Δυο σημαδιακές επετειακές μνήμες για την σημασία των οποίων ούτε αναρωτιόμαστε, ούτε προβληματιζόμαστε!
Στο πρώτο κάδρο απεικονίζονται οι σκιές των ιπποτών, με επικεφαλής τον Χατζημιχάλη Νταλιάνη Αργυροκαστρίτη, οι οποίοι μη έχοντας την συνδρομή των Κρητών, όπως τους διαβεβαίωνε η κυβέρνηση του Ναυπλίου, στις 17 του Μάη του 1828 οι 338, στο σύνολο των 600 ων Άνω Ηπειρωτών, έπεσαν μαχόμενοι ηρωικά εναντίων 8.000 Τούρκων, ώστε να εντάσσονταν και η Κρήτη στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος που αναμένονταν. Επειδή άθαφτοι, οπότε τα οστά τους ανεμοδέρνονταν Χειμώνα-Καλοκαίρι δίπλα στην φουρτουνιασμένη θάλασσα, κάθε χρόνο στις 17 του Μάη με τις πρώτες ηλιαχτίδες οι ψυχές τους εμφανίζονταν ως σκιές καβαλάρηδων που κατέβαιναν προς την θάλασσα, φαινόμενο που επαναλαμβάνονταν μέχρι το 1898, όπου η Κρήτη απελευθερώθηκε από τους
Τούρκους.
Στο δεύτερο κάδρο απεικονίζεται το άγαλμα της Βορείου Ηπείρου, φιλοτεχνημένο στην Αθήνα, με τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα. Ερωτώ: Τι είχε υπόψη του ο γλύπτης, ο οποίος το φιλοτέχνησε με τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα, και γιατί σήμερα βρίσκεται «φυλακισμένο» κάπου στις αποθήκες του Δημαρχείου της Αθήνας;
Δυο σημαδιακές επετειακές μνήμες που αποκρύπτουν την ιστορία των προγόνων μας, καθώς η επίσημη ιστορία δεν αναφέρεται, οπότε ούτε εμείς την διδαχτήκαμε. Για το ότι δεν αναρωτιόμαστε και δεν προβληματιζόμαστε δεν έχω υπόψη μου τους απλούς συμπατριώτες μας. Τους διανοούμενους έχω υπόψη μου, τους δασκάλους της ιστορίας, τους συγγραφείς μας, τους ποιητές και τους καλλιτέχνες μας! Ακόμα και εξαιρέσεις που ενώ κάτι αναφέρουν, δυστυχώς με καλλιτεχνικές πινελιές για το
θεαθήναι. Επίσης στην νέα γενιά που δεν προσπαθεί, ενώ διδάχτηκε και διαπαιδαγωγήθηκε στην Ελλάδα.
Καλώς διδαχτήκαμε, καλώς τιμήσαμε και καλώς συμμετείχαμε για την μάθηση και τον εμπλουτισμό της ιστορίας της Αλβανίας, καθώς σε αυτή την επικράτεια μας είχαν εκχωρήσει οι ισχυροί του γένους μας και οι πανίσχυροι των κρατών που μοίραζαν την υδρόγειο σε ζώνες επιρροής. Οπότε, εννοείται, αποδεχτήκαμε και την «εικασία», περί «κολίγων» ερχόμενων τον καιρό του Αλί πασά.
Το ίδιο για την ιστορία που γράφτηκε με το αίμα αυτών που συμμετείχαν στον αγώνα, για την εκδίωξη των κατακτητών του τελευταίου πολέμου, εννοείται εκτός αυτών που εγκλημάτησαν εναντίον των συμπατριωτών τους, επειδή είχαν αντίθετη άποψη. Αν και για αυτή την κατηγορία με την αντίθετη άποψη, την οποία το ίδιο πρέπει να τιμήσουμε, χρειάζεται μια παρένθεση καθώς τα αντανακλαστικά τους δεν είχαν εκτιμήσει σωστά τις δεσμεύσεις της «εκπροσώπησης» προηγούμενων γενεών, όπως το άρθρο του συντάγματος του 1843, περί αυτοχθόνων και ετεροχθόνων, κατηγορία που είχαν κατατάξει ως ετερόχθονες τους δικούς μας αγωνιστές του 1821. Ενώ αργότερα (το 1923) την συνθήκη της Λοζάνης, βάση της οποίας η αλλαγή συνόρων ήταν απαραβίαστος κανόνας.
Καλώς διδαχτήκαμε, καλώς τιμήσαμε και καλώς συμμετείχαμε για την μάθηση και τον εμπλουτισμό της ιστορίας της Αλβανίας, καθώς σε αυτή την επικράτεια μας είχαν εκχωρήσει οι ισχυροί του γένους μας και οι πανίσχυροι των κρατών που μοίραζαν την υδρόγειο σε ζώνες επιρροής. Οπότε, εννοείται, αποδεχτήκαμε και την «εικασία», περί «κολίγων» ερχόμενων τον καιρό του Αλί πασά.
Το ίδιο για την ιστορία που γράφτηκε με το αίμα αυτών που συμμετείχαν στον αγώνα, για την εκδίωξη των κατακτητών του τελευταίου πολέμου, εννοείται εκτός αυτών που εγκλημάτησαν εναντίον των συμπατριωτών τους, επειδή είχαν αντίθετη άποψη. Αν και για αυτή την κατηγορία με την αντίθετη άποψη, την οποία το ίδιο πρέπει να τιμήσουμε, χρειάζεται μια παρένθεση καθώς τα αντανακλαστικά τους δεν είχαν εκτιμήσει σωστά τις δεσμεύσεις της «εκπροσώπησης» προηγούμενων γενεών, όπως το άρθρο του συντάγματος του 1843, περί αυτοχθόνων και ετεροχθόνων, κατηγορία που είχαν κατατάξει ως ετερόχθονες τους δικούς μας αγωνιστές του 1821. Ενώ αργότερα (το 1923) την συνθήκη της Λοζάνης, βάση της οποίας η αλλαγή συνόρων ήταν απαραβίαστος κανόνας.
Αυτά για το χθες! Για το σήμερα, όμως, γιατί δεν αναρωτιόμαστε αν έχομε δικιά μας «ταυτότητα», δικιά μας ιστορία; Γιατί εμείς από την εσχατιά του ελληνισμού (σήμερα αναφέρεται ως Νότιος Αλβανία) μείναμε στην αναφορά περί Ακρόπολης των Αθηνών και περί ιστορίας των αρχαίων, ενώ δεν αναφερόμαστε για τις δικές μας ακροπόλεις, για τους δικούς μας αγωνιστές στην επανάσταση του 1821, για το τι συνέβη το 1912-14 και εν συνεχεία; Μήπως η ευθύνη είναι δικιά μας που πράγματι
καταντήσαμε ραγιάδες, οπότε και οι επίσημη Ελλάδα μας συμπεριφέρεται ως να ήμαστε αλλοδαποί;
Κανένα χρέος απέναντι μας για την ιστορία και τις θυσίες των προπάππων μας το 1821, επίσης το 1912-14, μάλιστα ούτε την προσφορά μας στον πόλεμο του 1940, πόλεμος που ίσως να είχε άλλη έκβαση αν δεν λάμβανε χώρα στις περιοχές μας, πόλεμος που στις γραμμές του ελληνικού στρατού συμμετείχαν και δικά μας παιδιά, οι πατεράδες και οι παππούδες μας.
Έ λοιπόν! Να τιμούμε την ιστορία της Επικράτειας, στην οποία μας είχαν εκχωρήσει, να τιμούμε την ιστορία της Μητρός Ελλάδας που ανήκουμε ως ράτσα, αλλά να μάθουμε να διεκδικούμε και την ιστορία των προγόνων μας, καθώς μέχρι τώρα κωφεύει και η επιτροπή «Ελλάδα 2021»!
Τηλέμαχος Λαχανάς
Διαβάστε ακόμη:
👉Κάντε εγγραφή στο κανάλι apenadi blogspot στο youtube για να βλέπετε πρώτοι τα βίντεο μας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών