Το 24ο κουδούνι για τα Ελληνόπουλα της πόλης των Αγίων Σαράντα

Το 24ο κουδούνι, χτύπησε εφέτος για του μαθητές του ελληνικού σχολείου της πόλης των Αγίων Σαράντα, μετά από το  κουδούνι της 1ης Σεπτεμβρίου 1995, στα σχολεία που άνοιξαν στις πόλεις  Αγίων Σαράντα, Αργυρόκαστρο και Δέλβινο, καθώς  και στα χωριά με μεικτό πληθυσμό: Μετόχι, Εξαμίλια, Μπίστρισσα και ΜΤΣ (Παραπόταμος) Δελβίνου.

Θα ήταν το 27ο κουδούνι αν συνέχιζε κανονικά μετά από το πρώτο του άνοιγμα το Σεπτέμβριο του 1992, που έκλεισε με διαταγή του τότε πρωθυπουργού Α. Μέξι ο οποίος στέλνει στις 12.10.1992 τηλεγράφημα προς το Νομαρχιακό Συμβούλιο όπου ανάφερε: «Στο νομό σας, στα Εξαμίλια και στην πόλη των Αγ. Σαράντα, έχουν ανοίξει σχολεία στην ελληνική γλώσσα, διαστρεβλώνοντας έτσι το διάταγμα 17 ημερομηνία 27.9.1991 του Υπουργείου Παιδείας, το οποίο εξηγεί πως αυτά μπορούν ν' ανοιχτούν μόνο στις καθαρές μειονοτικές περιοχές. Γι’ αυτό τα σχολεία όπου κι αν έχουν ανοίξει χωρίς άδεια, να κλείσουν αμέσως...».

Σαν δεν έφτανε η πρωθυπουργική διάταξη για το κλείσιμο των ελληνικών σχολείων, στις 13.9.1993 στέλνεται η περίφημη εγκύκλιος αρ. 17 που αφαιρούσε το δικαίωμα στην τοπική εξουσία, τη Νομαρχία, για την έναρξη ελληνικών σχολείων και διαβιβάζει αυτό το δικαίωμα στο Υπουργείο Παιδείας αυθαίρετα και αφ’ ετέρου, έξω κάθε νόμιμης και ανθρώπινης λογικής, ασκείται αστυνομική βία, επιδιώκεται το κλείσιμο αυτών των σχολείων και συνάμα η αλβανοποίηση του οκτάχρονου προγράμματος στα 70%

Χρειάστηκε η κινητοποίηση της οργάνωσης Ομόνοια, των μαθητών, δασκάλων και γονέων, τα δύο μεγάλα συλλαλητήρια στην πόλη των Αγίων Σαράντα, η απόχη των μαθητών από τα σχολεία, που ανάγκασαν την κυβέρνηση να ξανανοίξει τα σχολεία αυτά το Σεπτέμβριο του 1995.

Σ΄ ένα από τα υπόμνημά του το Γενικό Συμβούλιο της Ομόνοιας ανάφερε:


ΥΠΟΜΝΗΜΑ

Προς: τον Πρωθυπουργό της Αλβανικής Δημοκρατίας κ. Αλεξάντερ Μέξι

           τον Υπουργό Παιδείας



Αξιότιμοι κύριοι,

Ενημερωθήκαμε με την απόφαση αρ. 396/22.8.1994 της Κυβέρνησης και την Εγκύκλιο αρ. 14 ημερ. 3.9.1994 του Υπουργείου Παιδείας «Για την 8χρονη εκπαίδευση στη μητρική γλώσσα των μελών των μειονοτήτων» για την οποία Σας εκφράζουμε τις επιφυλάξεις μας και ζητούμε την παρέμβαση Σας για μια πιο δίκαιη επίλυση των προβλημάτων που σχετίζονται μ’ αυτή.

Βάσει του άρθρου 26 του νόμου «Για τις βασικές ελευθερίες και δικαιώματα του ανθρώπου» που εγκρίθηκε στις 31 Μαρτίου 1993 από τη Λαϊκή Βουλή «Τα άτομα που ανήκουν σε μειονότητες έχουν το δικαίωμα να μάθουν και να διδαχθούν στη μητρική γλώσσα» περιμέναμε ώστε η πρόσφατη απόφαση της Κυβέρνησης και του Υπουργείου θα έλυνε τα εξής προβλήματα:

α) Κι ενώ η πρόσφατη απόφαση είναι ένα βήμα μπρος σχετικά με την εγκύκλιο αριθ. 19, απέχει όμως πάρα πολύ από την οδηγία  αριθ. 17 του 1991 δεν επιλύει το πρόβλημα λειτουργίας των σχολείων Δελβίνου, Αγίων Σαράντα, Μετοχιού, Εξαμιλιών, ΜΤΣ, Μπίστριτσας και Αργυροκάστρου, τα οποία άνοιξαν βάσει της ισχύουσας νομοθεσίας στα πλαίσια της Δημοκρατίας το 1991, 1992 και 1993 και τα οποία άδικα και απαράδεκτα έκλεισαν με προφορικές εντολές και εκβιασμούς.

β) Την κατάργηση στην πράξη του περιορισμού του δικαιώματος της εκπαίδευσης στη μητρική γλώσσα μόνο στις αποκαλούμενες «μειονοτικές ζώνες».

γ) Για πιο σωστή, μελετημένη και επιστημονικά εμπεριστατωμένη αναλογία μεταξύ των μαθημάτων που θα διδαχθούν στην αλβανική γλώσσα  ως και τη μητρική γλώσσα.

δ) Η απόφαση όμως αυτή, ως και η εγκύκλιος του Υπουργείου Παιδείας, δημιουργούν προϋποθέσεις για διακρίσεις μεταξύ Αλβανών υπηκόων αλβανικής και ελληνικής καταγωγής στον κοινό χώρο διαβίωσης.

ε) Η εγγραφή των παιδιών βάσει του ληξιαρχικού μητρώου όπως ορίζει η απόφαση αυτή, περιορίζει τον αριθμό των παιδιών, διότι  πολλοί Έλληνες έχουν την αλβανική εθνικότητα ως υπόλειμμα του χθες.

Η απόφαση αυτή αφαιρεί απ' την τοπική αυτοδιοίκηση όλες τις αρμοδιότητες σε σχέση μα την παιδεία, περνώντας τες απ' την αιρετή στην διορισμένη εξουσία.

Τέλος οι αδικίες αυτές μπορεί να έχουν αποφευχθεί, αν θα είχε, προηγηθεί διάλογος με την ΟΜΟΝΟΙΑ.

Πιστεύουμε ότι θα πρέπει να επανεξεταστούν αυτές οι δύο αποφάσεις για μια πιο σωστή και δίκαιη επίλυση αυτών των αιτημάτων μας που σχετίζονται με το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως και των δικαιωμάτων των μειονοτήτων που προβλέπονται σε Ευρωπαϊκές και Διεθνείς Συμβάσεις που έχουν υπογραφεί  και από τη χώρα μας.

Στα μεικτά αυτά χωριά τα σχολεία, λόγω έλλειψης μαθητών έκλεισαν. Στο Αργυρόκαστρο και στο Δέλβινο, υπολειτουργούν με μικρό αριθμών μαθητών. Το μοναδικό που κράτησε και επίμενε μέχρι σήμερα είναι το σχολείο στην πόλη των Αγίων Σαράντα. Ένα σχολείο, όπως έχουμε διευκρινίσει και τόσες άλλες φορές, αν και με μεγάλο αριθμό μαθητών (πάντα άνω των 200) δεν βρέθηκε τρόπος να λειτουργήσει ξεχωριστά και όχι ενταγμένο μέσα στο αλβανικό σχολείο «Α. Σέμε», νιώθοντας άβολα τα μικρά ελληνόπουλα.

Εφέτος στο σχολείο αυτό κάθισαν 135 μαθητές (μικραίνει κι εδώ ο αριθμός των μαθητών), 15 απ’ αυτούς στην πρώτη τάξη.

Το Υπόμνημα της Ομόνοιας είναι επίκαιρο ακόμα σήμερα διότι, αν και πέρασαν 24 χρόνια, δεν εφαρμόζεται η εγκύκλιος 19, αλλά ακόμα αυτή 17 που δίνει προτεραιότητα στην αλβανοποίηση των μαθημάτων.

Κι αυτό σχετίζεται με δύο λόγους: την έλλειψη ξεχωριστού κτιρίου και αυτής της αγνόησης εκ μέρους των δικών μας φορέων.

Βαγγέλης Παπαχρήστος
sfeva.gr

Σχόλια