Έφυγε από τη ζωή ο Βοδινιώτης Μιχάλης Λαχανάς του Παπαθοδωρή

Μετά λύπης γνωστοποιούμε ότι σήμερα εννέα του Ιούλη απεβίωσε στην Αθήνα, όπου διέμενε από το 1950, ο 93χρονος αδερφός και συγγενής μας Μιχάλης Λαχανάς.

Ολίγο δύσκολο να περιγράψει κανείς την χρονική διάρκεια της ζωής του, αν και επωφελούμενος την συγνώμη των αναγνωστών αξίζουν έστω και δυο λόγια, καθώς ο βίος του διαφέρει πολύ από πολλών άλλων που είχαν δραπετεύσει στην Ελλάδα μας.

Γεννήθηκε το 1928 στο Βοδίνο της Πάνω Δρόπολης από οικογένεια φτωχή μεν, αλλά πλούσια από πατριωτισμό, θρησκεία και παράδοση. Εξαιτίας της δύσκολης οικονομικής κατάστασης που επιβίωνε η οικογένεια, όπως και οι υπόλοιπες οικογένειες του χωριού μας, αναγκάστηκε σε ηλικία 12 ετών να μπει ως υπηρέτης σε οικογένεια χωροφύλακα στο Δέλβινο, μέχρι το 1942 όπου διογκώθηκε το κίνημα για την απελευθέρωση των περιοχών μας, οπότε αναγκάστηκε να επιστρέψει στο χωριό. Σε τόση μικρή ηλικία όμως, εκτιμώντας το θάρρος, την αποφασιστικότητα και την εξυπνάδα του, ο χωροφύλακας του εμπιστεύτηκε και την προστασία της οικογένειας, αφού πρωτίστως του έμαθε να χειρίζεται όπλα, μαχαίρια και περίστροφα. Οπότε στο χωριό που επέστρεψε δεν του ήταν δύσκολο να αποχτήσει ένα όπλο μάνλιχερ, φυσίγγια και χειρομβοβίδες.

Στο χωριό δεν κάθισε για πολύ. Για να στηρίξει την προσπάθεια του πατέρα του, περί επιβίωσης της υπόλοιπης οικογένειας, μη υπολογίζοντας ότι τα σύνορα θα έκλειναν ερμητικά για πολλές δεκαετίες, το 1945 πέρασε τα σύνορα και εργάστηκε πέντε μήνες στα Ιωάννινα. Αρρώστησε από ελονοσία και επέστρεψε στο χωριό απ’ όπου μετά την ανάρρωση, το 1946, με το μάνλιχερ στην πλάτη, 50 φυσίγγια και 2 χειρομβοβίδες, περνώντας την νύχτα από τα κοντακιανά χωριά, δραπέτευσε από την Στουγάρα στην Ελλάδα. Περιπλανήθηκε ξεκινώντας από τον Τσαμαντά, Ιωάννινα και μέχρι το Αίγιο, όπου το 1947 εντάχθηκε στην Ελληνική Χωροφυλακή. Μετά από πολλές περιπέτειες που δεν περιγράφονται, καθώς εκεί έζησε την περίοδο του εμφυλίου πολέμου, συμπατριώτες που κατοικούσαν στο Αίγιο τον έπεισαν ότι πρέπει να φύγει από τη Χωροφυλακή.

Οπότε απολύθηκε το 1949 και βρέθηκε στην Αθήνα, αρχικά σε εστιατόριο συγχωριανού μας, μετά στην Αμερικανική Πρεσβεία και από εκεί σε διάφορα ξενοδοχεία ως ξενοδοχοϋπάλληλος. Ενώ μετά 10 ετών γνωριμίας, το 1959, παντρεύτηκε με την Αδριανή, με την οποία πέρασε το υπόλοιπο βίος της ζωής του.

Φυσικά οι περιπέτειες ατέλειωτες, καθώς ήταν και ενεργό μέλος του Βορειοηπειρωτικού Συλλόγου, όντας πρόεδρος ο αείμνηστος φαρμακοποιός Βασίλης Τσέπος από την Δερβιτσάνη. Το 1951 με πολλούς άλλους συμπατριώτες επιστρατεύτηκε, δήθεν θα πολεμούσαν για την απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου. Παρέμειναν όμως στην Τρίπολη, περίπου 3 μήνες, μέχρι που, δήθεν, προδόθηκαν από Άγγλο πράκτορα της CIA, ο οποίος ήταν ταυτόχρονα και πράκτορας των Ρώσων. Αν και απογοητεύτηκε από τον εμπαιγμό των τότε ελληνικών κυβερνήσεων συνέχισε να είναι μέλος του Συλλόγου, τον οποίο ενίσχυε και οικονομικά.

Από την επιστράτευση στην Τρίπολη - apenadi.blogspot.com

Κάθε Καλοκαίρι, ανήμερα της γιορτής του Αγίου Ηλία, ταξίδευε με την σύζυγο μέχρι τα Κτίσματα, καθώς ανέβαινε στο παρεκκλήσι του συνόρου που γιόρταζε, παρασυρόμενος από τον πόνο να αγναντέψει το χωριό. Δυστυχώς κάποιοι αρμόδιοι που ενημερώνονταν διέδιδαν ότι κάτι προετοιμάζει ο δραπέτης, οπότε, χωρίς να γνωρίζει ή να το θέλει, ανάγκασε και την υπόλοιπη οικογένεια να απομακρυνθεί από το χωριό, καθώς καιροφυλακτούσαν οι συλλήψεις, οι φυλακές και οι εξορίες. Το 1985 που το επέτρεψαν οι συνθήκες ήρθε και αυτός στο χωριό ως επισκέπτης, δυστυχώς χωρίς να προλάβει εν τη ζωή τον πατέρα του που τόσο τον αγαπούσε, αν και συνέχισε να έρχεται κάθε χρόνο, μέχρι το 1992 που απεβίωσε και η μητέρα του.

Ο ιερέας από το Δελβινάκι και ο Μιχάλης στον λιθόκτιστα τάφο από τον Μιχάλη - apenadi.blogspot.com

Χρηματοδότησε την επανάκτηση του κατεστραμμένου τάφου των τριών πεσόντων Ελλήνων στρατιωτών, δίπλα στην εκκλησία του χωριού, και είχε φέρει ιερέα από το Δελβινάκι της Ηπείρου, για τρισάγιο στον τάφο των πεσόντων και σε όλους τους τάφους των χωριανών. Παράλληλα άρχισε να ενδιαφέρεται για την εύρεση της καταγωγής των τριών πεσόντων, μέχρι το 2009 που ευαισθητοποιήθηκε συγγενής ενός εκ’ των πεσόντων, όπου ανέλαβε την ταύτιση των οστών και την τοποθέτησή τους σε νεόκτιστο τάφο.

Ο παπά Νικόλας ρίχνοντας τρισάγιο στον λιθόκτιστα τάφο από τον Μιχάλη στον λιθόκτιστο τάφο από τον Μιχάλη - apenadi.blogsot.com

Ο Μιχάλης, όντας απομονωμένος για 40 χρόνια από την ιδιαίτερη πατρίδα του, είχε μετατρέψει το σπίτι του σε ξενώνα φιλοξενίας, για συγχωριανούς που ταξίδευαν από την Αμερική για τον ίδιο λόγο. Επίσης είχε φιλοξενήσει και βοηθήσει, μέχρι που εγκαταστάθηκαν, δύο νεαρούς συγχωριανούς που επίσης είχαν δραπετεύσει στην Ελλάδα. Από το 1991 και μετά το σπίτι του μετατράπηκε ξανά σε ξενώνα φιλοξενίας, τώρα για συγχωριανούς που είχαν μεταναστεύσει στην Ελλάδα. Και οι χωριανοί όμως, αναγνωρίζοντας τις πράξεις του αυτές, τον τίμησαν εκλέγοντάς τον για 10 ολόκληρα χρόνια Πρόεδρο της Αδελφότητας των Βοδινιωτών «Η Αγία Παρασκευή».