Δύσκολη η στιγμή να εκφωνήσεις το τελευταίο αντίο. Δύσκολα να προβληθεί η κινηματογραφική ταινία της ζωής του σε 5-10 λεπτά. Δύσκολα να ειπωθούν οι αρετές και οι αξίες, τα κατορθώματα και οι αγώνες του σε μια νεκρώσιμη ακολουθία.
Δύσκολα γιατί η 84χρονη πορεία της ζωής του έχει ανεβοκατεβάσματα, έχει πάλη, αγώνες, θυσίες. Από τα μαθητικά θρανία της Γριάζδανης, που τόσο αγάπησε και έλαμψε, στα έδρανα του πανεπιστημίου της Ρουμανίας, για να γίνει ένας αξιόλογος επιστήμονας, ένας άνθρωπος του καιρού. Ένας άνθρωπος που, παράλληλα, μέσα του γαλουχήθηκαν τα αισθήματα για μια δίκαιη και ελεύθερη κοινωνία. Για μια κοινωνία δημοκρατική. Για μια κοινωνία με αρχές. Αυτό όμως ξεπερνούσε την οριοθετημένη κόκκινη γραμμή. Έπρεπε να χαλιναγωγηθούν οι ιδέες του. Να σφραγίσει η λαλιά του. Να κοπεί ο βήχας του. Και ο τρόπος γνωστός. Οι χειροπέδες και τα κάτεργα. Η απομόνωση και οι απάνθρωπες μεσαιωνικές μέθοδες, για να «λυτρωθεί» από τις ιδέες αυτές.
Αν και ο μεγάλος αετός, που λέγεται «δικτατορία», του έτρωγε τα σπλάχνα σαν του Προμηθέα δεμένον εκεί στο Σπάτσι, για 16 χρόνια, δεν πτοήθηκε. Άντεξε. Πάλεψε. Μαζί με τους δεκάδες, εκατοντάδες άλλους του ίδιου στόχου και σκοπού.
Φαίνεται είχε πολλά να δώσει ακόμα: στην κοινωνία και στην πολιτική. Ως Γενικός Γραμματέας του κόμματος Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, δίπλα στον αείμνηστο Βασίλη Μέλιο. Ως πρόεδρος του ΚΕΑΔ νομού Αγίων Σαράντα. Ως νομαρχιακός σύμβουλος και ως αντινομάρχης του νομού. Ως μέλος του Γενικού Συμβούλιου και Γενικού Προεδρείου της Ομόνοιας. Ως μέλος της Επιστημονικής Επιτροπής Εξόρυξης Πετρελαίων.
Οι αρετές και οι αξίες του πολλές. Ο σεβασμός και η εκτίμηση για όλους τους συνεργάτες, συναγωνιστές και συμπολίτες του. Τον διακατείχε η διορατικότητα και η υπευθυνότητα στο καθήκον που του ανατείθονταν. Η εργατικότητα και η μη οπισθοχώρηση στα δύσκολα. (θυμούμαι την περιοδεία μας μαζί το 97, μέσα στα καλαζνικώφ και τις χειροβομβίδες στη ζωή 99, όταν ήμουν υποψήφιος βουλευτής). Η εντιμότητα και η πνευματικότητά του. Η σεμνότητα και η ευθυκρισία. Αγαπητός, γλυκομίλητος, πιο πολύ σιωπηρός, αλλά η σιωπή του έλεγε πολλά. Του άρεγε το βιβλίο και το σκάκι. Πιο πολύ ο τόπος του. Το χωριό του, η γενέτειρά του. Για τα οποία αγωνιούσε. Γι’ αυτό φρόντισε ν’ αναπαυτεί για πάντα εδώ.
Έφυγε απ’ αυτούς που τους αγάπησε και τους λάτρεψε: τη σύζυγό του Ιφιγένεια, που πάντα στεκόταν στο πλευρό του, που σαν η Πηνελόπη περίμενε τον Οδυσσέα της. Από τους δικούς και συγγενείς του, από τους φίλους και συναγωνιστές. Απ’ όλους όσοι τον γνώρισαν. Κι αυτοί που τον γνώρισαν δεν είναι λίγοι. Είναι πολλοί, γιατί τέτοια ήταν η ζωή του, ο χαρακτήρας και οι τρόποι του.
Θα ζει στις καρδιές όλων. Των δικών του ανθρώπων, φίλων και συγγενών, στις καρδιές όλων των Βορειοηπειρωτών.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκέπασε.
Αιωνία του η μνήμη!
Βαγγέλης Παπαχρήστος
παράθεση: sfeva.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών