Στο παρακάτω απόσπασμα ο ήρωας με καταγωγή από τη Β. Ήπειρο, παρά τις κακουχίες της ζωής, δεν το έβαλε κάτω, βγήκε νικητής ακόμα κι όταν βρέθηκε σε πραγματικό κίνδυνο μία χειμωνιάτικη ημέρα του ’90 που επιχείρησε να περάσει κρυφά τα ελληνοαλβανικά σύνορα. Χτυπήθηκε από σφαίρα από το όπλο ενός Αλβανού στρατιώτη που πυροβόλησε στον αέρα για εκφοβισμό. Ο πρωταγωνιστής σώθηκε από θαύμα και παρά τα προβλήματα που του άφησε το τραύμα εκείνος τα κατάφερε. Μέχρι που η μοίρα χτύπησε πάλι την πόρτα του… Συνταξιούχος πια και καθηλωμένος σε ένα αναπηρικό καροτσάκι, έρχεται αντιμέτωπος με την αναλγησία του ελληνικού κράτους αφού του στερεί το αναπηρικό επίδομα, το μόνο, που του επιτρέπει να ζήσει με αξιοπρέπεια!
Ο φίλος μου ο Τάκης
[….Τώρα πια από το αναπηρικό καροτσάκι που βρίσκεται καθηλωμένος αναπολεί εκείνη τη λαχταριστή διαδρομή προς την ονειρεμένη πατρίδα το χειμώνα του 1990 που άλλαζαν οι εποχές, με το ατελείωτο μπουλούκι που περνούσε τα σύνορα, μέσα στον ασυγκράτητο ενθουσιασμό. Που όμως κάποιος στρατιώτης πυροβόλησε, ίσως για εκφοβισμό, και η εξοστρακισμένη σφαίρα τον βρήκε στη λεκάνη. Οι συνοδοιπόροι τον κατέβασαν στο πιο κοντινό χωριό και απ’ εκεί ειδοποίησαν ασθενοφόρο.
“Ήσουν τυχερός” του είπαν οι γιατροί όταν τελείωσε η επέμβαση. “Παρά τρίχα να μείνεις ανάπηρος”. Η σφαίρα είχε περάσει πολύ κοντά στον σπόνδυλο.
Εργάστηκε αρκετά χρόνια σε βαριές δουλειές, οικοδομές, βαφές, κήπους, παρότι τους χειμώνες ο γοφός του προέβλεπε τον καιρό καλύτερα από κάθε μετεωρολόγο.
Στάθηκε όμως λιγότερο τυχερός τη δεύτερη φορά, όταν βγαίνοντας από ένα στενό με το μηχανάκι για να πάει στη δουλειά, τον παρέσυρε ένα φορτηγό.
Η ελληνική ιατρική έκανε ακόμα μια φορά το θαύμα της αρμαθιάζοντας τα σπασμένα κόκαλά του, όμως την αναπηρική καρέκλα δεν τη γλίτωσε. Απ’ αυτή χαίρεται πλέον τη ζωή.
Έτρεξε η γυναίκα του να του βγάλει σύνταξη αναπηρίας όμως δεν υπήρχαν τα απαιτούμενα ένσημα για κανονική σύνταξη γιατί ποτέ δεν είχε βρει μόνιμη δουλειά. Με το πρόβλημα της λεκάνης και με την ηλικία που είχε, ποιος θα τον προσλάμβανε! Από τα σαράντα χρόνια παραμονής που χρειάζονταν για να πάρει ολόκληρη τη σύνταξη αναπηρίας αυτός δεν μπόρεσε να τεκμηριώσει ούτε τα μισά – αφού άργησε να του δοθεί η άδεια παραμονής στην Ελλάδα – μείον και κάτι ψιλά από κάποια συντάξιμα χρόνια από την Αλβανία, του μένουν τώρα εξήντα ευρώ το μήνα για να ζήσει. Δηλαδή δύο ευρώ τη μέρα.
Μερικές φορές αναρωτιέται αν άξιζαν τον κόπο οι υπεράνθρωπες προσπάθειες των γιατρών για να τον σώσουν. Ίσως να μην υπήρχε θέση εκείνη τη μέρα τον Άγιο Πέτρο, σκέφτηκε πικρόχολα…].
Ο φίλος μου ο Τάκης
[….Τώρα πια από το αναπηρικό καροτσάκι που βρίσκεται καθηλωμένος αναπολεί εκείνη τη λαχταριστή διαδρομή προς την ονειρεμένη πατρίδα το χειμώνα του 1990 που άλλαζαν οι εποχές, με το ατελείωτο μπουλούκι που περνούσε τα σύνορα, μέσα στον ασυγκράτητο ενθουσιασμό. Που όμως κάποιος στρατιώτης πυροβόλησε, ίσως για εκφοβισμό, και η εξοστρακισμένη σφαίρα τον βρήκε στη λεκάνη. Οι συνοδοιπόροι τον κατέβασαν στο πιο κοντινό χωριό και απ’ εκεί ειδοποίησαν ασθενοφόρο.
“Ήσουν τυχερός” του είπαν οι γιατροί όταν τελείωσε η επέμβαση. “Παρά τρίχα να μείνεις ανάπηρος”. Η σφαίρα είχε περάσει πολύ κοντά στον σπόνδυλο.
Εργάστηκε αρκετά χρόνια σε βαριές δουλειές, οικοδομές, βαφές, κήπους, παρότι τους χειμώνες ο γοφός του προέβλεπε τον καιρό καλύτερα από κάθε μετεωρολόγο.
Στάθηκε όμως λιγότερο τυχερός τη δεύτερη φορά, όταν βγαίνοντας από ένα στενό με το μηχανάκι για να πάει στη δουλειά, τον παρέσυρε ένα φορτηγό.
Η ελληνική ιατρική έκανε ακόμα μια φορά το θαύμα της αρμαθιάζοντας τα σπασμένα κόκαλά του, όμως την αναπηρική καρέκλα δεν τη γλίτωσε. Απ’ αυτή χαίρεται πλέον τη ζωή.
Έτρεξε η γυναίκα του να του βγάλει σύνταξη αναπηρίας όμως δεν υπήρχαν τα απαιτούμενα ένσημα για κανονική σύνταξη γιατί ποτέ δεν είχε βρει μόνιμη δουλειά. Με το πρόβλημα της λεκάνης και με την ηλικία που είχε, ποιος θα τον προσλάμβανε! Από τα σαράντα χρόνια παραμονής που χρειάζονταν για να πάρει ολόκληρη τη σύνταξη αναπηρίας αυτός δεν μπόρεσε να τεκμηριώσει ούτε τα μισά – αφού άργησε να του δοθεί η άδεια παραμονής στην Ελλάδα – μείον και κάτι ψιλά από κάποια συντάξιμα χρόνια από την Αλβανία, του μένουν τώρα εξήντα ευρώ το μήνα για να ζήσει. Δηλαδή δύο ευρώ τη μέρα.
Μερικές φορές αναρωτιέται αν άξιζαν τον κόπο οι υπεράνθρωπες προσπάθειες των γιατρών για να τον σώσουν. Ίσως να μην υπήρχε θέση εκείνη τη μέρα τον Άγιο Πέτρο, σκέφτηκε πικρόχολα…].
Διαβάστε ακόμη:
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών