Εκείνο που με ανάγκασε να γράψω ξανά δεν είναι κατεξοχήν ο πόλεμος στην Ουκρανία, τον οποίο καταδικάζω απερίφραστα και είμαι κοντά σε όλους όσους υποφέρουν τα δεινά του, καταδικάζοντας δριμύτατα τον κάθε υπαίτιο.
Με ανάγκασε ιδιαίτερα η μικροπολιτική σκοπιμότητα της τριήμερης περιοδείας «της πολιτικής ηγεσίας» ΟΜΟΝΟΙΑ, ΚΕΑΔ, ΜΕΓΑ, που από καιρό έχει ξεγράψει και καταψηφίζει η απόλυτη πλειοψηφία της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας.Παραταύτα, θα ήταν ευχής έργο αν η περιοδεία αυτή θα είχε ως αντίκρισμα τις γεωπολιτικές εξελίξεις στην περιοχή, την ανάγκη εύρεσης κοινού τόπου διαλόγου, ορισμού στόχων και έμπρακτης στήριξης του Ελληνισμού στην Αλβανία. Διότι είναι αλήθεια, ότι εμείς, από κοινού με την Ελλάδα, υποβαθμίσαμε μέχρι αφανισμού τη θέση και το ρόλο της Ε. Ε. Μειονότητας στην ευρύτερη σκακιέρα. Υπάρχουμε όμως ως ψηφίδα, αντίβαρο στα σχέδια τρίτων…. Συνεπώς κρίνεται άτοπο ώστε η περιοδεία αυτή να περικλείει ως στόχο την αξιοποίηση από συγκεκριμένους κύκλους και συμφέροντα, της ισχύος της Αθήνας για να επιβληθεί στην Εθνική Ελληνική Μειονότητα η συγκεκριμένη ηγεσία, η οποία, να θέτει λόγου χάρη ιδιοκτησιακό θέμα όταν η ίδια μεθόδευσε τον νόμο 20/20 που βάζει ταφόπετρα στις διεκδικήσεις μας για το περιουσιακό. Όταν πλέον είναι γνωστό ότι δεν χαίρει ούτε το 5 % της στήριξης των ομογενών! Τόσο το χειρότερο αν αυτή η ηγεσία, αξιοποιηθεί για άλλες ισορροπίες…!
Θα τα πούμε αυτά αναλυτικά στη συνέχεια της ανάλυσής μου, η οποία ξεκινάει σήμερα με την ανάλυση για τον
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ!
Τις αλήθειες για τους πολέμους τις αναζητούμε ή τις βρίσκουμε αφού περάσει η καταστροφική τους μανία. Ο Πόλεμος στην Ουκρανία, δεν κάνει εξαίρεση. Αποτελεί την έξοδο στη λογική σύγκρουσης συμφερόντων, τα οποία καλύπτονται μονίμως με τον μανδύα υψηλών ιδανικών, όπως είναι η ελευθερία, η ασφάλεια, η δημοκρατία, η ισότητα, εθνικά ιδεώδη, λογική η οποία παρασέρνει σε αιματοκύλισμα και δράμα εκατομμύρια απλούς ανθρώπους, πολιτισμούς και προοπτικές. Απλώς, απόχτησε, δυστυχώς κοσμογονικές γεωπολιτικές διαστάσεις. Συνεπώς, δικαιολογεί την όποια οργή κατά εκείνων που τον προκάλεσαν και εκείνων που τον επιχειρούν..
ΘΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕΙ ΤΗΝ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΨΥΧΡΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ;!
Το λιγότερο!
Ιστορικά, ο πρώτος Ψυχρός Πόλεμος, ήρθε μετά τον μεγάλο θερμό Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Συμπεριέλαβε το στρατόπεδο των νικητών, την γεωπολιτική της Γιάλτας. Τα στρατόπεδα αποτελούσαν οι Αγγλο-αμερικάνοι από την μία και η πρώην Σοβιετική ένωση από την άλλη, τα οποία απόχτησαν και στρατιωτικό-πολιτική μορφή με το ΝΑΤΟ και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας.
Η πραχτική αφετηρία του, εντοπίζεται στην Ελλάδα, στον εμφύλιο του Ελληνικού λαού που του κόστισε δεινά τρεις φορές περισσότερο απ ό τι ο ίδιος ο Πόλεμος.
Ευτυχώς, παρά τον εξωφρενικό εξοπλισμό επί μισό αιώνα, μέχρι και την θωράκιση «των άστρων», δεν υπήρξε κανένα σοβαρό θερμό επεισόδιο.
Η διάλυση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, σήμανε (έτσι ειπώθηκε) και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Το ΝΑΤΟ όμως παρέμεινε. Πλέον χωρίς ουσιαστικό αντικειμενικό λόγο. Η οικονομική συνεργασία μεταξύ Ε. Ένωσης και Ρωσίας έθετε συνεχώς στο περιθώριο το ρόλο του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη.
Η πολιτική Μέρκελ, ως μεγιστοποίηση της πολιτικής των προκατόχων της για την μετατροπή της Γερμανίας σε μια οικονομική υπερδύναμη στην Ευρώπη, τροφοδότησε τον οικονομικό ανταγωνισμό ανάπτυξης και εντός της Ε. Ένωσης, εκτοπίζοντας περισσότερο το ρόλο του ΝΑΤΟ.
Ωστόσο, ενώ εξηγείται από την ιστορική γεωπολιτική πραγματικότητα, είναι περίεργο γιατί η Ευρώπη δεν επιδίωξε ποτέ την ένταξη της Ρωσίας στην οικογένεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την αναγνώριση του πολιτισμού της έστω και στο πλαίσιο του Δυτικού δόγματος της πολυπολιτισμικότητας και παγκοσμιοποίησης. Γιατί την στιγμάτιζε γεωπολιτικά και σε περίοδο ειρήνης ως αντίβαρο της Δύσης;!
Η μακρά παρουσία του Πούτιν στο τιμόνι του Κρεμλίνου και η πολιτική του ενίσχυσης της Ρωσίας στη λογική της υπερδύναμης, απαλλαγμένης από τον έλεγχο και την εξάρτηση της Δύσης, είχε τροφοδοτήσει έντονα και στη λογική του ψυχρού πολέμου, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, την περιθωριοποίηση του Πούτιν πέρα από κάθε κόκκινη γραμμή που εκείνος έθετε για την ασφάλειά του. Η ίδια η Ευρώπη (ως χώρες της Ε. Ένωσης) είχε παρασυρθεί σε δύο ταχύτητες σε σχέση με τη Ρωσία. Από την μία στην οικονομική συνεργασία που της εξασφάλιζε ευνοϊκούς όρους ανάπτυξης, προόδου και ευημερίας. Από την άλλη ακολουθούσε τα μέτρα γεωπολιτικής απομόνωσης της Ρωσίας, δλδ τη λογική του Ψυχρού Πολέμου εναντίον της, μέσω μιας υποβόσκουσας στρατιωτικής αντιπαράθεσης.
Δυστυχώς, η Ουκρανία και ο ουκρανικός λαός αποτέλεσε τον αδύνατο κρίκο και κατ΄ επέκταση τον ιστορικό θύμα της όλης υπόθεσης. Τόσο το χειρότερο, όταν εργαλειοποιείται για την μετατροπή της άδικης για τον ουκρανικό λαό σύρραξης, σε νέο Αφγανιστάν, μεσανατολικό, παλαιστινιακό, με κίνδυνο την εξάπλωση του φαινομένου και σε άλλες περιοχές, λόγω των πολλαπλών σχέσεων και συμφερόντων.
Παναγιώτης Μπάρκας
12 Μαρτίου 2022
Διαβάστε ακόμη:
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών