Ο Νίκας περιγράφει μια πραγματικότητα που επαναλαμβάνεται εδώ και δεκαετίες: έργα που παρουσιάζονται ως αναπτυξιακά, αλλά συχνά εξυπηρετούν μόνο επικοινωνιακές ανάγκες· δημόσιες δαπάνες που διογκώνονται χωρίς αντίστοιχα αποτελέσματα· προχειρότητες στα τεχνικά έργα, που μετατρέπουν κάθε ακραίο καιρικό φαινόμενο σε απειλή για ζωές και περιουσίες.
Από τη δεκαετία του 1990, όπως επισημαίνει, ουσιαστική κρατική μέριμνα για τη διαχείριση μαζικών κρίσεων απουσιάζει. Ποταμοί που μπαζώθηκαν, υποδομές που δεν συντηρήθηκαν, αποφάσεις που πάρθηκαν «για το φαίνεσθαι» αντί για την ουσία — όλα αυτά δημιούργησαν ένα εκρηκτικό μείγμα που ξεσπά κάθε φορά που η φύση δοκιμάζει τα όριά μας.
«Ο βασιλιάς στέκει γυμνός», γράφει χαρακτηριστικά ο Λευτέρης Νίκας, επισημαίνοντας πως πίσω από τις μεγάλες δηλώσεις και τις φιέστες, η πραγματική στρατηγική και πολιτική πρόληψης είναι ανύπαρκτη. Η σύγκριση με τις ευρωπαϊκές πρακτικές δεν είναι κολακευτική: ενώ η Ευρώπη κινείται με βάση σχέδια, προσομοιώσεις και ανθεκτικές υποδομές, εδώ «υποδυόμαστε τη χαίτη της Ευρώπης», χωρίς να διαθέτουμε τα εργαλεία που απαιτούνται.
Σε κάθε κρίση, το βάρος πέφτει πάνω στους ίδιους: στους πυροσβέστες, στους εργάτες, στους εθελοντές, στους ανθρώπους του μόχθου. Εκείνους που καλούνται να υπερασπιστούν την κοινωνία χωρίς να έχουν στη διάθεσή τους ούτε τον στοιχειώδη εξοπλισμό. Ο Νίκας αναδεικνύει την κραυγαλέα αντίφαση: ενώ δαπανώνται εκατομμύρια για έργα βιτρίνας, η Πυροσβεστική και οι κρίσιμες υπηρεσίες παραμένουν με υλικά και μέσα περασμένων δεκαετιών.
Οι πλημμύρες που έπληξαν τον χώρο της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας αποκαλύπτουν μια βαθύτερη ευαλωτότητα. Περιοχές που έχουν ήδη να αντιμετωπίσουν δημογραφικές, οικονομικές και κοινωνικές προκλήσεις, βρίσκονται τώρα αντιμέτωπες και με την απειλή της περιβαλλοντικής ανασφάλειας.
Ο Λευτέρης Νίκας τονίζει πως η εγκατάλειψη αυτή δεν είναι ιστορικό ατύχημα, αλλά αποτέλεσμα μακροχρόνιας αδιαφορίας. Η ανάγκη για πραγματική πολιτική προστασίας, για επενδύσεις σε αντιπλημμυρικά έργα και για διαφάνεια στη διαχείριση των κονδυλίων, δεν είναι πλέον αίτημα∙ είναι επιβίωση.
Τα λεγόμενα του Νίκα γίνονται τελικά κάτι παραπάνω από καταγγελία: γίνονται κάλεσμα αφύπνισης. Σε μια εποχή που τα φυσικά φαινόμενα γίνονται εντονότερα, οι κοινωνίες δεν μπορούν να πορεύονται με πρόχειρα μπαλώματα και πολιτικές βιτρίνας. Χρειάζεται σχέδιο, αξιοπιστία, και κυρίως σεβασμός προς τις κοινότητες που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των επιπτώσεων.
Η φωνή της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, διεκδικεί όχι μόνο λύσεις για το σήμερα, αλλά και εγγυήσεις για το αύριο.
Διαβάστε ακόμη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών