Για το Σελλειό: Ιδιαίτερη ενασχόληση από τους απανταχού Σελλειώτες, τον Δήμο Δρόπολης και τους «γείτονες» των εκείθε συνόρων.
Επειδή ως σκεπτόμενος, ασχέτως αν σήμερα υπερήλικας, δεν έχω πάψει καθ’ όλη την διάρκεια του εργασιακού μου βίου (και εν συνέχεια) να νοιάζομαι για το «πεπρωμένο» της ιδιαίτερης πατρίδας μας, περισσότερο σήμερα που τα χωριά μας τείνουν προς αφανισμό, αν αναρωτηθούμε πολλοί και προβληματιστούμε για την τύχη αυτής της ιδιαίτερης πατρίδας, η οποία βήμα-βήμα γλιστράει κάτω από τα πόδια μας, δεν πιστεύω να υπάρχει δυσαρέσκεια από την νέα γενιά του Σελλειού π.χ. για τον τρόπο που επιδεικνύω τους πιο κάτω προβληματισμούς για το χωριό τους.
Ας γνωρίζουν όμως ότι αφορμή για να γράψω για το χωριό τους έγινε μια ανάρτηση στην lesinitsa.gr, από τον εκπαιδευτικό Λευτέρη Πάσχο, για την πρωτοβουλία της Νεολαίας Λεσινίτσας, σε συνεργασία με τον πρόεδρο της Κοινότητας του χωριού Σταύρο Μικέλη, για την τοποθέτηση της αναμνηστικής πλάκας για τους εξορισμένους δασκάλους το 1934.
Μετά από κάποια άρθρα μου σε εφημερίδες του χώρου μας και αναρτήσεις σε ιστοσελίδες, για το πώς να αναγεννηθούν οι δυο Λεσινίτσες, ώστε να μη ξεριζωθούν εντελώς οι κάτοικοι, αφού απογοητεύτηκα για την σημερινή κατάσταση αυτών των δύο χωριών, στα οποία ο Θεός είχε προσφέρει απλόχερα την εύνοια του, με ξάφνιασε η παρουσία της νεολαίας του χωριού, γεγονός που σημαίνει ότι αν υπάρχει μια τέτοια πρωτοβουλία από τις νεολαίες κάθε χωριού θα είναι η μεγαλύτερη προσφορά για την τοπική εκπροσώπηση και τους εναπομείναντες στα χωριά μας, καθώς και όσους σκέφτονται για επιστροφή, ότι δεν τελείωσαν όλα, οπότε πρέπει να στοχεύσουμε την αναγέννηση όλων των χωριών μας.
Έχει μεν η Λεσινίτσα την εύνοια του Θεού, το ίδιο και άλλα χωριά των Ριζών και του Βούρκου, αλλά δεν μένουν πίσω το Σελλειό, το Κλεισάρι και πολλά άλλα χωριά της Δρόπολης και του Πωγωνίου. Το μόνο που μένει είναι οι πιο σοφοί και οι πιο χαρισματικοί (εξαίρεση αυτών που απογοητεύουν ή που για λόγου τους καβαλίκεψαν το καλάμι) να ενασχοληθούν με ιδέες και προτάσεις προς την Τοπική Αυτοδιοίκηση, ώστε να γίνει και η αρχή.
Επιστρέφω στα του Σελλειού, καθώς δεν μένει πιο πίσω από τις χάρες της Λεσινίτσας. Έχει το νερό, το περίσσευμα του οποίου χρειάζεται και νοικοκύρεμα, έχει το βουνό για την κτηνοτροφίας και για κυνήγι, χειμώνα και καλοκαίρι, έχει τον κάμπο για την ανάπτυξη της οπωρο-καλλιέργειας, ακόμα και για επιστροφή στην παράδοση της άλλοτε καλλιέργειας του ταμπάκου, έχει αρχαιολογία για την προσέλκυση τουρισμού, έχει παραδόσεις στην φιλοξενία την πολιτιστική παράδοση κ.λ.π. Επίσης πλούσια ιστορική παράδοση, την οποία δεν ξέρω γιατί την παραμελεί. Ακόμα και ο άλλοτε Γάλλος πρόξενος στην αυλή του Αλή πασά, ο Πουκεβίλ, είχε επισκεφτεί το Σελλειό και το Καστρί του, το οποίο το αναφέρει με το όνομα Σαμονίκη.
Το σπίτι του καπετάν Χαλάστρα στο Σελλειό
Πρόσφατα διάβασα στο «Απέναντι Αγναντεύοντας» ένα άρθρο για τον Μύλο του Παπά στην Λάρισα και τον ιδρυτή του από το Σελλειό. Πόσο ενδιαφέρθηκαν οι Σελλειώτες π.χ. για να έρθουν σε επαφή με τον Δήμο Λάρισας, ο οποίος ίσως δέχονταν και οικονομική ενίσχυση για το χωριό; Εκτός αν δεν έχω σωστή ενημέρωση, οπότε δεδομένη και η συγνώμη μου!
Σύμφωνα με το άρθρο ο Μύλος του Παππά είναι μουσείο πολιτιστικής κληρονομιάς για την Λάρισα, ένα ζωντανό κομμάτι της ιστορίας της πόλης με σημαντική παρακαταθήκη αναμνήσεων. Νερόμυλος, ατμόμυλος, κυλινδρόμυλος στις διαδοχικές φάσεις της εξέλιξής του από την ίδρυσή του στα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι τη δεκαετία του 1980 που σταμάτησε τη δραστηριότητά του (εν ολίγοις). Εννοείται το άρθρο εμπεριέχει το ιστορικό όλων των απογόνων Παπά, εξαίρεση το ποιες οι σχέσεις με το χωριό καταγωγή τους.
Οι Σελλειώτες όμως έχουν και άλλες χάρες που κάτι θα βγει αν προσπαθήσουν να τις αξιοποιήσουν. Σε Λεύκομα «ΔΡΟΠΟΛΙΣ», του 1980, συμπεριλαμβάνεται άρθρο του Κλεισαρίτη Δημοσθένη Αριστ. Νάτση, στο οποίο γίνεται εκτενή αναφορά για λόγιους και φιλόσοφους Σελλειώτες, οι οποίοι πριν το 1945 «έπρεψαν» στην Ελλάδα και σε άλλα κράτη, όπως:
Παπάς Αριστ. Χαράλαμπος, Νομικός και Μεταλλειολόγος Πολυτεχνικής Σχολής των Παρισίων. Υπηρέτησε ως Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου Εμπορείου στην Αθήνα. Παπάς Αριστ. Στέφανος, Οικονομικός Εύφορος. Παπάς Αριστ. Φώτιος, ιδρυτής της μεγάλης Αλευροβιομηχανίας Λαρίσης, αυτό για το οποίο έγινε αναφορά πιο πάνω. Παπάς Χαραλαμπ. Αριστοτέλης, απόφοιτος Πολυτεχνείου της Γερμανίας. Βενακίδης Στεφ. Θεοφάνης, Νομικός, υπάλληλος της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδας κ.λ.π., καθώς η λίστα συνεχίζει και με άλλα (9) ονόματα διακεκριμένων επιστημόνων.
Ερωτώ! Είναι δυνατόν να μη υπάρχουν απόγονοι αυτών των οικογενειών, απ’ τους οποίους κάποιοι ίσως συμπαρασταθούν και στο χωριό; Όταν έμαθα πρόσφατα π.χ. ότι (αργά μεν καθώς σε λίγους μήνες απεβίωσε) ο αείμνηστος άλλοτε Πρόεδρος του Ιδρύματος «Ωνάση» αν είχε πλήρη ενημέρωση για το τι εστί Σελλειό, θα το είχε βοηθήσει, όπως και το Κλεισάρι.
Τέλος κλείνοντας τον συλλογισμό μου διευκρινίζω ότι δε σημαίνει πως η εκπροσώπηση και οι εναπομείναντες στα χωριά μας το είχαν ή το έχουν εύκολο να ασχοληθούν με τα όσα πιο πάνω. Αν και (όπως είπα) δεν έχω πλήρη ενημέρωση, για κάθε προσπάθεια θα είναι ωφέλιμη η συνεργασία ή η απευθείας συμμετοχή του Δημάρχου Δρόπολης, καθώς απ’ ότι γνωρίζω εκτός του κύρους είναι και πολύ δραστήριος. Όσο για μένα το αν προσπαθώ, εκτός από κοντοχωριανός, προσθέτω ότι όλοι μας έχουμε υποχρέωση απέναντι στα χωριά και την ιδιαίτερη πατρίδα μας. Φυσικά αν βοηθώ, καθώς αν δεν βοηθώ υπάρχει και το καλάθι των αχρήστων.
Τηλέμαχος Λαχανάς
Διαβάστε ακόμη:
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών