Αξιοσέβαστε αναγνώστη! Αν η ιστοσελίδα επιτρέψει την δημοσίευση του παρακάτω άρθρου, δημοσιευμένο στην άλλοτε εφημερίδα «ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ», την 26η Ιανουαρίου του 2003, άρθρο που συμπεριέλαβα και σε βιβλίο μου, με τίτλο «Ανώνυμος και Παρών Επιμένοντας», θα είναι προς τιμή της, ως προσφορά μνήμης για τους άλλοτε ξεριζωμένους Περδικαριώτες, από την γη των προγόνων τους.
Το ότι συνέβηκε, αυτό που συνέβηκε, από το προηγούμενο καθεστώς, με τον εκδημοκρατισμό της Αλβανίας, φυσικό ήταν οι κάτοικοι του Περδικαρίου να στραφούν προς στην ιδιαίτερη πατρίδα τους. Άραγε δεν είχε χρέος η οργάνωσή μας, η ΟΜΟΝΟΙΑ, και oi άλλοτε Αιρετοί μας, να συνδράμουν για την αποκατάστασή τους; Επειδή σήμερα ο ξεριζωμός του Περδικαριού συμπίπτει με την 70χρονη επέτειο μνήμης, όσο και αν φτωχό το τότε άρθρο μου, πιστεύω έχει την σημασία του, καθώς η εν λόγω εφημερίδα δεν δίστασε, έδωσε βήμα στο παραπάνω θέμα. Το άρθρο έχει ως εξής:
Ήταν 21 του Μάη του 1951, ημέρα Τρίτη. Η Άγια Τρίτη του Πάσχα, όπου όλοι γιορτάζαμε και όλοι πενθούσαμε. Γιορτάζαμε του Χριστού την Ανάσταση και πενθούσαμε για αυτό που συνέβαινε στις παραμεθόριες περιοχές μας.
Εκείνη την Άγια Τρίτη σε μια από αυτές τις περιοχές το πένθος έπνιγε τις ψυχές των κατοίκων, αν και σιωπηρή η κραυγή και η αγωνία τους. Εκείνη την ημέρα το βάρβαρο καθεστώς ξερίζωνε μια για πάντα ένα ολόκληρο χωριό. Θεέ παντοδύναμε τι αμαρτίες πληρώνουμε;
Το Περδικάρι, περίπου 5 χμ. ανατολικά του Καροκιού, έπρεπε να ξεριζωθεί γιατί όταν η Αλβανία γίνηκε κράτος εκεί βρήκαν να χαράξουν τα σύνορα, τα οποία χώρισαν τα παιδιά απ’ τη μάνα τους, τους αδελφούς από αδελφούς, τους γείτονες από γείτονες. Εξόρισαν το χωριό στην Ντουμρέα του Ελμπασάν και μετά στο Τσερίκ, όπου προσπάθησε να ριζώσει ξανά, αν ο κυνηγημένος μπορεί να ριζώσει σε ξένη γη. Ο ελληνισμός πένθησε σιωπηλά καθώς πόνεσε, δέχτηκε μια πληγή στο σώμα του, πληγή που έπρεπε να αντέξει τον πόνο, γιατί αλίμονο ποιος δε συγκρατιόνταν.
Τώρα αυτά πέρασαν καθώς η Αλβανία απαλλάχτηκε την δικτατορία! Οπότε ήρθε η ώρα όπου το Περδικάρι, με τις 55 οικογένειες, στράφηκε ξανά προς τη γη των προγόνων του. Δυστυχώς όμως από σπίτια και περιβόλια δεν έμεινε ούτε ίχνος. Όλα τα είχαν ισοπεδώσει.
Επόμενο ήταν να ζητήσουν από ένα οικόπεδο στους Αγίους Σαράντα. Παρόλο που άρχοντες στην τοπική εξουσία ήταν οι δικοί μας εκπρόσωποι, η Ομόνοια, χρειάστηκαν πολλές πιέσεις για να τους παραχωρήσουν στα χαρτιά από ένα οικόπεδο των 250-300 τ.μ. Στα χαρτιά γιατί με την επανάληψη της πολεοδομικής μελέτης, μετά την τετραετία, όπως οι άλλοι 300 ομοεθνείς της πόλης, έχασαν και αυτοί τα οικόπεδα. Εκεί που είχαμε χρέος όμως να διεκδικήσουμε, ζητώντας από το κράτος να τους αποζημιώσει με κατοικίες και καλλιεργήσιμη γη, τους αφήσαμε απροστάτευτους.
Στέλνουν και ξαναστέλνουν γράμματα στην κυβέρνηση όπου δε ζητούν τίποτε άλλο, εκτός από τα οικόπεδα. Όταν πάνω από 20.000 ξενόφερτοι ήρθαν και έχτισαν παράνομα, όταν θα μοιραστούν σε αυτούς τους ξενόφερτους και 300 εκτάρια γης που ανήκουν στην Τσιούκα, ποιος θα νοιαστεί για το Περδικάρι; Όσο οι Αιρετοί μας νοιάστηκαν για τα 300 οικόπεδα που αφαιρέθηκαν από τους ομογενείς μας της πόλης, ή για να πάρουν οι αγρότες μας τα ταπιά τους, όσο νοιάζονται που η γη των πατέρων μας γλιστράει κάτω από τα πόδια. Όσο νοιάζονται λοιπόν οι «πανέξυπνοι» αιρετοί μας, οι οποίοι συνωμοτούν για να ξεριζωθεί όλος ο ελληνισμός από τα πατρώα του!
Υστερόγραφο στο βιβλίο μου! Η αλήθεια είναι ότι σε απάντηση των γραμμάτων που έστειλαν οι Περδικαριώτες με την οδηγία αρ. 10/18 πρωτ. ημερομηνία 3.9.93 το Πρωθυπουργείο έδωσε εντολή στο Νομαρχιακό Συμβούλιο των Α. Σαράντα να χορηγήσει στις οικογένειες αυτές 55 οικόπεδα. Βάση αυτής της οδηγίας το Νομαρχιακό Συμβούλιο με την υπ’ αρ. 7/16.4.93 απόφαση, παραχώρησε τα εν λόγο οικόπεδα τα οποία, όπως αναφέρθηκα και πιο πάνω, καταργήθηκαν ξανά με το αιτιολογικό, ότι βάση διατάγματος του 1950 θεωρούνταν πολιτικοί διωκόμενοι που δεν είχαν δικαίωμα επιστροφής στην ιδιαίτερη πατρίδα τους. Η αλληλογραφία όμως συνέχισε και ήρθε άλλη οδηγία να δοθούν τα οικόπεδα, οδηγία που δεν εφαρμόστηκε από την Νομαρχία Αγ. Σαράντα και σιγή ιχθύος. Άραγε δεν ήταν ταπεινωτικό για την ηγετική μας εκπροσώπηση που άφησε αβοήθητες αυτές τις οικογένειες; Όταν ήρθαν από άλλες επαρχίες και πήραν γη όπου θέλησαν, δηλαδή ήρθαν τα άγρια και έδιωξαν τα ήμερα, ο αυτόχθων πληθυσμός δεν είχε το δικαίωμα;
Τηλέμαχος Λαχανάς
Διαβάστε ακόμη:
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών