Στις 11 Ιανουαρίου 1991, στην Δερβιτσιάνη, ίδρυσαν τη δική τους οργάνωση, την ΟΜΟΝΟΙΑ, την οργάνωση της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, κάνοντας πραγματικότητα έναν πόθο συγκεντρωμένο μέσα στις καρδιές όλων των Ελλήνων, όλων εκείνων που θυσιάστηκαν, που φυλακίστηκαν κι εξορίστηκαν, που εκτελέστηκαν και χάθηκαν χωρίς ίχνος, χωρίς τάφο, χωρίς όνομα.
Στις 19 Φεβρουαρίου 1991 κατατέθηκε η αίτηση στο Υπουργείο Δικαιοσύνης και στις 22 Φεβρουαρίου ο Υπουργός Δικαιοσύνης της Αλβανίας παραδίδει την απόφαση της ίδρυσης. Ο αντίλαλος της ίδρυσης ξαπλώθηκε σαν το Πασχαλιάτικο άρωμα στον βορειοηπειρωτικό χώρο, σαν κεραυνός στους εθνικιστικούς αλβανικούς κύκλους. Για πρώτη φορά οι Βορειοηπειρώτες κοιτάχτηκαν στα μάτια. Μέσα τους ξύπνησαν τα μαθήματα των προγόνων τους, η αγάπη για τους τυραννισμένους συμπατριώτες τους, η επιθυμία για ένα καλύτερο αύριο. Έδωσαν το χέρι ο ένας στον άλλον, συσπειρώθηκαν και βροντοφώναξαν για την δική τους οργάνωση, τη δική τους φωνή, το δικό τους όραμα και σύμβολο.
Η ίδρυση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ ήταν μια αναγκαιότητα. Αυτή αναπτέρωσε τις ελπίδες των πολυβασανισμένων και καταπιεσμένων, από το δικτατορικό καθεστώς, Βορειοηπειρωτών, για ένα καλύτερο μέλλον που θα εκπλήρωνε και θα δικαίωνε τους πόθους των παππούδων και προπαππούδων τους.
Η 11 Ιανουαρίου ήταν το γλυκοχάραμα που ήρθε ν’ απαλλάξει την Ε. Ε. Μειονότητα από το βαθύ σκοτάδι μιας 50χρονης νύχτας.
Τα πρώτα ανακοινωθέν
«Η ΟΜΟΝΟΙΑ ιδρύεται να εκπληρώσει ένα ιερό ιδανικό, να δυναμώσει το εθνικό και δημοκρατικό φρόνημα, να υπερασπίσει με δημοκρατικά μέσα την εθνική ταυτότητα και τα δικαιώματα των Ελλήνων της Μειονότητας, όπου κι αν βρίσκονται, τα οποία προβλέπονται στο νέο αλβανικό Σύνταγμα και στα βασικά διεθνή ντοκουμέντα για τις εθνικές μειονότητες…», αναφέρεται στην πρώτη έκκληση της Ομόνοιας.
«Να είμαστε πραγματικά ένα γνήσιο ελληνικό κομμάτι στον τόπο των προγόνων μας, με πλήρη επικοινωνία με το έθνος μας, κρίκος φιλίας μεταξύ του Ελληνικού και Αλβανικού λαού στα πλαίσια της διαβαλκανικής και Ευρωπαϊκής Συνεργασίας. Να είμαστε ελεύθερη στην έκφραση και ανάπτυξη της ταυτότητας μας, της θρησκείας μας, της γλώσσας μας. Ελεύθεροι να χαιρόμαστε τα δικαιώματα μας…», τονίζεται στο πρώτο επίσημο ανακοινωθέν.
«Παιδιά της ελληνικής μειονότητας που βρίσκεστε στο εξωτερικό, κυρίως στην Ελλάδα. Μη λησμονάτε τα σπίτια σας. Μη λησμονάτε τη μάνα και πατέρα σας. Έχετε εδώ την αδερφή και τη γυναίκα σας. Έχετε τα παιδιά σας. Είναι το αίμα σας. Το αίμα φωνάζει. Ο τόπος μας απειλείται. Ο όρκος μας είναι ένας: «Ολοζωής εδώ στα χώματά μας!» τονίζει στην έκκλησή της για ν’ αποτρέψει το μεγάλο κύμα φυγής και την απειλή της εκκένωσης του χώρου.
Η φοβία και οι αντιδράσεις
Με αυτές τις εκκλήσεις, με αυτά τα ανακοινωθέντα, η ΟΜΟΝΟΙΑ με ταχείς ρυθμούς εξαπλώθηκε σ’ ολόκληρη την Αλβανία και μπόρεσε να συσπειρώσει γύρω της όλους τους Έλληνες, να αναζωπυρώσει μέσα τους το εθνικό τους φρόνημα, που μάταια το είχε καταπνίξει το δικτατορικό καθεστώς.
Αυτή η εκπροσώπηση φόβισε τους Αλβανούς κυβερνώντες και τον Ιανουάριο 1992 ψηφίζεται ο εκλογικός νόμος ο οποίος δεν επιτρέπει την Ομόνοια ως εκλογικό υποκείμενο στις δεύτερες πλουραλιστικές εκλογές, αφαιρώντας έτσι το δικαίωμα της ΕΕΜ ν’ αντιπροσωπευτεί στην αλβανική βουλή.
Η Ομόνοια επιμένει
Η Ομόνοια, όμως επιμένει. Στις 24 Φεβρουαρίου της ίδιας χρονιάς (1992) το Υπουργείο Δικαιοσύνης ενέκρινε το κόμμα Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΑΔ) που στήριζε η Ομόνοια και στις κοινοβουλευτικές εκλογές της ίδιας χρονιάς αναδείξαμε 2 βουλευτές. Ενώ στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης της ίδιας χρονιάς 3 νομάρχες, 2 δημάρχους, 9 επάρχους και πάρα πολλούς νομαρχιακούς, δημοτικούς και επαρχιακούς συμβούλους. Αυτό ήταν μια μεγάλη νίκη.
Τα υπομνήματα, οι δηλώσεις, οι διαμαρτυρίες, σε τακτά χρονικά διαστήματα, εντός κι εκτός χώρας, έδειχναν τον παλμό της Ομόνοιας. Έδειχναν την σοβαρότητα, την διορατικότητα, την αγωνιστικότητα. Αποκορύφωμα αυτών το Ψήφισμα του 1993, με 12 αιτήματα όπου στάλθηκε σε όλους τους φορείς.
Τα τεράστια συλλαλητήρια της 13ης Οκτωβρίου 1991 και της 23ης Φεβρουαρίου 1992 στους Αγίους Σαράντα και της 10ης Αυγούστου 1992 στο Αργυρόκαστρο, η αποχή από τα μαθήματα μαθητών και δασκάλων, έφεραν σε πέρας το άνοιγμα ελληνικών σχολείων στις πόλεις των Αγίων Σαράντα, Δελβίνου και Αργυροκάστρου και στα χωριά με μεικτό πληθυσμό: Εξαμίλια, Μετόχι, Μπίστρισσα και ΜΤΣ.
Τα υπομνήματα και οι διαμαρτυρίες ανάγκασαν το Συμβούλιο της Ευρώπης και τον ΟΑΣΕ να επισκεφτεί το χώρο μας. Στις 23 Ιουλίου 1993 το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έκδωσε το Ψήφισμα για Πολιτιστική και Θρησκευτική Αυτονομία της Ελληνόφωνης Μειονότητας στην Αλβανία.
Στις 27 Αυγούστου 1993 οι Χιμαριώτες στέλνουν στον Ύπατο Αρμοστή του ΟΑΣΕ, κ. Βαν Ντε Στουλ, μια μακρά επιστολή με τα αιτήματά τους, όπου προείχε το αίτημα της εθνικότητας.
Διαβάστε ακόμη:
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών