ΧΑΤΖΗΜΙΧΑΛΗΣ ΝΤΑΛΙΑΝΗΣ ΑΡΓΥΡΟΚΑΣΤΡΙΤΗΣ.
Ο Θρύλος Χατζημιχάλης Νταλιάνης ο οποίος, δυστυχώς, στερήθηκε την εξέχουσα θέση στο πάνθεον των ηρώων του 1821!
Ο «Λεωνίδας» του Φραγκοκάστελλου, ο οποίος δεν βρήκε συμπαράσταση από τους Κρητικούς, οπότε, περικυκλωμένος από παντού, έπεσε μαχόμενος για την ελευθερία της δικιάς τους πατρίδας, της Κρήτης!
Ένας Θρύλος, ο οποίος υπερτερούσε και του Θρυλικού Λεωνίδα των Θερμοπυλών:
Ο Λεωνίδας με τους 300 Σπαρτιάτες έπεσε μαχόμενος στη γη των πατέρων του, ενώ ο δικός μας «Λεωνίδας» και οι συμπατριώτες του, 338 ο αριθμός, έπεσαν μαχόμενοι πολύ μακριά από τη γη των πατέρων τους, πολύ μακριά από την ορεινή και δύσβατη Άνω Ήπειρο, η οποία στον ηρωισμό και τον πατριωτισμό, στις θυσίες και τις ευεργεσίες, υπερτερούσε κάθε άλλης ελληνικής περιοχής.
Πολυάριθμες οι ηρωικές μορφές της άλλοτε Άνω Ηπείρου, οι οποίες διέπρεψαν υπό την προσταγή της εθνικής αφύπνισης! Πολυάριθμοι και οι Απόστολοι της «Φιλικής Εταιρίας», οι οποίοι έδωσαν το παρών και αγωνίστηκαν σε κάθε γωνιά της υπόδουλης Ελλάδας. Μορφές που δεν έτρεξαν στα πεδία μαχών για να οικειοποιηθούν περιουσίες, ούτε να γίνουν στρατηγοί ή να πάρουν πρωτεία!
Μορφές που δεν ήταν ποτέ κοτζαμπάσηδες, ούτε «προσκυνημένοι», οπότε δεν έτρεξαν για να γίνουν αφέντες! Έτρεξαν και πολέμησαν ως στρατιώτες, έκαναν το καθήκον τους έναντι του υπόδουλου γένους. Άλλο το αν πρωτοστατουσαν, αν ρίχνονταν στις μάχες σαν τα λιοντάρια, αν εμψύχωναν και με γιουρούσι γλίτωναν άλλους, χωρίς να έχουν διεκδικήσει ποτέ προβολή.
Σ’ αυτή την πανστρατιά λοιπόν ανήκει ο ήρωας μας, ο αρχιστράτηγος που οργάνωσε και χρηματοδότησε, που τέθηκε επικεφαλής του πρώτου άτακτου ιππικού σώματος, που απ’ αρχής της επανάστασης κατείχε εξέχουσα θέση στον πατριωτισμό, στην ανδρεία και τη γενναιότητα. Ο δικός μας Χατζημιχάλης Νταλιάνης, ο οποίος διέθεσε την κολοσσιαία περιουσία του υπέρ του αγώνα, που δεν έπαψε ν’ αγωνίζεται, ακόμα και τότε που οι περισσότεροι αρκέστηκαν με τα όρια της αρχικής επικράτειας, αρκέστηκαν με τα όρια του πρώτου πυρήνα του ανεξάρτητου κράτους. Όπως εσείς αναρωτιέμαι και εγώ, και ταυτόχρονα ερωτώ:
Ποιος άλλος, από την αρχή της Επανάστασης, έδωσε το παρών σε όλα τα πεδία μαχών;
Ποιος βρέθηκε δίπλα στους Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη και άλλους αγωνιστές;
Ποιος στο Λίβανο για να οργανώσει με τους ντόπιους αντιπερισπασμό εναντίον των Τούρκων;
Ποιος έτρεξε εθελουσίως με τους συμπατριώτες του στην λεβεντογέννα Κρήτη; Στο νησί, το οποίο έπρεπε πάση θυσία να συμπεριληφθεί εντός των ορίων της ανεξάρτητης πια πατρίδας, στο νησί το οποίο, αν και οι ντόπιοι τον διέψευσαν, αναμετρήθηκε με 10πλάσιο αριθμό Τούρκων, Αιγυπτίων και Τουρκαλβανών.
Τι ωθούσε τον Χατζημιχάλη και τους συμπατριώτες του ώστε να αναλάβουν αυτή την επικίνδυνη εκστρατεία; Το ένστικτο και η αντίληψη για το γένος και την πατρίδα, το ένστικτο του Ηπειρώτη!
Το 280 π.Χ. ο βασιλιάς Πύρρος έτρεξε στην Ιταλία προς βοήθεια των Ελλήνων της «Μεγάλης Ελλάδας», η οποία απειλούνταν από τους Ρωμαίους.
Το 1828 από τα βορειοδυτικά έσχατα του υπόδουλου ελληνισμού ο Θρυλικός Χατζημιχάλης Νταλιάνης με τους περίπου 600 συμπατριώτες του, έτρεξε στα νοτιοανατολικά έσχατα του υπόδουλου γένους, στην Κρήτη η οποία έπρεπε να συμπεριληφθεί εντός των ορίων της Ανεξάρτητης πια Ελλάδας. Το ένστικτο λοιπόν και η αντίληψη των αξιομνημονευτων Ηπειρωτών περί υπερήφανου γένους, γένος το οποίο δεν «χωρούσε» να ζει υπόδουλο στην ίδια του την πατρίδα!
Αυτόν τον Χατζημιχάλη θα προσπαθήσω να προβάλω στον αναγνώστη, σε όλους όσους στερούνται από γνώσεις και ιστορία για το τι μας χρωστάει το Έθνος, το οποίο μας εκχώρησε σε άλλη Επικράτεια. Το Έθνος, οι εκφραστές του οποίου ακόμα και σήμερα ή δε γνωρίζουν ή δεν θέλουν να γνωρίζουν για την αδικία εις βάρος μας.
Πώς εξηγείται αλλιώς η ανάρμοστη συμπεριφορά της επίσημης πολιτείας στη γενιά μας και τα παιδιά μας, στους ανασφάλιστους υπερήλικες, που μας αποκαλούν Αλβανούς και συμπεριφέρονται σαν να είμαστε αλλοδαποί; Όταν θα έπρεπε να μας αγκαλιάσουν, όταν θα έπρεπε να μας βοηθήσουν, ώστε να ενταχθούμε ομαλά στην ελληνική κοινωνία! Εννοώ την συμπεριφορά της επίσημης πολιτείας και όχι των Ελλήνων πολιτών, οι οποίοι από την αρχή δάκρυσαν, μας αγκάλιασαν σαν αδέρφια τους!
Μην παραξενευεστε για το σκεπτικό μου! Ήρθαμε στην πατρίδα μας και όχι σε αλλοδαπή! Ήρθαμε στα ιερά χώματα, τα οποία είχαν ποτίσει με το αίμα τους και οι δικοί μας προπάπποι, στα ιερά χώματα που οι σημερινοί Έλληνες καρπώνονται (και δικαίως) τις θυσίες των αγωνιστών του 1821, μαζί και τις θυσίες των προπάππων μας, χωρίς την συμμετοχή και την συμβολή των οποίων στον αγώνα ίσως και οι σημερινοί Έλληνες να συνέχιζαν να είναι υπόδουλοι, να είναι υπό τουρκική κατοχή!
Συνιστώ πάντως στους αναγνώστες να μη βιαστούν προς αμφισβήτηση των λεγομένων πριν με διαβάσουν με προσοχή, πριν γίνουν γνώστες της ιστορίας που έγραψαν γραμματείς και ιστοριογράφοι συμμετέχοντες στον αγώνα, πριν γίνουν γνώστες των απομνημονευμάτων πολλών ηρώων της Επανάστασης! Τότε λοιπόν ας με κρίνουν, καθώς είμαι βέβαιος ότι θα έχουν πειστεί, για το πως θα με κρίνουν!
Ευγνωμονώ τους «αποκεί» Δελβινακιωτες, καθώς δοξάζουν τον «Θρυλικό» ήρωα και τον τιμούν σ’ επετείους, κάτι που το επίσημο κράτος για το οποίο είχε θυσιαστεί λες και δεν το αναγνωρίζει. Και δεν το λέγω εγώ, το είχαν πει και άλλοι, το είχε πει προ 70/κονταετίας ο αείμνηστος Μητροπολίτης Ερμουπόλεως Ευάγγελος, ο οποίος μέσα από την πατριωτική και ιστορική μελέτη του για τον Θρυλικό ήρωα, «Ο ΠΟΛΕΜΑΡΧΟΣ ΧΑΤΖΗΜΙΧΑΛΗΣ ΝΤΑΛΙΑΝΗΣ», προβάλλει τέτοια στοιχεία που εύλογο να αναρωτιέμαι:
Πώς είναι δυνατόν ο δικός μας ήρωας να μη έχει πανελλαδική τιμητική θέση δίπλα στους μεγαλύτερους της Επανάστασης, δίπλα στους Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη και άλλους;
«…Αλλ’ ατυχώς (αναφέρει ο Ευάγγελος) μέχρι τούδε και παρά τα τόσα γραφέντα καταλογάδην τε και στιχουργικώς δια την τεραστίαν συμβολήν του ήρωος εις τον Αγώνα της εθνεγερσίας, δεν εξυμνήθη ο απαράμιλλος ούτως ήρως ως ώφειλε, και δεν εξήρθη προσηκόντως ούτε η μεγάλη αυτού πολεμική δράσις, ούτε και ο άφθαστος αυτού πατριωτισμός»…
ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΤΟΥ ΧΑΤΖΗΜΙΧΑΛΗ: Άλλοι τον θέλουν να γεννήθηκε στο Δελβινάκι της ελεύθερης Ηπείρου, άλλοι στο Βουλιαράτι της Πάνω Δρόπολης, άλλοι στο Αργυρόκαστρο και άλλοι τον θέλουν Αρβανίτη. Εγώ τους επικροτώ όλους, καθώς έτσι συμβαίνει με την καταγωγή «θρυλικών» ηρώων!
Όπου και αν γεννήθηκε όμως η γενέτειρα βρίσκεται εντός του τριγώνου, Αργυρόκαστρο-Δελβινάκι-Βουλιαράτι, βρίσκεται εντός των ορίων της «άλλοτε» Άνω Ηπείρου. Έστω και αν κάποιος τον διεκδικεί ως Αρβανίτη, μη προσδιορίζοντας την πραγματική του καταγωγή, δικαιούται καθώς αν είναι γεννημένος στο Αργυρόκαστρο τότε υπήρχαν και Έλληνες δίγλωσσοι. Με την διαφορά ότι αν οι γνώσεις του είναι ελλιπείς να μη μπερδεύει τους Αρβανίτες με τους Αλβανούς και τους Τουρκαλβανούς.[1] Να μη λάβει υπόψη του τα λεξικά των «Φωστήρων», όπως τους αποκαλούσε ο Μακρυγιάννης, οι οποίοι θεωρούν τους Αρβανίτες Αλβανούς, εκδικητικούς, αρπαχτικούς, πεισματάρηδες κ.λ.π. ή «βούτυρο στην φέτα» των σημερινών Αλβανών, οι οποίοι σφετερίζονται ακόμα και τους Θεούς των Ελλήνων. Αν οι Αρβανίτες είναι Αλβανοί, το ίδιο οι Αρβανιτόβλαχοι ή οι Βλάχοι γενικότερα, οι οποίοι στα λεξικά θεωρούνται βοσκοί και αγροίκοι, τότε ποιος σήκωσε το μεγαλύτερο φορτίο στην Επανάσταση και ποιος στις ευεργεσίες του Ελληνικού Κράτους, οι Αλβανοί; Οπότε αν θεωρεί τον εαυτό του Αρβανίτη, δηλαδή αν είναι δίγλωσσος, δεν υπάρχει καμιά διαφορά με τους Δελβινακιωτες, με τους Πωγωνίσιους και τους Δροπολίτες, με τους Έλληνες γενικότερα! Εκτός του ότι και πολλοί από αυτούς, καθώς βρίσκονταν υπό καθεστώς ραγιά, ήταν υποχρεωμένοι να συνεννοούνται με τους μπέηδες και τους αγάδες, είχαν μάθει και την αλβανική γλώσσα, όπως και όλοι μας μετά το 1944. Αν συνεχίζαμε να επιβιώνουμε υπό το καθεστώς της δικτατορίας ακόμα 50 χρόνια είμαι βέβαιος ότι περίπου το 70% των ομογενών, και κυρίως όσοι θα είχαν γεννηθεί στις πόλεις, δεν θα γνώριζε καν την ελληνική.
Αλλά ας θέσω διαφορετικά τον συλλογισμό μου! Αν σήμερα π.χ. μετά από 80 χρόνια και εν συνεχεία υπό το αλβανικό καθεστώς, όσοι ομογενείς μιλούν ή θα μιλούν την αλβανική γλώσσα σημαίνει ότι είναι ή θα είναι Αλβανοί; Οι Αρβανίτες λοιπόν, το ίδιο ως απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, έδωσαν πρώτοι το παρών στις περιοχές που ξέσπασε η Επανάσταση, πολέμησαν εναντίον των Τούρκων, εναντίον των Τουρκαλβανών στην υπηρεσία των Τούρκων και όχι μόνο! Συμμετείχαν ως συστατικό στοιχείο στον πρώτο πυρήνα της κοινής τους πατρίδας, αναμένοντας αυτός ο πυρήνας να απλώσει την σιδερένια πυγμή του και στην ιδιαίτερη πατρίδα τους, όσων κατάγονταν από την Άνω Ήπειρο. Άλλο εάν όλοι διαψεύστηκαν, έστω και αν οι συνθήκες ήταν αντίξοες, γεγονός που επιδιώκω να διαφωτίσω όσο μπορέσω.
Για το που γεννήθηκε ο Χατζημιχάλης λοιπόν άλλοι παρουσιάζουν στοιχεία και άλλοι «υποθέτουν» αν και, όπως ανάφερα και πιο πάνω, δεν αμφισβητείται το τρίγωνο εντός του οποίου γίνονται και «υποθέσεις». Για το εναντίον ποιων πολεμούσε μιλούν αρχεία και απομνημονεύματα. Εναντίον αυτών που πολεμούσαν οι Κολοκοτρώνης και Καραϊσκάκης, όλοι οι αγωνιστές του 21, όλο το γένος των Ελλήνων, όλοι αυτοί που ξεκίνησαν από την «Άνω Ήπειρο», Αργυροκαστρίτες, Δελβινακιωτες, Δροπολίτες, Χορμοβιτες, Λιουντζιουριώτες, Πρεμετινοί και Χιμαριώτες. Όλοι αυτοί που έτρεξαν στο Σούλι, που έτρεξαν στο Μοριά και την Πελοπόννησο, στην Εύβοια, στην Αττική και τον Πειραιά, στην λεβεντογέννα Κρήτη, οπότε και έπεσαν μαχόμενοι για την ελευθερία της. Αυτά εν ολίγοις καθώς οι λεπτομέρειες, για το που γεννήθηκε ο Χατζημιχάλης, έπονται στο τέλος της εξιστόρησης.
Από πείρα συμπεραίνω ότι ο αναγνώστης από την αρχή θα στραφεί προς γνώση όλων των κατορθωμάτων που τον χρίζουν Θρυλικό ήρωα. Οπότε, εφόσον θα έχω κεντρίσει το ενδιαφέρον του, είμαι πεπεισμένος ότι ή από περηφάνια ή από περιέργεια, θα στραφεί και περί καταγωγής του. Προς το παρόν ο αναγνώστης ας γνωρίζει ότι γεννήθηκε το 1775.
[1] Έτσι ονομάζονταν οι εξισλαμισμένοι Αλβανοί στην υπηρεσία των Τούρκων, οι οποίοι ως πιο φανατικοί μάχονταν εναντίον Ελλήνων και Αλβανών χριστιανών.
- Τα Πιθάρια του Καίσαρα στο Καισαράτι (Βίντεο)
- Χωριά της Ηπείρου που αγγίζουν τον ουρανό
- Εύγε στους δυο Δημάρχους της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας
- Σπύρος Σπυρομίλιος: O Διγενής της Χιμάρας
👉Ακολουθήστε μας στο facebook, κάνοντας like στη σελίδα Αγναντεύοντας για να βλέπετε πρώτοι τις δημοσιεύσεις μας
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών