Ότι δηλαδή η Κυβέρνηση της Λιβύης (Σάρατζ) δεν είχε δικαίωμα να υπογράφει διεθνείς συμφωνίες, όπως ακριβώς δεσμευόταν από την συμφωνία της Skhirat (σύνταγμα στην ουσία) η οποία είχε υπογραφεί υπό την αιγίδα του ΟΗΕ (17/9/2015) και από την οποία αντλούσε την νομιμότητα της η κυβέρνηση Σαρατζ.
Και δεν την τήρησε, αφού δεν εγκρίθηκε από το μόνο επίσημο εκλεγμένο όργανο της Λιβύης (το κοινοβούλιο) όπως είναι ξεκάθαρα δεσμευτικό από την συμφωνία της Skhirat. Για να τηρήσει τα προσχήματα την πέρασε από το προεδρικό συμβούλιο (εκτελεστικό σώμα) και έλαβε ψευδεπίγραφα έγκριση.
Την επομένη της υπογραφής του Τουρκο-Λυβικού συμφώνου για την υφαλοκρηπίδα, είχα τοποθετηθεί ευθέως στην εκπομπή 10 της Όλγας Τρέμη (αλλά και με άρθρα και σε πολλές άλλες μετά) για τα παρακάτω:
«Η θέση μας ήταν ελλιπής, επειδή δεν προβήκαμε σε πρακτικές συγκεκριμένες κινήσεις αμφισβήτησης του μνημονίου αυτού:
1. Αύξηση των χωρικών υδάτων μέχρι Νότια Κρήτης στα 12 νμλ. Με αυτήν την ενέργεια, το μνημόνιο θα προσέκρουε σε αναγκαστικό κανόνα του Διεθνούς Δικαίου, γεγονός που αποτελεί λόγο ακύρωσης του.
2. Αμφισβήτηση επίσημα της νομιμότητας του προέδρου Σάρατζ, γιατί παραβίαζε την συμφωνία που υπέγραψε στην Shkirat του Μαρόκου (απόλυτα δεσμευτική) για τους εξής λόγους:
Για να τεθούν σε ισχύ τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις που προκύπτουν εξ αυτών στα κράτη που συμμετέχουν σε μία διεθνή συνθήκη, είναι απαραίτητο να πληρωθούν ορισμένες προϋποθέσεις, σύμφωνα με την Σύμβαση της Βιέννης για το δίκαιο των Συνθηκών μεταξύ κρατών. Αυτές αφορούν:
α) την δυνατότητα των υποκειμένων να συνάψουν διεθνή συνθήκη (την εγχώρια δηλαδή δικαιοπρακτική ικανότητα),
β) την ελεύθερη βούληση τους να δεσμευθούν από αυτήν ( το εσωτερικό δίκαιο των ελαττωμάτων της βούλησης)
γ) και το έγκυρο του περιεχομένου της σύμβασης και του σκοπού που επιδιώκει (σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο).
3. Και οι τρεις ως άνω προϋποθέσεις έπασχαν στην περίπτωση του Τουρκολυβικού μνημονίου:
α) Ο Σάρατζ υπέγραψε μία διεθνή συμφωνία χωρίς να την εγκρίνει το Λιβυκό Κοινοβούλιο, το μόνο εκλεγμένο από τον Λιβυκό λαό πολιτικό όργανο με ψηφοφορία, ενώ του το απαγορεύει ρητά το προσωρινό σύνταγμα που υπογράφηκε με την εποπτεία του ΟΗΕ στην Shkirat του Μαρόκου, (να υπογράφει διεθνείς συμφωνίες χωρίς έγκριση του κοινοβουλίου - από το οποίο και αντλεί την διεθνή και εσωτερική νομιμοποίηση του και το οποίο παραβίασε).
β) Κάλεσε επίσημα ξένες στρατιωτικές δυνάμεις να παρέμβουν στο εσωτερικό της Λιβύης, πράξη που του την απαγορεύει ρητά το προσωρινό αυτό σύνταγμα.
γ) Υπέγραψε μία παράνομη συμφωνία αφενός (διότι δεν είναι ούτε αντικείμενες ούτε παρακείμενες οι ακτές Τουρκίας και Λιβύης) και αφετέρου υπό καθεστώς εκβιασμού από την Τουρκία, προκειμένου να του στείλει στρατιωτική βοήθεια, πράξη που εφόσον υποστηρίζεται και από το Λιβυκό κοινοβούλιο, συνιστά λόγο ακυρώσεως του μνημονίου, σύμφωνα με το Δίκαιο των Διεθνών Συνθηκών της Βιέννης και σύμφωνα με πολλές αποφάσεις Διεθνών Δικαστηρίων.»
Ποτέ δεν υποστηρίξαμε επίσημα και διεθνώς αυτές τις θέσεις.
Έρχονται σήμερα οι ίδιοι οι βουλευτές του Λιβυκού Κοινοβουλίου (που σε λίγο θα πάψει να είναι το ίδιο μετά τις εκλογές) και λένε στο Τουρκικό Κοινοβούλιο το προφανές, αυτό που εμείς διστάσαμε να το υποστηρίξουμε σθεναρά, όπως και άλλα ουσιαστικά επιχειρήματα για την ακυρότητα του μνημονίου.
Όση έκπληξη λοιπόν υπήρξε στην Τουρκία άλλη τόση δημιουργήθηκε και σε εμάς γι' αυτό που είπαν οι Λίβυοι βουλευτές και το οποίο εμείς δεν το εκμεταλλευθήκαμε όταν έπρεπε.
Στέλιος Φενέκος
Πρόεδρος της Κοινωνίας Αξιών και Υποναύαρχος ε.α
Διαβάστε ακόμη:
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών