Γράφει ο Στέλιος Φενέκος
Ο Αντισθένης ο Κυνικός μας δίδαξε: «αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψης» και ο Αριστοτέλης το: "Ελληνίζειν είναι το ορθώς ονομάζειν":
Ας δούμε λοιπόν μία-μία όλες τις παραμέτρους:
Ο πρωθυπουργός είχε δύο εξαιρετικά απαιτητικά έργα να καλύψει σε αυτήν την επίσκεψη:
α) Το ένα ήταν η συμφωνημένη συνάντηση με τον Μπάϊντεν και οι επίσημες συναντήσεις των δύο αντιπροσωπειών.
β) Το δεύτερο ήταν η πρόσκληση τη Πελόζι για να μιλήσει σε μικτή συνεδρίαση των δύο νομοθετικών σωμάτων των ΗΠΑ στο Κογκρέσο, επί τη ευκαιρία του εορτασμού της Ελλάδος για τα 200 χρόνια από την ανεξαρτησία μας, κάτι που είχε αναβληθεί λόγω πανδημίας και ήταν η κατάλληλη ευκαιρία να συνδυασθούν αυτά μαζί.
(ΣΗΜ: Μία φορά γιορτάζουμε τα 200 χρόνια αφενός, αφετέρου έχω αναλύσει και τα της πρόσκλησης του Καραμανλή το 1961, για να μιλήσει αντίστοιχα σε μικτό σώμα του Κογκρέσου, με άλλη προηγούμενη ισχύουσα κυρίως διαδικασία.)
Συνεπώς ο πρωθυπουργός ήταν αναγκασμένος να διαχειριστεί τα δύο αυτά εξαιρετικά απαιτητικά ζητήματα εντελώς διαφορετικά.
α) Με τον Μπάϊντεν να συζητήσει τα ζητήματα πολιτικής και εθνικών συμφερόντων, δίνοντας το στίγμα φανερά σε κάποιο βαθμό στην κοινή ομιλία τους και οπωσδήποτε κρυφά στην κατ’ ιδίαν συνάντησή τους, καθώς και με το έργο των δύο αντιπροσωπειών.
β) Στην ομιλία στο Κογκρέσο είχε να μιλήσει για την Ελλάδα και την σύγχρονη Ελληνική Δημοκρατία, την οποία γιορτάζουμε με τα διακόσια χρόνια από την ανεξαρτησία μας (τελικά), να μιλήσει για το πως οι ΗΠΑ εμπνεύσθηκαν από τους προγόνους μας και να παραλληλίσει τις δύο επαναστάσεις ανεξαρτησίας που είχαν σαν οδηγό ίδιες αξίες, της ελευθερίας, του αυτοπροσδιορισμού, της Δημοκρατίας και της ανεξαρτησίας και να δώσει πανηγυρικό χαρακτήρα στην ομιλία του.
Αυτό καλείτο πρωτίστως να κάνει στον Κογκρέσο.
Μία ομιλία γοητείας και προβολής της χώρας.
Και όχι μόνο το έκανε με τον καλύτερο τρόπο, αλλά κατάφερε να θέσει υπό το πρίσμα των αξιών και όλα τα προβλήματα που έχουμε με την επιθετική/αυταρχική και διεκδικητική Τουρκία, χωρίς να χρειασθεί καν να την στιγματίσει ονομάζοντάς την (πολύ σωστά και σύμφωνα με τον χαρακτήρα της πρόσκλησης), και να παραλληλίσει εξαιρετικά έξυπνα τα συμφέροντα των ΗΠΑ με τα δικά μας στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου αλλά και σε σχέση με τα σημερινά παγκόσμια προβλήματα, και μάλιστα με μαεστρία, χωρίς να βγει εκτός πνεύματος της πρόσκλησης.
Ναι έκανε λάθος όταν αναφέρθηκε στον κίνδυνο από τον λαϊκισμό, κατηγορώντας έμμεσα τον Τραμπ στις ΗΠΑ, παραλληλίζοντας με τον ΣΥΡΙΖΑ και λέγοντας ότι απειλήθηκε η Δημοκρατία.
Όμως κατάφερε με έξυπνο τρόπο, με σωστή εκφορά του λόγου και εξαιρετικό στυλ και ύφος να μιλήσει για ΟΛΑ τα εθνικά μας θέματα, χωρίς να υποκινήσει πάθη και να φανεί ότι καταχράται της φιλοξενίας.
Η ΕΚΦΡΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΛΟΓΟ
Και έρχομαι σε ένα μείζον θέμα έκφρασης και απόδοσης ενός πολιτικού λόγου στις διεθνείς παρουσίες.
Ο Πρωθυπουργός κατάφερε να βγάλει συναίσθημα και ειλικρίνεια στην ομιλία του, πράγμα που όσοι γνωρίζουμε την αμερικανική λογική μετράει πολύ στον δημόσιο λόγο ενός πολιτικού. Πόσο μάλλον ξένου ηγέτη.
Και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση.
Δεν φθάνει μόνο η καλή γνώση της Αγγλικής.
Απαιτείται προετοιμασία, απόλυτα επεξεργασμένο κείμενο, κατανόηση του και ικανότητα απόδοσής του με το κατάλληλο ύφος, αυτοπεποίθηση και συνέπεια, χαρακτηριστικά που κάνουν μία ομιλία πηγαία, να γίνεται κατανοητή, σαφής, να υποκινεί συναισθήματα στο ακροατήριο που συμμετέχει και να το παρακινεί να εκδηλωθεί με ενθουσιασμό.
Όσοι έχουν βρεθεί στην θέση να μιλήσουν σε ξένη γλώσσα σε απαιτητικά ακροατήρια, καταλαβαίνουν το πόσο δύσκολα αλλά και σημαντικά είναι όλα αυτά.
Και ο πρωθυπουργός τα πήγε υπέροχα, όπως επιβεβαιώθηκε και από το χειροκρότημα.
ΒΖ- Bravo Zulu στον πρωθυπουργό λοιπόν, όπως λέμε στο Πολεμικό Ναυτικό και σηκώνουμε τα αντίστοιχα σημεία στο ψηλότερο σημείο στον κεντρικό ιστό, για να συγχαρούμε κάποιον για την επιτυχία του.
α) Το ένα ήταν η συμφωνημένη συνάντηση με τον Μπάϊντεν και οι επίσημες συναντήσεις των δύο αντιπροσωπειών.
β) Το δεύτερο ήταν η πρόσκληση τη Πελόζι για να μιλήσει σε μικτή συνεδρίαση των δύο νομοθετικών σωμάτων των ΗΠΑ στο Κογκρέσο, επί τη ευκαιρία του εορτασμού της Ελλάδος για τα 200 χρόνια από την ανεξαρτησία μας, κάτι που είχε αναβληθεί λόγω πανδημίας και ήταν η κατάλληλη ευκαιρία να συνδυασθούν αυτά μαζί.
(ΣΗΜ: Μία φορά γιορτάζουμε τα 200 χρόνια αφενός, αφετέρου έχω αναλύσει και τα της πρόσκλησης του Καραμανλή το 1961, για να μιλήσει αντίστοιχα σε μικτό σώμα του Κογκρέσου, με άλλη προηγούμενη ισχύουσα κυρίως διαδικασία.)
Συνεπώς ο πρωθυπουργός ήταν αναγκασμένος να διαχειριστεί τα δύο αυτά εξαιρετικά απαιτητικά ζητήματα εντελώς διαφορετικά.
α) Με τον Μπάϊντεν να συζητήσει τα ζητήματα πολιτικής και εθνικών συμφερόντων, δίνοντας το στίγμα φανερά σε κάποιο βαθμό στην κοινή ομιλία τους και οπωσδήποτε κρυφά στην κατ’ ιδίαν συνάντησή τους, καθώς και με το έργο των δύο αντιπροσωπειών.
β) Στην ομιλία στο Κογκρέσο είχε να μιλήσει για την Ελλάδα και την σύγχρονη Ελληνική Δημοκρατία, την οποία γιορτάζουμε με τα διακόσια χρόνια από την ανεξαρτησία μας (τελικά), να μιλήσει για το πως οι ΗΠΑ εμπνεύσθηκαν από τους προγόνους μας και να παραλληλίσει τις δύο επαναστάσεις ανεξαρτησίας που είχαν σαν οδηγό ίδιες αξίες, της ελευθερίας, του αυτοπροσδιορισμού, της Δημοκρατίας και της ανεξαρτησίας και να δώσει πανηγυρικό χαρακτήρα στην ομιλία του.
Αυτό καλείτο πρωτίστως να κάνει στον Κογκρέσο.
Μία ομιλία γοητείας και προβολής της χώρας.
Και όχι μόνο το έκανε με τον καλύτερο τρόπο, αλλά κατάφερε να θέσει υπό το πρίσμα των αξιών και όλα τα προβλήματα που έχουμε με την επιθετική/αυταρχική και διεκδικητική Τουρκία, χωρίς να χρειασθεί καν να την στιγματίσει ονομάζοντάς την (πολύ σωστά και σύμφωνα με τον χαρακτήρα της πρόσκλησης), και να παραλληλίσει εξαιρετικά έξυπνα τα συμφέροντα των ΗΠΑ με τα δικά μας στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου αλλά και σε σχέση με τα σημερινά παγκόσμια προβλήματα, και μάλιστα με μαεστρία, χωρίς να βγει εκτός πνεύματος της πρόσκλησης.
Ναι έκανε λάθος όταν αναφέρθηκε στον κίνδυνο από τον λαϊκισμό, κατηγορώντας έμμεσα τον Τραμπ στις ΗΠΑ, παραλληλίζοντας με τον ΣΥΡΙΖΑ και λέγοντας ότι απειλήθηκε η Δημοκρατία.
Όμως κατάφερε με έξυπνο τρόπο, με σωστή εκφορά του λόγου και εξαιρετικό στυλ και ύφος να μιλήσει για ΟΛΑ τα εθνικά μας θέματα, χωρίς να υποκινήσει πάθη και να φανεί ότι καταχράται της φιλοξενίας.
Η ΕΚΦΡΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΛΟΓΟ
Και έρχομαι σε ένα μείζον θέμα έκφρασης και απόδοσης ενός πολιτικού λόγου στις διεθνείς παρουσίες.
Ο Πρωθυπουργός κατάφερε να βγάλει συναίσθημα και ειλικρίνεια στην ομιλία του, πράγμα που όσοι γνωρίζουμε την αμερικανική λογική μετράει πολύ στον δημόσιο λόγο ενός πολιτικού. Πόσο μάλλον ξένου ηγέτη.
Και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση.
Δεν φθάνει μόνο η καλή γνώση της Αγγλικής.
Απαιτείται προετοιμασία, απόλυτα επεξεργασμένο κείμενο, κατανόηση του και ικανότητα απόδοσής του με το κατάλληλο ύφος, αυτοπεποίθηση και συνέπεια, χαρακτηριστικά που κάνουν μία ομιλία πηγαία, να γίνεται κατανοητή, σαφής, να υποκινεί συναισθήματα στο ακροατήριο που συμμετέχει και να το παρακινεί να εκδηλωθεί με ενθουσιασμό.
Όσοι έχουν βρεθεί στην θέση να μιλήσουν σε ξένη γλώσσα σε απαιτητικά ακροατήρια, καταλαβαίνουν το πόσο δύσκολα αλλά και σημαντικά είναι όλα αυτά.
Και ο πρωθυπουργός τα πήγε υπέροχα, όπως επιβεβαιώθηκε και από το χειροκρότημα.
ΒΖ- Bravo Zulu στον πρωθυπουργό λοιπόν, όπως λέμε στο Πολεμικό Ναυτικό και σηκώνουμε τα αντίστοιχα σημεία στο ψηλότερο σημείο στον κεντρικό ιστό, για να συγχαρούμε κάποιον για την επιτυχία του.
* Ο Στέλιος Φενέκος είναι Πρόεδρος της Κοινωνίας Αξιών και Υποναύαρχος ε.α
Δείτε ακόμη:
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών