμε και οι δυο μ’ ένα στόμα. “Είχα ορκιστεί να φιλήσω τα πόδια των ελευθερωτών μας. Τα πόδια των πρώτων Ελλήνων στρατιωτών που θα έφθαναν στο χωριό μας, στο σπιτικό μας ελευθερωτές”, μας είπε. Τα μάτια της έσταζαν δάκρυα…». Υπάρχει πιο πατρική, πιο πατριωτική και πιο ευγενική συμπεριφορά; Όχι, καθώς οι θυσίες μας είναι συστατικό των γονίδιών μας.
Αναφέρθηκα στα όσα παραπάνω για να θυμίσω στους σημερινούς «ταγούς» της Ελλάδας ότι η συμπεριφορά τους, όχι μόνο στους ανασφάλιστους υπερήλικες, γενικότερα έναντι των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου, δεν απέχει πολύ από το να θεωρείται εγκληματική. Δεν είναι δυνατόν στην Αλβανία να ήμαστε αναγνωρισμένοι ως Έλληνες, ενώ στην Ελλάδα να μας θεωρούν Αλβανούς. Εκεί που έπρεπε να καθίσουν σταυροπόδι και να λύσουν κάθε πρόβλημά μας με τους Αλβανούς, δεν θέλουν να ξέρουν ούτε το τι τραβούν οι υπερήλικες στα χωριά μας.
Μήπως δεν έχουν γνώση για την συμμετοχή των προγόνων μας στον αγώνα του 1821;
Μήπως δεν έχουν γνώση για την πλειάδα των ευεργετών μας;
Μήπως δεν έχουν γνώση για το τί συνέβη με εμάς το 1912-1914;
Μήπως είναι δύσκολο να ευεργετήσουν και αυτοί την «μικρή τους αδερφή» τώρα που αντιμετωπίζει δυσκολίες;
Αν δεν θέλουν να μας αναγνωρίσουν την συμμετοχή και τις θυσίες των προγόνων μας σε όλες τις δύσκολες στιγμές που είχε βρεθεί το Έθνος, στην διάβα των αιώνων, μάλιστα όντας στην πλειοψηφία και Ευρωπαίοι πολίτες, πως αναμένουν να το πράξουν οι Αλβανοί, αν και πρέπει να διατηρήσουμε και να συμβάλουμε για καλές σχέσεις μεταξύ των και της Ελλάδας; Ας αναρωτηθούν λοιπόν γιατί με την απερισκεψία τους συμβάλλουν στον τελικό ξεριζωμό και αυτών που παραμένουν στις εστίες τους. Και γιατί γίνεται λόγος; Για την κατάργηση του νόμου Κατρούγκαλου για μας τους υπερήλικες και αυτούς που βγαίνουν σύνταξη, για τους υπερήλικες που παρέμειναν στα χωριά μας, για όποια προβλήματα αντιμετωπίζουν τα χωριά μας από παρακρατικούς κύκλους και για όποια επένδυση χρειάζεται στα χωριά μας για να μην τρέχουν στην Ελλάδα για το παραμικρό οι εναπομείναντες στα χωριά μας.
Διαβάστε ακόμη:
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών