Σήμερα στην πλατεία των πεσόντων στο Αλύκο βασιλεύει η σιωπή και η βροχή, ως το καλύτερο δείγμα της ανίκανης εθνικά γενιά μας!

(12.12.1990-12.12.2020)

Σήμερα είναι 12 Δεκεμβρίου! Ασφαλώς του Αγίου Σπυρίδωνα! Αλλά για τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό θα πρέπει να ήταν και μια εθνική ιστορική ημέρα. Δυστυχώς! Μας είχαν κουράσει οι κούφιες και ανούσιες εκδηλώσεις όλα αυτά τα χρόνια και να που φέτος ήρθε ο Κορωνοϊός να βοηθήσει τους πολιτικούς μας, με πρώτη την ΟΜΟΝΟΙΑ, να απαλλαγούν από το εθνικό βάρος αυτής της εθνικής ιστορικής ημέρας. Στην πλατεία των ηρώων στο Αλίκο σήμερα βασιλεύει η σιωπή και η βροχή. Ίσως καλύτερα, γιατί και εκείνες οι εκδηλώσεις ρουτίνας, φαγωμάρας, εκμετάλλευσης για προβολή και επίδειξης ενδοκοινοτικής ισχύς, σκότωναν την μνήμη των ηρώων.

Πριν 30 χρόνια το κομμουνιστικό καθεστώς χρειάζονταν αίμα για να ξεψυχήσει ολοκληρωτικά! Και σαν σήμερα πήρε τη ζωή των τεσσάρων λεβέντων μας του Βαγγέλη, του Θανάση, του Θωμά και του Αντώνη. …!!

Από τότε που την Αλβανία επισκέφτηκε ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, τον Μάιο 1990, και μέχρι την ημέρα, αυτή 12η Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς, το καθεστώς στο ξεψύχισμά του είχε φάει στα σύνορα άλλους 11 ομογενείς, παρά το γεγονός ότι ο νόμος που θεωρούσε την προσπάθεια παραβίασης των συνόρων εσχάτη προδοσία, είχε τροποποιηθεί σε διοικητικό αδίκημα.

(Το Σεπτέμβρη του 1991 κατηγόρησα στη Βουλή τον Αλβανό Πρόεδρο της Δημοκρατίας Αλία, ότι υπέγραφε προσωπικά τις εντολές για εκτελέσεις στα σύνορα, ο οποίος με απείλησε ότι θα ασκούσε εις βάρος μου ποινική δίωξη σε περίπτωση που δεν ανακαλούσα, αλλά δεν γνώριζε ότι διαθέταμε στοιχεία!)

Γιατί όμως χρειάζονταν ξανά ελληνικό αίμα για να πέσει το καθεστώς;!!

Ο Αλία, είχε αποφασίσει την αλλαγή του κομμουνιστικού καθεστώτος στη χώρα. Φαίνεται όμως ότι σε συνεννόηση με διεθνείς παράγοντες εφάρμοζε μεταξύ των άλλων και γνωστά σενάρια. Όπως αυτό της Τιμισουάρα στη Ρουμανία που απαιτούσε την αντίδραση ισχυρών εθνικών ομάδων κατά του καθεστώτος.

Η Εθνική Ελληνική Μειονότητα εκλήθη (εν αγνοία της) στην αποστολή αυτή. Το επεισόδιο με τους λεβέντες του Βούρκου ήταν το αποκορύφωμα. Είχαν προηγηθεί οι άλλες δολοφονίες στα σύνορα. Η υπόθεση με τα αδέρφια Πράσο από την Πέπελη, η προειδοποιητική επίσκεψη Σαμαρά στη Δερβιτσάνη, οι οργανωμένες διεθνικές προκλήσεις στη Βόδριστα που επίσης έφεραν εντολή του Αλία κλπ.

Η Εθνική Ελληνική Μειονότητα, η οποία τότε (αλλά ούτε τώρα) δεν λειτουργούσε ως εθνική κοινότητα, αντιδρούσε ή παθητικά, ή μεμονωμένα. Όπως στην περίπτωση της Βόδριστας.

Στην περίπτωση των παλικαριών του Βούρκου η τοπική αντίδραση ήταν τέτοια που όντως κλόνισε συθέμελα το δικτατορικό καθεστώς. Σημειώνεται ιστορικά ως η πρώτη πραγματική αντικαθεστωτική διαδήλωση στην Αλβανία και μάλιστα με εθνική χροιά.

Ο Αλία όντως επέτρεψε να εφαρμοστούν τα σχέδια αυτά. Αλλά τα ήθελε υπό τον δικόν του πλήρη έλεγχο! (Όπως αργότερα και ο Μπερίσια με το επεισόδιο της Επισκοπής!) Έτσι, η πονεμένη εθνική ψυχή της νεολαίας του Βούρκου πορεύτηκε με τα φέρετρα μπροστάρηδες καις λάβαρα ελευθερίας προς τους Αγίους Σαράντα, αλλά προσέκρουσε ξανά σε τοίχο Ελλήνων που διέταζαν τα θωρακισμένα της δικτατορίας!

Η πολιτική ηγεσία του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού με επικεφαλής την ΟΜΟΝΟΙΟΑ, δεν μπόρεσε να καθιερώσει αυτή την ημέρα ως το ισχυρό πάτημα ιδιαίτερης συνεισφοράς για τη δημοκρατία στην Αλβανία και περισσότερο για διεκδίκηση εθνικών δικαιωμάτων. (Όπως αναφέραμε, είχε μετατρέψει τις επετειακές εκδηλώσεις προς τιμή των παλικαριών σε τυπική ημέρα απομίμησης ρουτινιάρικων κομμουνιστικών εκδηλώσεων, κατά τις οποίες δέσποζαν οι κοκορομαχίες, η έλλειψη σεβασμού προς τους πεσόντες και το έθνος, η προσπάθεια εσωτερικής πολιτικής εκμετάλλευσης, η αξιοποίηση της μνήμης τους για την προβολή πολιτικών, αποτελούσαν προσβολή για το αίμα και την αδικοχαμένη ζωή των παλικαριών και έδειχναν την εθνική μας κατήφεια!)

Αυτή η πολιτική ηγεσία και μετά από 30 χρόνια ανατροπής του καθεστώτος, δεν μπόρεσε να αρθρώσει ένα εθνικό όραμα για τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό στους σύγχρονους καιρούς, όταν όλα άλλαξαν στην Βαλκανική. Να χαράξει εθνική πολιτική, στοίχους και στρατηγική. Τίποτε! Παρά μόνο μιλάει για δήθεν ιερούς αγώνες και εθνικά δίκαια ως ξεφτισμένη και μπαγιάτικη δημαγωγία, όταν την πολιτική αυτή ηγεσία τη συναντάς πλέον εύκολα πίσω από κάθε εθνική απώλεια στα ζωτικά εθνικά θέματα, όπως το εκπαιδευτικό, το περιουσιακό, το δημογραφικό, το πολιτιστικό….

Δυστυχώς, σε τέτοιες μέρες εθνικού συλλογισμού, είμαστε αναγκασμένοι να προσέξουμε ότι η ηγεσία αυτή όχι μόνο δεν πρόκειται να αλλάξει, αλλά προσπαθεί να φτιάξει κληρονομικούς θεσμούς εντός συγγένειας, από γονείς σε τέκνα, τα οποία, παρά ότι είναι νέοι (γύρω στα 20) δείχνουν ότι ξέρουν να ξεπεράσουν τους γονείς τους στην αντιδημοκρατικότητα, στη διάσπαση, στην τήρηση ζωντανού του μεταξύ μας μίσους! Μαζί με τη βιασύνη για να διαδεχτούν τους γονείς τους στην ηγεσία αυτή, δείχνουν και τις άγριες τους διαθέσεις, ότι ο κάθε Έλληνας θα πρέπει να πάρει την άδειά τους να μιλάει, να σκέφτεται, να εκφέρει άποψη για τα κοινά και εθνικά. Περίεργο,… δεν τον έζησαν τον Χότζα, αλλά…

Έτσι λοιπόν, όπως δείξαμε ότι είμαστε ικανοί να σβήσουμε όλη μας την ιστορία και να απαλλαγούμε από τις εθνικές ιστορικές ευθύνες, λογικό είναι να δείξουμε ότι δεν μπορούμε να χαράξουμε ιστορία και όταν πρόκειται για τέτοια γεγονότα… Αλλά ποιον εξυπηρετούμε με τόσο φανατισμό;;!!

Παναγιώτης Μπάρκας

12 Δεκεμβρίου 2020

Αναδημοσίευση από τη σελίδα:  facebook.com/panibar2011

• Αλύκο: 30 χρόνια από τη δολοφονία τεσσάρων Ελλήνων από το καθεστώς Χότζα
• Η εξέγερση ενός ελληνικού μειονοτικού χωριού εναντίον του καθεστώτος Χότζα
• Η επικίνδυνη εθνική προσπάθεια να μείνει το τόπος μας χωρίς μνήμη
• Για τα Συνταγματικά Δικαιώματα δεν χρειάζεται να αναγνωρίζουμε ευεργέτες. Είναι επίσης επικίνδυνη η εκμετάλλευση τους για πολιτικό παραγοντισμό

👉Κάντε εγγραφή στο κανάλι apenadi blogspot στο youtube για να βλέπετε πρώτοι τα βίντεο μας.

👉Ακολουθήστε μας στο facebook, κάνοντας like στη σελίδα Αγναντεύοντας για να βλέπετε πρώτοι τις δημοσιεύσεις μας

👉Ακολουθήστε μας στο twitter