Το Λυμπόχοβο είναι πόλη και δήμος στην Περιφέρεια Αργυροκάστρου. Βρίσκεται κάτω από το κάστρο του Λυμποχόβου και από τον κεντρικό δρόμο υπάρχει θέα προς την κοιλάδα του Δρύνου. Ο δήμος σχηματίστηκε με τη μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης το 2015 μετά από συγχώνευση των πρώην δήμων Κέντρο Λυμπόχοβο, Λυμπόχοβο, και Ζαγοριά, που έγιναν δημοτικές ενότητες. Ο συνολικός πληθυσμός είναι 3.667 κάτοικοι (απογραφή 2011) και η συνολική έκταση 248,24 χλμ2. Ο πληθυσμός του πρώην δήμου κατά την απογραφή του 2011 ήταν 1.992 κάτοικοι.
Από κάποιους γράφεται Λιµπόχοβο. Είναι χτισμένο σε προνομιακή θέση του βουνού Μπουρετου ανάμεσα σε εκτεταμένα δάση και µε πολλά νερά και κατοικείται στην πλειοψηφία από μουσουλμάνους. Μετά το 1945 εγκαταστάθηκαν αρκετοί Έλληνες και Αλβανοί από τις γύρω περιοχές.
Το Λυµπόχοβο κατοικούνταν από χριστιανούς που δεν εξισλαμίσθηκαν, απλώς µε την κατάκτηση της περιοχής οι τουρκικές αρχές εγκατέστησαν εκεί τούρκους Ασιάτες στρατιώτες και διοικητικούς υπαλλήλους. Ήταν η πρώτη κατάκτηση του εξισλαμισμού στη Δερόπολη, του οποίου οι κάτοικοι περιόρισαν στο ελάχιστο το αλβανόφωνο χριστιανικό στοιχείο στην τελευταία χριστιανική συνοικία του, την Αγ. Μαρίνα.
Ο ∆ρυϊνουπόλεως ∆οσίθεος ανήγειρε στο Λυµπόχοβο ναό του Αγίου Νικολάου, που την περίοδο του κομµουνισµού αποτελούσε κοινό τόπο προσευχής από χριστιανούς και µμωαμεθανούς.
Ήταν η κωμόπολη, από τις πρώτες κατακτήσεις του Αλή πασά, όπου έχτισε ένα μεγάλο σεράγι (µέγαρο) για την καθημερινή διαμονή της αδελφής του Χαϊνίτσας. Αναφέρεται στο τουρκικό κατάστιχο του 1431.
Κατά τον Αραβαντινό κατοικείται υπό οθωµανών. Αυτό δεν αληθεύει διότι στην απογραφή του 1880 είχε κατοίκους χριστιανούς 360 και δεν αναφέρει µωαµεθανούς ίσως στην αντιγραφή να το λησμόνησαν, το 1913 χριστιανούς 330 και μωαμεθανούς 1.520 και το 1927 χριστιανούς 315 και μωαμεθανούς 2.278.
Το σχολικό έτος 1893-1894 λειτουργούσε ένα ελληνικό δημοτικό σχολείο µε 27 μαθητές, έναν διδάσκαλο και ένα δημοτικό τουρκικό µε 20 μαθητές και έναν δάσκαλο. Στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αι. υπήρχε εργαστήριο που κατασκευαζόταν ο καλύτερος ταµβάκος της Τουρκίας. Από διάφορα έγγραφα προκύπτει ότι στις αρχές του 19ου αι. οι µπέηδες του Λυµποχόβου διατηρούσαν άριστες σχέσεις µε εμπόρους και προύχοντες της πόλης των Ιωαννίνων και την αλληλογραφία τους την έγραφαν στα ελληνικά. Αυτή η κατάσταση εξακολουθούσε µέχρι και τις αρχές του 20ου αιώνα. Κατά τον Hammond, το Λυµπόχοβο είχε περίπου 500 σπίτια και κατά τον πληθυσμό ήταν όλοι σχεδόν µωαµεθανοί.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών