Όντας ακόμα μαθητής του, μου αποτυπώθηκε στη μνήμη η εικόνα του. Μια εικόνα που στερεώθηκε ακόμα πιο πολύ στα χρόνια της συναδελφικής πορείας. Μια εικόνα ενός ανθρώπου που ακτινοβολούσε αγάπη, καλοσύνη, σεβασμό. Αγαπητός με τους μαθητές, χαμογελαστός με τους συναδέλφους.
Αν και δίδασκε την αλβανική Λογοτεχνία, δεν απουσίαζαν οι ερμηνεύσεις στην ελληνική. Μαθητές από τα χωριά του Βούρκου είχε, ελληνόπουλα και ήξερε πως να τα αντιμετωπίσει, πως να συμπεριφερθεί μαζί τους.
Θυμούμαι ένα περιστατικό: Αναφέρονταν στο βιβλίο των Λογοτεχνικών Αναγνωσμάτων, στην αλβανική, ο Όμηρος, η «Ιλιάδα» και η «Οδύσσεια». «Πάτησε» τους κανόνες ο δάσκαλος και στην τάξη χύμηξε η αυθεντική φωνή του ΟΜΗΡΟΥ.
Στην πορεία, όντας συνάδελφοι στο ίδιο σχολείο, γνώρισα ακόμα πιο πολύ την πραγματική φυσιογνωμία του Σπύρου, του Ελληνοδιδάσκαλου Σπύρου Μάσσιου.
Απόψεις και συναισθήματα που εξέφραζε με πάθος στην εφημερίδα «Το Όραμα» του αείμνηστου Θοδωρή Βεζιάνη, ως ανταποκριτής.
Η Κοινότητα του Αλύκου έχασε έναν σοβαρό, μελετημένο και κοινωνικό πρόσωπο, ο Σύλλογος Συνταξιούχων Δασκάλων ένα αξιόλογο μέλος του.
Καλό Παράδεισο, Δάσκαλε και συνάδελφε!
Αιωνία η μνήμη σου!
Βαγγέλης Παπαχρήστος
sfeva.gr
Διαβάστε ακόμη:
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών