Το δυστύχημα των Τεμπών εξακολουθεί να αιωρείται σαν βαριά σκιά πάνω από τη χώρα, όχι μόνο εξαιτίας του ανείπωτου πόνου που προκάλεσε, αλλά και λόγω της ολιγωρίας, της αδιαφάνειας και της αδικαιολόγητης ακαμψίας που επιδεικνύουν τόσο η κυβέρνηση όσο και η Δικαιοσύνη. Ο Πάνος Ρούτσι, πατέρας του 22χρονου Ντένις, αναγκάζεται να συνεχίζει απεργία πείνας προκειμένου να ακουστεί το αυτονόητο αίτημά του: μια πλήρης διερεύνηση των αιτιών θανάτου του παιδιού του. Και όμως, το αίτημα αυτό προσκρούει σε έναν τοίχο γραφειοκρατίας και πολιτικής σκοπιμότητας.
Η εισαγγελική απόφαση να επιτρέψει μόνο την εκταφή και την εξέταση ταυτοποίησης, αλλά να απορρίψει τις τοξικολογικές αναλύσεις, αποδεικνύει ότι η αλήθεια αντιμετωπίζεται με όρους επιλεκτικούς. Είναι αδύνατο να πειστεί η κοινωνία ότι η Δικαιοσύνη πράγματι θέλει να ρίξει φως, όταν οι πιο κρίσιμες εξετάσεις αγνοούνται. Η στάση αυτή, αντί να ενισχύει την εμπιστοσύνη, διευρύνει το χάσμα ανάμεσα στους πολίτες και τους θεσμούς.
Η κυβέρνηση, από την πλευρά της, σιωπά ή αρκείται σε γενικόλογες δηλώσεις «σεβασμού στη Δικαιοσύνη», αποποιούμενη την πολιτική ευθύνη που αναμφίβολα φέρει. Στις Τέμπες χάθηκαν δεκάδες ζωές σε ένα σιδηροδρομικό δίκτυο παρατημένο, χωρίς μέτρα ασφαλείας, με χρόνιες αμέλειες που ουδέποτε διορθώθηκαν. Αντί να αναλάβει ριζικές πρωτοβουλίες, η πολιτεία περιορίζεται σε επικοινωνιακές κινήσεις, αφήνοντας τις οικογένειες να παλεύουν μόνες για την αλήθεια.
Το γεγονός ότι δεκάδες συγγενείς θυμάτων καταφεύγουν σε συνεχόμενα υπομνήματα, σε αιτήματα εκταφής και σε αγωνιώδεις εκκλήσεις, φανερώνει μια θεσμική αποτυχία. Δεν είναι δυνατόν σε μια ευνομούμενη δημοκρατία οι πολίτες να αναγκάζονται να καταφεύγουν σε ύστατα μέσα, όπως η απεργία πείνας, για να εξασφαλίσουν βασικές δικαστικές πράξεις. Η Δικαιοσύνη όφειλε να είναι εκείνη που πρώτη θα απαιτούσε τη μέγιστη διαλεύκανση, όχι να βάζει φρένο σε κρίσιμες εξετάσεις.
Το μήνυμα που εκπέμπεται είναι επικίνδυνο: ότι η αλήθεια μπορεί να λογοκριθεί, ότι η πλήρης διερεύνηση είναι διαπραγματεύσιμη και ότι η ζωή των νέων ανθρώπων μπορεί να μπει σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην προστασία συμφερόντων ή την αποφυγή πολιτικού κόστους. Αυτό δεν είναι κράτος δικαίου· είναι προσβολή στη μνήμη των θυμάτων και στον αγώνα των οικογενειών τους.
Όσο η κυβέρνηση επιλέγει να κρύβεται πίσω από την αδράνεια και όσο η Δικαιοσύνη περιορίζεται σε μισές αλήθειες, τόσο το τραύμα των Τεμπών θα παραμένει ανοιχτό. Και θα παραμένει ως μια ντροπιαστική υπενθύμιση ότι σε αυτή τη χώρα η δικαιοσύνη και η πολιτική ευθύνη δεν υπηρετούν τον πολίτη, αλλά τον κουράζουν και τον πληγώνουν.
Η εισαγγελική απόφαση να επιτρέψει μόνο την εκταφή και την εξέταση ταυτοποίησης, αλλά να απορρίψει τις τοξικολογικές αναλύσεις, αποδεικνύει ότι η αλήθεια αντιμετωπίζεται με όρους επιλεκτικούς. Είναι αδύνατο να πειστεί η κοινωνία ότι η Δικαιοσύνη πράγματι θέλει να ρίξει φως, όταν οι πιο κρίσιμες εξετάσεις αγνοούνται. Η στάση αυτή, αντί να ενισχύει την εμπιστοσύνη, διευρύνει το χάσμα ανάμεσα στους πολίτες και τους θεσμούς.
Η κυβέρνηση, από την πλευρά της, σιωπά ή αρκείται σε γενικόλογες δηλώσεις «σεβασμού στη Δικαιοσύνη», αποποιούμενη την πολιτική ευθύνη που αναμφίβολα φέρει. Στις Τέμπες χάθηκαν δεκάδες ζωές σε ένα σιδηροδρομικό δίκτυο παρατημένο, χωρίς μέτρα ασφαλείας, με χρόνιες αμέλειες που ουδέποτε διορθώθηκαν. Αντί να αναλάβει ριζικές πρωτοβουλίες, η πολιτεία περιορίζεται σε επικοινωνιακές κινήσεις, αφήνοντας τις οικογένειες να παλεύουν μόνες για την αλήθεια.
Το γεγονός ότι δεκάδες συγγενείς θυμάτων καταφεύγουν σε συνεχόμενα υπομνήματα, σε αιτήματα εκταφής και σε αγωνιώδεις εκκλήσεις, φανερώνει μια θεσμική αποτυχία. Δεν είναι δυνατόν σε μια ευνομούμενη δημοκρατία οι πολίτες να αναγκάζονται να καταφεύγουν σε ύστατα μέσα, όπως η απεργία πείνας, για να εξασφαλίσουν βασικές δικαστικές πράξεις. Η Δικαιοσύνη όφειλε να είναι εκείνη που πρώτη θα απαιτούσε τη μέγιστη διαλεύκανση, όχι να βάζει φρένο σε κρίσιμες εξετάσεις.
Το μήνυμα που εκπέμπεται είναι επικίνδυνο: ότι η αλήθεια μπορεί να λογοκριθεί, ότι η πλήρης διερεύνηση είναι διαπραγματεύσιμη και ότι η ζωή των νέων ανθρώπων μπορεί να μπει σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην προστασία συμφερόντων ή την αποφυγή πολιτικού κόστους. Αυτό δεν είναι κράτος δικαίου· είναι προσβολή στη μνήμη των θυμάτων και στον αγώνα των οικογενειών τους.
Όσο η κυβέρνηση επιλέγει να κρύβεται πίσω από την αδράνεια και όσο η Δικαιοσύνη περιορίζεται σε μισές αλήθειες, τόσο το τραύμα των Τεμπών θα παραμένει ανοιχτό. Και θα παραμένει ως μια ντροπιαστική υπενθύμιση ότι σε αυτή τη χώρα η δικαιοσύνη και η πολιτική ευθύνη δεν υπηρετούν τον πολίτη, αλλά τον κουράζουν και τον πληγώνουν.
Διαβάστε ακόμη

Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών