Ο Αριστείδης γεννήθηκε στο Κλεισάρι της Πάνω Δρόπολης, το 1935. Επειδή ο δάσκαλος πατέρας του, Θεοδόσης Λαζάκης, το 1944 μεταφέρθηκε αλυσοδεμένος από το Κλεισάρι στον Θεολόγο Δελβίνου, όπου και εκτελέστηκε στον «βωμό» των πιστεύω του, οι 5 από τους 6 μεγαλύτερους γιους του αναγκάστηκαν να δραπετεύσουν στην Ελλάδα.
Το 1951 το καθεστώς εξόρισε στην Λούσνια τους υπόλοιπους εναπομείναντες στο χωριό, την σύζυγό του Αναστασία (το γένος Γιαννόπουλου) από το Σελλειό, τον 16χρονο Αριστείδη και τις δύο αδερφές του. Ενώ το 1968 από την Λούσνια, για 20 χρόνια συνέχεια, εξορίστηκαν στο Ελβασάν και μετά στα Τίρανα. Όταν το σύστημα κατέρρευσε, ενόψει του «υποτιθέμενου» εκδημοκρατισμού, αναγκάστηκε να τους επιτρέψει να απομακρυνθούν στην Ελλάδα.
Ίσως η Κοινότητά μας δεν έχει ωριμάσει ακόμα για να τιμήσει τον αγώνα του Θεοδόση Λαζάκη και τις θυσίες της οικογένειάς του στις εξορίες, το ίδιο των γιων του στην Ελλάδα, καθώς με μυαλό με ψυχή και με σώμα, η σκέψη τους ήταν στραμμένη στην υπόλοιπη οικογένεια που υπέφερε στην Αλβανία. Και λέμε ίσως καθώς όπως τιμούμε αυτούς που πίστευαν στις αριστερές πεποιθήσεις, υπό το σκήπτρο της Αλβανίας, πρέπει να τιμούμε και αυτούς που θυσιάστηκαν στο βωμό των πιστεύω τους, υπό το σκήπτρο της Ελλάδας.
Οι Κλεισαρίτες ευγνωμονούν την προσφορά των αδερφών Λαζάκη, στο να χρηματοδοτήσουν για να έρθει το πόσιμο νερό εντός του χωριού μας. Αλλά αδύνατον να εκπροσωπηθούν όλοι στην παρούσα μνημόνευση του αείμνηστου Αριστείδη.
Είμαστε πεπεισμένοι ότι η παρακάτω εκπροσώπηση ανταποκρίνεται στις πεποιθήσεις όλων των χωριανών. Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια από τους Αριστείδη Μπούζη, Τηλέμαχο Λαχανά, Νικόλα Δήμο, Ηλία Πρώιμο και απ’ όλους τους συγχωριανούς μας.
Κώστας Καραλής
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών