Όπως αισθάνθηκα εγώ, αισθάνθηκαν και μέλη, πρόεδροι παραρτημάτων, πρώην στελέχη και προσωπικότητες του ΚΕΑΔ που έχουν προσφέρει τα τελευταία 30 χρόνια, όταν είδαν στην αίθουσα 100 άτομα, καλεσμένοι και διορισμένοι από τον πρόεδρο, που δεν εκπροσωπούσαν κανέναν και δεν είχαν εκλεγεί από καμία κομματική δομή.
Όταν όλοι περίμεναν ώστε το ΚΕΑΔ να αναδιοργανωθεί, να εκδημοκρατιστεί, να ενωθεί και να βρει πολιτικά κίνητρα ώστε ο πρόεδρος να αναφερθεί στο “Mea culpa” του και γιατί όχι, να παραιτηθεί ή να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης για την κατάσταση που έχει καταντήσει το κόμμα, αποπροσανατολισμένο πολιτικά, εγκαταλελειμμένο από το εκλογικό σώμα διότι για χρόνια εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα του προέδρου της και κανενός άλλου.
Να τολμάς μέχρι σ’ αυτό το σημείο, να καταπατήσεις σοβαρά και ανοιχτά το καταστατικό του κόμματος, να δείξεις ακραία αυταρχικότητα και από την άλλη, να μιλάς για δικαιώματα και ελευθερίες, ευρωπαϊκό πνεύμα του ΚΕΑΔ και να κάνεις αντιπολίτευση για μια δεσποτική και διεφθαρμένη διακυβέρνηση αποτελεί έκφραση μιας εξαιρετικής αλλά άγονης δημαγωγίας που οδηγεί στην ατροφία τους ψηφοφόρους που κάποτε σ’ εμπιστεύτηκαν, αλλά σήμερα εγκαταλελειμμένο στην μοναξιά του Άδειου Πύργου.
Η μπαμπεσιά, η διαστρέβλωση, η αναρχία στο καταστατικό, η μετριότητα αυτής της συνδιάσκεψης, ήταν το «τελικό χτύπημα» στο ΚΕΑΔ.
Ποτέ δεν είναι αργά για επανεξέταση και προβληματισμό!
Γρηγόρης Καραμέλος,
Πρώην Γενικός Γραμματέας και τρεις φορές βουλευτής του ΚΕΑΔ.
Σχετικές Δημοσιεύσεις
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών