Γράφει ο Στέλιος Φενέκος
Η όλη κατάσταση με την Τουρκία από πλευράς Ελλάδος, με τους αναποτελεσματικούς διαλόγους, τις προσδοκίες που δημιουργούνται και οι οποίες ΠΟΤΕ μέχρι σήμερα δεν επαληθεύτηκαν ούτε δημιούργησαν αξιόπιστα αποτελέσματα, μας φέρνουν στο μυαλό το θεατρικό έργο του Σαμουέλ Μπέκετ, με τίτλο "Περιμένοντας τον Γκοντό (En attendant Godot)".
Σε αυτό το έργο, δύο χαρακτήρες, ο Βλάντιμιρ και ο Εστραγκόν, περιμένουν σε έναν έρημο δρόμο κοντά σε ένα δένδρο τον Γκοντό, ένα πρόσωπο που δεν εμφανίζεται ποτέ. Οι διάλογοι τους είναι χωρίς ουσία, γεμάτοι επαναλήψεις, αδιέξοδα και ανεπίλυτα ερωτήματα.
Στους ατέρμονους και αδιέξοδους αυτούς διαλόγους συμμετέχουν ο Λάκι και ο Πότζο, μόνο που εμφανίζονται να είναι ο πρώτος μουγγός κι ο δεύτερος τυφλός.
Όταν μαθαίνουν ότι ο Γκοντό δεν θα έλθει, οι δυο συνομιλητές αποφασίζουν να αυτοκτονήσουν, προσπαθώντας να κρεμαστούν από το δέντρο αλλά αποτυγχάνουν, γιατί δεν έχουν σχοινί, παρά μόνο την ζώνη του ενός (μόνο ένας δηλαδή μπορεί να αυτοκτονήσει - σημειολογικά σημαντικό).
Και αποφασίζουν να φύγουν και οι δύο λόγω αδιεξόδου, αλλά ενώ η αυλαία πέφτει, κανείς από τους δυο δεν έχει φύγει από τη θέση του.
Το έργο αυτό εξερευνά τα αδιέξοδα, την απαισιοδοξία και την αναζήτηση νοήματος σε μια επαναλαμβανόμενη ατέρμονη και αναποτελεσματική κατάσταση, όπου δημιουργούνται προσδοκίες, αλλά αυτές δεν εκπληρώνονται ποτέ.
ΟΜΩΣ:
Μπορούμε να ζούμε χωρίς προσδοκίες για βελτίωση των σχέσεων μας με την Τουρκία;
Φυσικά και όχι!!!
Όμως το να κρατάμε μικρό καλάθι για την αποτελεσματικότητά τους, να προστατεύουμε τους εαυτούς μας (να μην αυτοκτονήσουμε με την μία ζώνη) και να μην εγκλωβίζουμε την δυναμική της χώρας μας στους διαλόγους αυτούς, είναι η ασφαλέστερη επιλογή για το ορατό μέλλον.
Διαβάστε ακόμη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών