Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΡΜΠΑΛΑ
Σαν ο χωρικός με το κάρο το 'παθε η εθνική ελληνική μειονότητα όταν βγήκε στο μεγάλο δρόμο να ψάξει τη μοίρα της πριν από 15 χρόνια. Της χάλασε το κάρο κι αυτή άρχισε να φωνάζει την Ανάγκη. Η Ανάγκη δεν ερχότανε και τότε, απογοητευμένη ανασκουμπώθηκε να το φτιάξει η ίδια, για να μην την πιάσει η νύχτα.
Τώρα, ύστερα από 15 χρόνια αναρωτιέται κανείς: Το 'φτιαξε το κάρο; Η απάντηση είναι μία: Η μειονότητα, υπακούοντας στον αρχέγονο νόμο της επιβίωσης, γαντζώνεται σαν στρείδι στον τόπο της, στην ιστορία της, στην παράδοσή της. Και γιατί όχι, και στο μέλλον της.
Μόνη της το σχεδιάζει και το εκτελεί αυτό το μέλλον. Η Αλβανία έριξε πάνω της εκατό οκάδες αδιαφορία και την πρόσβαλε. Γιατί η μειονότητα νιώθει κοινωνικό και πολιτικό της κομμάτι, γιατί είχε προσφέρει πολλά σ' αυτή τη χώρα και δεν αξίζει τόση αδιαφορία. Φαινομενικά τουλάχιστον. Υπογείως, άγνωσται αι βουλαί της Αλβανίας.
Η Ελλάδα τής πήρε το μεγαλύτερο και το ζωτικότερο κομμάτι και εδώ και 15 χρόνια μια το ρίχνει στα ζεστό και μια στα κρύο. Αρέσκεται, όμως, να το βλέπει σε τεράστιες ουρές έξω από υπουργεία, από δημαρχεία, από ιδρύματα, από αστυνομίες... Τώρα προσπαθεί να δώσει και 10χρονη κάρτα, που με απλά ελληνικά σημαίνει ότι το μέχρι τώρα καθόλου κολακευτικό καθεστώς θα συνεχίσει αισίως κι άλλα δέκα χρόνια. Αγνωσται και αι βουλαί της Ελλάδας.
Εχει και νοικοκύρη η μειονότητα. Την Ομόνοια. Αλλωστε αυτός ήταν και ο λόγος της ίδρυσης. Αλήθεια, πότε πέρασαν κιόλας 15 χρόνια με νοικοκύρη; Κι όμως πέρασαν. Τώρα, η μειονότητα ακούει καμιά φορά έντονο τρίξιμο. Είναι τα θεμέλιά της, που τρίζουν γιατί είναι σαθρά. Θεμέλια είναι το περιουσιακό. Μια μειονότητα που δεν έλυσε το περιουσιακό της, είναι ετοιμόρροπη. Πάντως ώς τώρα παραμένει άλυτο. Τσακώνονται οι επαρχίες, τα χωριά, οι ιδιοκτήτες, οι πρώην νόμιμοι και περισσότερο οι νυν παράνομοι «ιδιοκτήτες» για χωράφια, για λιβάδια, για δάση, για νερά, οι μαγκούρες και οι δικηγόροι έχουν αρκετή δουλειά.
Και τα σχολεία μας; Α, τα σχολεία μας δεν λειτουργούν για δέκα λόγους. Ο πρώτος είναι ότι δεν υπάρχουν μαθητές. Τους απορρόφησε η Ελλάδα. Και τα προγράμματα; Αυτά είναι του 1992. Στη χώρα συμβαίνουν μεταρρυθμίσεις στη δομή και το περιεχόμενο της παιδείας, αλλά την παιδεία στη μειονότητα δεν την αγγίζουν. Ποιος να τα φτιάξει τα προγράμματα; Ποιος να τα μεταφράσει; Οπως συμβαίνει και με τα βιβλία. Λείπει η Βιολογία, η Ιστορία, η Γεωγραφία, η Ηθική Αγωγή. Είναι αμετάφραστα κι οι δάσκαλοι τα λένε απ' έξω κι ανακατωτά. Κατά τα άλλα, στα σχολεία μας -εκείνα, που λειτουργούν- διδάσκεται η ελληνική γλώσσα!
Οι καλουπατζήδες, οι αλουμινάδες, οι επιπλοποιοί, οι μαρμαράδες, οι καταστηματάρχες, κάποιοι δημοσιογράφοι και συγγραφείς είναι όλοι εδώ. Συνεργεία, ξενοδοχεία, μπαρ, μονάδες παραγωγής κρέατος και άλλες παραγωγής φυντανιών, θερμοκήπια, κοπάδια κουδουνιστά, εμφανίζονται από τη μια μέρα στην άλλη. Στο Φοινίκι τα καινούργια σπίτια «ελληνικών προδιαγραφών» και τα επισκευασμένα ξεπερνούν τα 300.
Η Δερβιτσιάνη τρέχει, γιατί είναι υποχρεωμένη να υποστηρίξει τον τίτλο της ναυαρχίδας της μειονότητας. Την απειλούν άλλα χωριά στα πρωτεία της ανάπτυξης. Ναι, η μειονότητα φτιάχνει τον καινούργιο χάρτη, συγκεντρώνοντας στα φυσικά της κέντρα όλους εκείνους που αποφάσισαν να ζήσουν στον τόπο τους: Λιβαδειά, Ντερμίσι, Φοινίκι, Μεσοπόταμο, Βρυσερά, Δερβιτσιάνη, Αγιοι Σαράντα. Το σχολείο στους Αγίους Σαράντα έχει τώρα περί τους 200 μαθητές. Το ακούς αυτό και λες κρίμα, που δεν έστεργαν ώς τώρα περί του νέου χάρτη οι υψηλά ιστάμενοι. Κι επειδή δεν έστεργαν, έφτιαχναν σχολεία με 40 εκατομμύρια δραχμές και τώρα διδάσκονται εκεί μέσα οι κουκουβάγιες. Οπως εκείνο της Γέρμας.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά πριν 15 χρόνια στην Εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ"
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών